در این گزارش، با بهره‌گیری از داده‌های جهانی و چکیده‌ای از برخی مطالعات موردی، تأثیرات فنی، اقتصادی و اجتماعی این قطعی‌ها بر شبکه‌های ارتباطی بررسی شده است.

مطالعات مرتبط با خاموشی‌های گسترده در نقاط مختلف جهان، از جمله خاموشی بزرگ هند در سال ۲۰۱۲ (۶۷۰ میلیون نفر تحت تاثیر)، خاموشی سال ۲۰۰۳ در شمال شرقی آمریکا و کانادا (۵۵ میلیون نفر)، و خاموشی سال ۲۰۰۶ در اروپا (۱۰ میلیون نفر)، نشان داده‌اند که ایستگاه‌های پایه موبایل (BTS) به دلیل نیاز مداوم به برق، در پی قطعی برق عملکرد خود را از دست می‌دهند. این امر باعث کاهش پوشش شبکه، افت کیفیت مکالمات و خدمات دیتا می‌شود. همچنین، افزایش ناگهانی تقاضا در شبکه پس از بازگشت برق، می‌تواند موجب ازدحام و افت کیفیت بیشتر شود.

از نظر اقتصادی، قطعی‌های برق موجب افزایش هزینه‌های نگهداری و تعمیر تجهیزات ارتباطی می‌شود که در معرض آسیب‌های ناشی از خاموشی‌های مکرر قرار دارند. علاوه بر این، اپراتورها مجبور به سرمایه‌گذاری سنگین در تجهیزات پشتیبان برق (مانند UPS و ژنراتورها) هستند که خود هزینه‌بر است.

خسارت دیگر ناشی از کاهش رضایت مشتریان و احتمال مهاجرت آنان به شبکه‌های رقیب است که درآمد اپراتورها را به شکل قابل توجهی کاهش می‌دهد. در تحقیقی که روی اپراتورهای بزرگ در اروپا انجام شد، مشخص گردید که هر ساعت قطعی برق منجر به کاهش درصد قابل توجهی از درآمدهای روزانه این شرکت‌ها می‌شود.

در گزارشی از اتحادیه اروپا درباره خسارات خاموشی‌ها بر حوزه ارتباطات برگرفته از شورای تنظیم‌کنندگان انرژی اروپا (CEER)، اشاره شده که هزینه خاموشی برق برای بخش‌های مختلف صنعتی و خدماتی شامل اپراتورهای مخابراتی، می‌تواند بین ۵۰ هزار تا بیش از ۲۰۰ هزار یورو به ازای هر ساعت خاموشی در یک منطقه متوسط باشد. البته این رقم بسته به وسعت و زیرساخت متفاوت است.

ارتباطات سیار، نقشی کلیدی در شرایط بحرانی و مدیریت بحران دارد؛ قطعی برق و اختلالات ناشی از آن می‌تواند پیامدهای جدی امنیتی و اجتماعی به همراه داشته باشد. در موارد اضطراری، عدم دسترسی سریع و مطمئن به شبکه‌های ارتباطی، روند امدادرسانی را با مشکل مواجه می‌کند و باعث افزایش نگرانی و استرس در میان مردم می‌شود. نمونه‌ای از این موضوع در جریان زلزله 9 ریشتری توهوکو ژاپن در سال ۲۰۱۱ دیده شد که قطعی‌های برق گسترده، موجب کاهش شدید دسترسی به خدمات تلفن همراه و اطلاعات اضطراری شد.

بنابراین نکته بارز، با توجه به افزایش روزافزون وابستگی جامعه به فناوری‌های ارتباطی و دیجیتال، ایجاد و ارتقای ثبات و پایداری شبکه‌های ارتباطی بیش از پیش است. تحلیل داده‌ها و مطالعات موردی بیانگر این واقعیت است که قطعی‌های مکرر و نامنظم برق، علی‌رغم نسبتا کوتاه بودن زمان آنها، می‌توانند خسارت‌های قابل توجهی به اپراتورهای ارتباطی وارد کنند. این خسارت‌ها نه تنها اقتصادی بلکه شامل فشارهای عملیاتی و اجتماعی نیز می‌شود که در نهایت چرخه‌ای از آسیب‌های متقابل را شکل می‌دهد.

در این میان، اپراتورهای ارتباطی که ستون فقرات شبکه‌های ارتباطی کشور را تشکیل می‌دهند، در بسیاری موارد بیشترین آسیب را از ناپایداری شبکه برق متحمل می‌شوند. محدودیت‌ها و عدم قطعیت در تامین برق پایدار، آنها را در موقعیتی قرار می‌دهد که باید با هزینه‌های مضاعف، خسارت‌های مکرر و پیچیدگی‌های فنی مقابله کنند؛ مسأله‌ای که خود نمایانگر نیاز مبرم به همکاری موثر میان نهادهای مرتبط و اتخاذ سیاست‌های مدبرانه در حوزه زیرساخت انرژی و ارتباطات است.