وقتی دو تیم پرسپولیس و سپاهان وارد زمین شدند، بیشتر نگاه‌ها به جنگ مرکز میدان بود. جایی که میلاد سرلک و مارکو باکیچ باید با احسان حاج صفی و امید نورافکن می‌جنگیدند. پرسپولیسی ها باید توپ را به خدابنده لو می رساندند و سپاهانی ها همین وظیفه را در قبال رضاوند داشتند تا طراحان دو تیم، برنامه های دو مربی را در زمین پیاده کنند.

پرسپولیس این فصل کلی وینگر و بازیکن در بخش تهاجمی خرید اما تا این لحظه -که دو بازی از فصل گذشته- بدون تردید بهترین خرید قرمزها تنها بازیکنی است که در بخش دفاعی خط میانی خریداری شد! یعنی همین «مارکو باکیچ» که با شماره ۸۸ در مرکز میدان، یک ژنرال واقعی بود.

آنها که فوتبال را علمی و با جزئیات دنبال می‌کنند، خوب می‌دانند وظیفه یک هافبک دفاعی در مرکز زمین مثل وظیفه قلب در بدن انسان است. او باید در مرکز زمین بجنگد و اجازه فشار روی دروازه خودی را ندهد. باید در زمین و هوا روی بازیکنان حریف فشار آورده و در عمق و در عرض، به یک اندازه انرژی بگذارد و مراقب رقیب باشد. باید توپ‌های حریف را قطع کند و توپ‌های سرگردان را تصاحب، و از همه مهمتر اینکه بعد از تصاحب توپ، آن را لو نداده و با موفقیت به بازیکنان خودی برساند تا حمله‌ای را طراحی کنند.

ژنرال پرسپولیس در خانه حریف، آن هم مدعی قهرمانی و برنده ۴ جدال رودرروی اخیر دو تیم،  با رهبری تیمش در آن فشار مداوم، مهمان را در بازی نگه داشته و اجازه تمرکز و اجرای تاکتیک‌ها را به حریف نمی داد و حین تصاحب توپ هم، به بهترین شکل تیم را به جلو می کشید.

حالا دوباره نگاه کنید به بیش از ۱۰۰ دقیقه جدال پرسپولیس و سپاهان در نقش جهان، بخصوص در نیمه دوم که میزبان عقب بود و برای جبران گل سراپا حمله شد. مارکو باکیچ در انجام تک تک این وظایف نمره قبولی گرفت. او حتی در صحنه‌هایی که تحت فشار بازیکنان سپاهان، به زمین می‌افتاد هم توپ را لو نداده و آن را به یار خودی می‌رساند!

یک اشتباه از سوی او می توانست منجر به گل سپاهان شود اما دریغ از حتی یک اشتباه در آن فشار وحشتناک! با این نمایش که عصر دوشنبه در اصفهان دیدیم، خیال پرسپولیس و هاشمیان از مرکز زمین با حضور باکیچ کاملاً راحت است. یک خرید خارجی خوب و نمره قبولی برای مدیران پرسپولیس، از آن بازیکنانی که هر چقدر برایشان هزینه کنیم، ارزشش را دارد.