تا همین دو هفته قبل استقلال و پرسپولیس برای برگرداندن چند لژیونر کشورمان ناکام مانده بودند. به شهادت مدیران این دو قم بالای یک میلیون دلار یا یک میلیون یورو که باشگاه‌های این بازیکنان بابت صدور رضایتنامه خواسته بودند، مانع از تحقق این امر شده بود.

اما ناگهان خبر رسید سعید سحرخیزان استقلالی شد و سپس رسانه‌های روسی افشا کردند که باشگاه استقلال بیش از ۲ میلیون دلار بابت رضایتنامه او پرداخته است. محمد جواد حسین نژاد هم اگر نیامد، چون خودش نمی‌خواست برگردد وگرنه پول رضایت او هم حاضر بود!

استقلال دو بازیکن از کایسری ترکیه خریده که مبلغ رضایت‌نامه هیچ کدام از آنها کمتر از یک میلیون یورو نیست و با دستمزد می شود دو میلیون! حالا هم که از دل این باشگاه خبر می‌رسد آماده پرداخت مبلغ یک میلیون و دویست هزار دلار برای «موسی جنپو» هستند. عددی که با دستمزد خود این بازیکن به بیش از ۲ میلیون خواهد رسید!

همه می‌دانیم که استقلال و پرسپولیس و سایر باشگاه‌های لیگ برتری ما به استثنای تراکتور، جملگی دولتی هستند و از بودجه بیت المال تغذیه می‌کنند. وقتی استقلال چنین خریدهایی بکند، پرسپولیس و سپاهان هم می‌کنند و ما فقط امیدواریم این بازیکنان به اندازه مبلغی که بابت آنها پرداخت می‌شود کارایی داشته باشند.

و البته این سوال هنوز هم پابرجاست؛ فوتبالی که نه حق پخش تلویزیونی دارد و نه قانون کپی رایت که از فروش لباس بتواند درآمدزایی کند، با کدام توجیه و منطق چنین هزینه‌هایی می‌کند؟

 لیگ برتر ما در فصل قبل ۲ تیم خصوصی دیگر هم داشت، هوادار و نساجی که هر دو سقوط کردند. کدام آنها قادر بود چنین هزینه‌هایی را تحمل کند؟

واقعیت این است که در فوتبال حرفه‌ای -و هر بیزنس دیگر- بین هزینه و درآمد باید منطق وجود داشته باشد. این راه که فوتبال دولتی ما می‌رود و این هزینه‌ها که همه می‌دانیم به هیچ جام و افتخار بین المللی منتهی نخواهد شد، متاسفانه به سرانجام خوبی نمی‌رسد...