برخی افراد نه تنها زنده‌اند، بلکه گویی شخصیت‌های اصلی یک رمان بزرگ و پیچیده‌اند؛ کسانی که هر صفحه از زندگی‌شان سرشار از تضادها و لایه‌های پنهان است.

کوبی برایانت دقیقاً از همین جنس بود. آن‌قدر باهوش و زیرک که گاه نادیده گرفته می‌شد و همزمان آن‌قدر پیچیده و چندوجهی که هیچ‌کس نتوانست به اجماعی درباره‌اش برسد. مسیر زندگی و حرفه‌اش پر از لحظه‌هایی است که احساسات متضادی را در دل‌ها برمی‌انگیزد؛ از شور و هیجان خالص تا درد و آزردگی عمیق. بنابراین ساده‌ترین و منطقی‌ترین راه برای شناختن او، بررسی شخصیتش از خلال همین تضادهاست. آنچه برایش ستایش‌برانگیز بود و آنچه به چشم ضعف یا ایراد دیده می‌شد.

یکی از مهمترین ویژگی‌های کوبی، فداکاری بی‌حد و حصرش بود. برای او، تمرین کردن صرفاً یک وظیفه یا بخش کوچکی از کار نبود؛ بلکه جزیی جدایی‌ناپذیر از هویت و وجودش بود. کوبی حاضر بود حتی ساعت‌ها در باشگاه بماند، حتی اگر به این معنا بود که فرصت همکاری با کارگردان بزرگی چون اسپایک لی را از دست بدهد. وقتی مصدومیتی داشت، بی‌هیچ شکوه‌ای به زمین می‌رفت، گویی درد و رنج برایش وجود خارجی نداشت. برخی این را اوج تعهد و حرفه‌ای‌گری می‌دانستند اما برای برخی دیگر، این وسواسی نمایشی بود که فشار طاقت‌فرسایی بر هم‌تیمی‌ها وارد می‌کرد. کوبی از آنها هم می‌خواست همان فداکاری بی‌وقفه را نشان دهند؛ بدون تردید آنها را تا مرز توانایی‌شان می‌راند و پس از تمرینات سخت، از آنها انتظار داشت بارها و بارها بهترین عملکردشان را ارائه دهند.

دومین نکته برجسته، غریزه ناب بسکتبالی او بود. حتی مخالفان سبک بازی‌اش هم نمی‌توانستند انکار کنند که کوبی یک استاد واقعی و چیره‌دست در زمین بود. پیش از آن‌که حمله مثلثی تبدیل به نماد لس‌آنجلس لیکرز شود، او این تاکتیک را به دقت مطالعه و تحلیل کرده بود. سال‌ها صرف تقلید از حرکات اسطوره‌های خیابانی کرد و سپس آنها را در NBA به کمال رساند اما همین اعتماد به نفس بالا گاهی به قیمت نادیده گرفتن نظر دیگران تمام می‌شد. مثلاً در یک بازی آل‌استار، وقتی کارل مالون پیشنهاد ایجاد صفحه نمایش داد، کوبی با اصرار خودش را به عنوان تنها گزینه معرفی کرد و پیشنهاد او را نادیده گرفت. این لحظه‌ها، تصویری از مردی ساخت که تنها به صدای درونی خود گوش می‌دهد و کمتر به نظرات دیگران بها می‌دهد.

سومین وجه شخصیت او، توانایی سازگاری فرهنگی‌اش بود. کوبی به چند زبان مسلط بود، در ایتالیا بزرگ شده بود و علاقه عمیقی به فوتبال داشت. این توانایی به او امکان می‌داد به آسانی با افراد مختلف از ملیت‌ها و فرهنگ‌های گوناگون ارتباط برقرار کند و دنیایش فراتر از مرزهای NBA گسترده بود اما همان شخصیت پیچیده‌ای که باعث می‌شد پل‌های ارتباطی بسازد، گاهی به ناگاه آنها را خراب می‌کرد. نمونه‌اش ماجرای سال 2007 است؛ وقتی بحث انتقال او به شیکاگو مطرح شد، کوبی به شدت اصرار کرد لول دنگ در تیم باقی بماند و عملاً مانع این انتقال شد. برای مدیریت تیم، این رفتار نوعی لجاجت به نظر می‌رسید و برای هواداران، خودخواهی‌ بود که امیدهای تازه برای نوسازی تیم را نقش بر آب کرد.

وجه چهارم، میراث او خارج از زمین بسکتبال است. کوبی فقط یک ورزشکار نبود؛ او برنده جایزه اسکار شد، کتاب نوشت، بنیاد خیریه تأسیس و با اشتیاق از ورزش زنان حمایت کرد. داستان‌های تأثیرگذاری که درباره تمرین‌هایش با دخترش جی‌جی و دوستانش پس از پایان دوران حرفه‌ای‌اش نقل می‌شود، به نمادی از زندگی جدید و ارزش‌های او تبدیل شده‌اند. با این حال، سایه‌ای از گذشته هرگز از روی او کنار نرفت: اتهام تجاوز جنسی در سال 2003 که هرچند پرونده آن بسته شد اما هنوز هم لکه‌ای تاریک در تاریخ زندگی‌اش باقی گذاشته است. برای بخش قابل توجهی از جامعه، این نقطه تاریک دلیلی برای نقد و تردید است.

وجه پنجم و شاید شخصی‌ترین بخش شخصیت او، خانواده‌اش بود. کوبی در نقش همسر و پدری دلسوز، صادق و واقعی ظاهر شد. پس از عبور از بحران‌های رابطه با همسرش ونسا، بار دیگر تأکید کرد که خانه و فرزندانش اصلی‌ترین پشتیبان‌های او هستند. رابطه او با دخترش جی‌جی به یکی از مهم‌ترین و تأثیرگذارترین بخش‌های زندگینامه‌اش تبدیل شد اما رابطه با والدینش به هیچ وجه ساده نبود؛ اختلافات حقوقی طولانی‌مدت با مادرش بر سر فروش وسایل شخصی و بیگانگی سرد با پدرش تصویری متفاوت و پیچیده از او ارائه می‌داد که چندان راحت و دلپذیر نبود.

کوبی برایانت نه یک قهرمان بی‌عیب و نقص بود و نه یک ضدقهرمان تمام‌عیار. او تصویری به یادگار گذاشت که قابل تقلیل به یک فرمول ساده نبود. همین تناقض‌ها، همین نقص‌ها و همین پیچیدگی‌ها بود که او را منحصر به فرد و همواره جذاب می‌کرد.

تولدت مبارک، کوبی؛ امروز 47 ساله می‌شدی.

انتهای پیام/