شجاع خلیل‌زاده قطعاً یکی از بهترین مدافعان فوتبال ما در ۱۵ سال اخیر بوده که خیلی‌ها از جمله خود ما در آن هفت سال غیبت از تیم ملی منتقد این رفتار با او بودیم. شجاع بازگشت و تا حدودی حقش را گرفت اما او می‌توانست حداقل دو برابر این تعداد بازی ملی داشته باشد.

ولی توانایی‌های فنی او سوژه بحث ما نیست. شجاع لااقل در ماه‌های اخیر خود را تبدیل به سخنگوی فوتبالیست‌ها و مدافع حقوق تراکتور کرده، در حالی که یک باشگاه حرفه‌ای برای تخصص‌های مختلف نیرو به اندازه کافی دارد!

اگر دفاع شجاع از بیرانوند را به حساب رفاقت او با این گلر ملی‌پوش بگذاریم، حالا دیگر هیچ توجیهی برای حرف‌های همیشگی او وجود ندارد. او تقریباً در رابطه با هر موضوعی نظر می‌دهد و کافیست یک منتقد یا یک رسانه حرفی بزنند، بلافاصله باید منتظر جوابیه شجاع باشیم!

به تازه‌ترین اظهارات او نگاه کنید؛ «چه چیزی به تیم ملی دادید که الان انتظار دارید؟ الان هر کسی درباره تیم ملی صحبت می‌کند. زمانی می‌توانید این حرف را بزنید که چهار بازی دوستانه خوب برای تیم ملی فراهم کرده باشید. چرا نمی‌گویند شجاع خلیل‌زاده که ۳۶ سال سن دارد، چطور زندگی می‌کند که اینگونه بازی می‌کند؟ یک بار شده درباره این موضوع صحبت کنند؟ همه کریستیانو رونالدو را مثال می‌زنند اما چرا راه دور می‌روید؟ این بازیکنان داخلی را ببینید.»

اینکه او از رسانه‌ها می‌خواهد به جای پرداختن به زندگی ستاره‌ای مثل رونالدو به زندگی او بپردازند، از آن حرف‌های عجیب است. در مورد مسایل فنی جنبه انتقاد ندارید، وای به وقتی که پرده از زندگی شخصی فوتبالیست ها برداریم! آنها که تمام امتیازات شهرت و ستاره بودن را می خواهند بدون ذره بین مردم و نورافکن رسانه ها!

در جای دیگر او خود را سخنگوی تیم ملی معرفی کرده و در حالی که این تیم لااقل چند عنصر رسانه‌ای دارد و در حالی که فدراسیون فوتبال باید جوابگوی انتقادات مدیریتی باشد، معلوم نیست که شجاع با کدام حکم یا به لطف کدام رابطه، چنین بی‌منطق به منتقدان تیم ملی می‌تازد؟!

اصلاً مگر در دنیا تیمی ملی وجود دارد که منتقد نداشته باشد؟ چرا باید آقای خلیل‌زاده به جای انجام وظیفه خود و خوب تمرین کردن و خوب بازی کردن، نقش سخنگوی امیر قلعه نویی را بر عهده بگیرد؟ چون قبلاً این کار را برای تراکتور و زنوزی و بیرانوند و دیگران انجام داده و خیلی خوب از پس آن بر می‌آید؟!

اگر شجاع فراموش کرده ما که یادمان هست زمانی همین کارها را برای پرسپولیس می‌کرد و وقتی به قطر رفت و لوگوی الریان را بوسید، چنان از چشم همه افتاد که در بازگشت هیچکس او را نمی‌خواست و به اجبار راهی تراکتور شد! به یاد داریم که شجاع تا روز آخر نقل و انتقالات هم منتظر یحیی و پرسپولیس ماند، او را نخواستند و حالا چنین برای تراکتور سینه چاک می دهد!

اما بخش آخر حرف‌های او که دیگر گل سرسبد ماجراست! شجاع خود را با رونالدو مقایسه کرده و معلوم نیست این اعتماد به نفس را از کجا آورده است! حکایت ما سه نفر را کجا می‌برید!

شجاع و هیچ کدام از بازیکنان ما کارنامه و جایگاه رونالدو را ندارند و جالب اینکه همان رونالدو با آن عظمت، روزی نیست که زیر فشار انتقادات رسانه‌های پرتغالی یا حتی عربستانی نباشد! اما تا امروز حتی یک بار به منتقدان حمله نکرده و آنها را دعوت به سکوت نمی‌کند!