به نقل از ایسنا عیسی آل کثیر که در تابستان با استقلال قرارداد بسته بود، پس از فشارهای هواداران و بدون آنکه حتی یک دقیقه در ترکیب این تیم بازی کند، از جمع آبی ها جدا و راهی ملوان شد. نکته قابل توجه این جدایی، پرداخت میلیاردها تومان به این بازیکن بود تا تنها راضی به جدایی شود؛ رقمی که در شرایط فعلی اقتصادی باشگاه ها، عملاً نوعی حیف ومیل منابع مالی محسوب می شود.

این اتفاق نشان می دهد که روند جذب آل کثیر به دور از هرگونه برنامه ریزی و مطالعه دقیق صورت گرفته است. استقلال در شرایطی وارد این قرارداد شد که اساساً در جمع بندی فنی و مدیریت افکار عمومی هواداران ناتوان عمل کرد. نتیجه این بی تدبیری، قراردادی حدودا 28 میلیاردی بود که به سرعت به بن بست رسید و تنها هزینه سنگینی روی دست باشگاه گذاشت.

مدیریت هیجانی؛ تکرار یک اشتباه

از سوی دیگر، این موضوع در حالی رخ داد که استقلال پیش تر نیز تجربه مشابهی در عرصه مدیریتی داشت. ماجرای توافق با فابیو کاریله پیش از انتخاب ساپینتو به عنوان سرمربی و خطر شکایت احتمالی این مربی برزیلی، نشان دهنده همان الگوی تکراری مدیریت هیجانی و کوتاه مدت است. حتی علی تاجرنیا، رییس هیأت مدیره استقلال گفته بود که اگر لازم باشد برای پرداخت غرامت کاریله، آپارتمان و مطبش را خواهد فروخت؛ اظهاراتی که به خوبی عمق بحران مدیریتی را آشکار می کند.

مدیریت در فوتبال حرفه ای نیازمند ثبات، برنامه ریزی و آینده نگری است. استقلال در پرونده آل کثیر نشان داد که فاقد این مؤلفه هاست. چرا بازیکنی که از ابتدا با مخالفت شدید بخشی از هواداران روبه رو می شود، بدون در نظر گرفتن تبعات آن جذب شد؟

چرا قبل از توافق نهایی، مطالعات فنی و مشاوره های کارشناسی انجام نشد تا از چنین هزینه ای جلوگیری شود؟ و مهم تر اینکه، چرا در شرایطی که باشگاه ها با مشکلات مالی عدیده دست و پنجه نرم می کنند، میلیاردها تومان تنها برای راضی کردن یک بازیکن به جدایی خرج می شود؟

پرونده عیسی آل کثیر تنها یک مثال از مدیریت پرخطا و هیجانی در استقلال است؛ مدیریتی که میلیاردها تومان را خرج کرد، بدون آن که تیم حتی یک دقیقه از بازیکن خریداری شده بهره مند شود. اگر این چرخه معیوب اصلاح نشود، استقلال همچنان شاهد تکرار هزینه های سنگین و بی ثمر خواهد بود؛ هزینه هایی که در نهایت از جیب هواداران و آینده باشگاه پرداخت می شود. بهتر است برای یک بار هم که شده هیات مدیره استقلال از جیب مبارک خود این خسارت وارد شده را حبران کند تا شاید درس عبرتی برای سایر اقدامات شود.