به نقل از عصرایران، تصور کنید نوزادی هستید که برای اولین بار چشم به جهان گشوده اید؛ دنیایی ناشناخته که هر صدا، هر نور، هر لمس، و هر چهره ای برای شما تازگی مطلق دارد. در این اقیانوس بی کران اطلاعات، مغز کوچک و نوپای شما، با میلیاردها نورون که گویی هر یک ستاره ای در کهکشان راه شیری است، به سرعت می کوشد تا مفهوم جهان اطراف خود را درک کند.

اعتماد نوزاد

نوزاد چگونه می فهمد به چه کسی اعتماد کند؟

این پرسش بنیادین، نه فقط در بزنگاه های بزرگ زندگی، که از همان نخستین دم حضورمان در این سیاره، ذهن و حواس ما را به خود مشغول می کند. دنیای نوزادان، مکانی شگفت انگیز و پر از تازگی است؛ جایی که هر چیزی، دریچه ای جدید به سوی ادراک می گشاید. والدین، بی شک نخستین پناه و نقطه اتکای آن ها هستند، اما این تنها آغاز ماجراست.

علم سال هاست که شیفته رمزگشایی از این پدیده اعجاب انگیز است: چگونه نوزاد حتی پیش از آنکه قادر به بیان کلمات باشند، قضاوت می کنند که چه کسی قابل اعتماد است؟ چرا برخی نوزادان، با لبخندی گشاده به سوی هر غریبه ای دست دراز می کنند و برخی دیگر، با دیدن چهره ای ناآشنا، به گریه می افتند؟

چه عاملی باعث می شود که در لحظه ای خاص، کودک قلب کوچک خود را به کسی بسپارد؟

تحقیقات اخیر، با داده هایی شگفت انگیز و گاه غیرمنتظره، پرده از این راز برداشته است و در ادامه خواهیم دید که پاسخ علم به این پرسش ها، چقدر می تواند درک ما را از خودمان و روابطمان عمیق تر کند.

نوزاد و شگفتی های مغر کوچکش

کودکان خیلی زود به رمزگشاهایِ متبحر سیگنال های طبیعی تبدیل می شوند. آنها این کار را خیلی زودتر از آنچه فکر می کنیم انجام می دهند. در واقع، قبل از صحبت کردن، آنها چیزهای بیشتری را نسبت به آنچه می توانند بیان کنند، می فهمند.

یکی از اولین نیازهای آنها این است که بدانند در امان هستند و افراد اطرافشان قابل اعتماد و غیر تهدیدآمیزند.

چنین استدلالی برای یک نوزاد هشت یا ده ماهه بسیار پیچیده به نظر می رسد. با این حال، اولین مکانیسم های شناختی که کودک انجام می دهد به همین منظور است.

علم سال ها تلاش کرده است تا بفهمد نوزادان چگونه می دانند به چه کسی می توانند اعتماد کنند. اکنون، به لطف تحقیقات اخیر، این راز حل شده است.

موسسه فناوری ماساچوست (ایالات متحده آمریکا) مطالعه ای انجام داد که ادعا می کرد نوزادان از طریق یک عنصر خاص، کیفیت روابط بین افراد را بسیار زود می فهمند.

نوزادان به تماس فیزیکی مداوم از سوی مراقبان خود نیاز دارند. بوسه ها کنش های آرامش بخشی هستند که از همان ابتدا سیگنال هایی برای نوزاد مخابره می کنند. نوزاد به به آنها عادت می کند.

این بوسه به سبب بزاقی که به همراه دارند، امکان درک این امر را به نوزاد می دهد که دریابند آیا اعتماد بکنند یا خیر.

1. تبادل بزاق: این بستنی را با من تقسیم می کنی؟

تبادل بزاق تعیین کننده ترین سیگنالی است که کودک از آن برای دانستن اینکه آیا یک چهره قابل اعتماد است یا خیر، استفاده می کند. آنها همچنین از آن برای تشخیص اینکه آیا دو نفر رابطه نزدیکی دارند یا خیر، استفاده می کنند.

این اصلاً تعجب آور نیست. از این گذشته، هیچ یک از ما بزاق خود را به راحتی با دیگران به اشتراک نمی گذاریم.

نوزادان به همه موقعیت های مربوط به غذا توجه می کنند. به عنوان مثال، آنها اغلب می خواهند آنچه را که در بشقاب پدر و به ویژه مادرشان هست را امتحان کنند.

علاوه بر این، اغلب برای ما والدین هم سرگرم کننده است که بستنی هایمان یا هر آنچه می خوریم یک بخش خیلی کوچکش را در دهان نوزادمان بگذاریم.

شاید باورش سخت باشد و لی علم می گوید که همین چیزهای کوچک غذایی پیوندهای اعتماد را بین والدین و کودکان ایجاد می کند!

هر چیزی که کودک در دهانش می گذارد برای او بسیار تحریک کننده است. و وقتی غذا را با والدینش به اشتراک می گذارد، پیوندهای اعتماد ایجاد می کند.

2. بوسه هایی که عشق (و بزاق) را منتقل می کنند

وقتی روابط نزدیک، محبت آمیز و محکمی برقرار می کنیم، کنش هایی،کارهایی از ما سر می زند که به نوعی رد و بدل کردن بزاق است: مانند بوسیدن یا در آغوش گرفتن.

این روش دیگری است که نوزادان می دانند به چه کسی اعتماد کنند. افراد در زندگی روزمره آنها نه تنها آنها را در آغوش می گیرند یا نوازش می کنند، بلکه به آنها بوسه نیز می دهند. اینها حرکات رضایت بخشی هستند که از آنها لذت می برند و خیلی زود آنها را درک می کنند.

علاوه بر این، بین هشت تا دوازده ماهگی، نوزادان به تعاملات اطراف خود علاقه مند می شوند. آنها می فهمند که بین والدینشان محبت وجود دارد زیرا بوسه ها را به اشتراک می گذارند و بزاق رد و بدل می کنند.

چرا کودکان دوست ندارند غریبه ها آنها را ببوسند؟

در واقع، بوسه ها تهاجمی هستند. بنابراین، اگرچه نوزادان آنها را به عنوان عواملی که واسطه ایجاد روابط قابل اعتماد هستند، درک می کنند، اما برای اینکه اعتماد ظاهر شود، ابتدا باید اتفاق دیگری رخ دهد. این اشتراک غذا است.

در واقع، اگر می خواهیم محبت کودکی را جلب کنیم، باید غذای خود را با او به اشتراک بگذاریم. سپس، بوسه ها از راه می رسند.

کودکان خردسال به زبان غیرکلامی بزرگسالان توجه زیادی دارند. آنها می دانند که بوسه فقط بین افرادی اتفاق می افتد که پیوند نزدیکی با هم دارند.

3. بوسه ها ترس ها و اضطراب ها را تسکین می دهند

نحوه یادگیری اعتماد به چه کسی نیز بخشی از یک تجربه دیگر است. کودکان اغلب اضطراب را تجربه می کنند. آنها از کمبود آسایش، تنهایی، عدم تغذیه یا محافظت، پوچی تاریکی در شب یا نداشتن تماس فیزیکی می ترسند.

بوسه مادر و پدر برای نوزاد بسیار تسکین دهنده است

این بوسه ها: ترس ها و احساسات غم و اندوه آنها را تسکین می دهد. آنها به آنها آرامش می دهند و باعث می شوند احساس امنیت کنند.

وقتی احساس وحشت می کنند، یک بوسه ساده استرس آنها را کاهش می دهد. بوسیدن مانند نوازش با بزاق است.

دوزهای زیادی از اندورفین آزاد می کند که پیوندها را تقویت می کند. این چیزی است که کودکان در عرض چند هفته از زندگی خود کشف می کنند.

نتیجه گیری

نوزادان موجوداتی آسیب پذیر اما فوق العاده قدرتمند هستند. آنها با عشق و محبت تغذیه می شوند.

در واقع، با استفاده از این موقعیت است که آنها با اطمینان جهان را کشف می کنند و کنجکاوی بی حد و حصر خود را ارضا می کنند. آنها ماشین های یادگیری کوچک، خوانندگان حرکات اجتماعی و سیگنال های ظریفی هستند که دکش شاید برای ما سخت باشد.

مغز آنها شبکه های عصبی بسیار پیچیده ای است که دائماً در حال تغییر هستند. آنها از طریق تعاملات بسیار اساسی، غریزی و تقریباً اجدادی عمل می کنند. تماس فیزیکی و احساس امنیت و ایمنی همه چیز است.

شاید تعجب کنید که بزاق عنصری است که اعتماد به نفس را افزایش می دهد. با این حال، وقتی به موقعیت هایی که معمولاً در آنها رد و بدل می شود فکر می کنید، اصلاً نباید تعجب کنید.

به هر حال، غذا و بوسه داربست روابط انسانی هستند. نوزادان از این واقعیت آگاه هستند، بنابراین بیایید مطمئن شویم که این تجربیات ارزشمند را برای آنها فراهم می کنیم.