تا اینجا، این فصل برای فرشاد احمدزاده یک کابوس تمام عیار بوده است. بازیکنی که بیش از یک دهه در فوتبال ایران سابقه دارد و برای چهارمین بار تابستان سال قبل به پرسپولیس برگشت. همین یک رکورد است و هرگز هیچ بازیکنی نتوانسته بعد از سه بار رفتن از تیم بزرگ، دوباره شانس بازگشت پیدا کند.

فرشاد فصل قبل قراردادی دو ساله بسته بود. گاریدو به او اعتماد داشت اما نتایج پرسپولیس، تغییرات مداوم تیم و از همه مهمتر نمایش بازیکنان درون زمین، مورد پسند هواداران نبود و از میان بازیکنان، این فرشاد بود که بیش از همه سیبل شد.

گاریدو رفت و کارتال آمد و باز فرشاد جایگاهش را داشت. او که همیشه متهم بود به خاطر دانستن زبان، با مربیان خارجی ارتباط خوبی برقرار می‌کند و بیشتر به دلایل غیر فنی در تیم ماندگار است! کارتال هم رفت تا هاشمیان بیاید و در هفته‌های قبل، گفته می‌شد که فرشاد احمدزاده به همراه سعید مهری از لیست پرسپولیس کنار گذاشته خواهند شد.

هاشمیان فرشاد را نمی‌خواست. قرار بود به سپاهان برگردد و همه کارها انجام شده بود که ناگهان فرشاد ماندگار شد و هیچکس نفهمید چه شده است! هرچه بود، فرشاد به وحید امیری ترجیح داده شد و در نیمه اول بازی اول، دفاع چپ بازی کرد.

در هفته اخیر رسانه‌ها خبر از نارضایتی وحید هاشمیان از میلاد محمدی داده بودند. او به دنبال یک دفاع چپ بود و در بازی اول، ترجیح داد از فرشاد در پست غیر تخصصی استفاده کند. این مسئله هم یک هشدار برای میلاد محمدی ملی‌پوش بود و هم یک فرصت برای فرشاد احمدزاده که شاید بتواند در قامتی تازه و لباسی جدید، جایی برای خود در ترکیب اصلی پیدا کند.

نیمه دوم با حضور میلاد، فرشاد به پست تخصصی یعنی وینگر رفت. آنجا هم نمایش ضعیفی داشت و نرسیده به دقیقه ۸۰ جایش را به اورونوف داد. موقع خروج از زمین قیافه فرشاد خود گویای همه چیز بود، نارضایتی و ناامیدی مطلق توام با افسوس ...

با این نمایش، بعید است وقتی همه برگردند فرشاد شانسی برای بازی در ترکیب اصلی داشته باشد. این یعنی او در نیم فصل باید به فکر تیمی برای آینده فوتبالش باشد. مگر اینکه در فرصتی که دوباره هاشمیان به او خواهد داد، همه چیز را عوض کند.