سفری طولانی و پرفراز و نشیب پشت سر اوست؛ 454 بازی در تمام رقابت‌ها که او را به پنجمین بازیکن پرافتخار تاریخ تاتنهام بدل کرده است. تنها اسطوره‌هایی چون پت جنینگز و گری مبوت از او جلوتر هستند. 173 گل و 101 پاس گل؛ سون پس از بابی اسمیت (211 گل)، جیمی گریوز (266 گل) و هری کین (280 گل) چهارمین گلزن برتر تاریخ باشگاه است. دوران حضور طولانی‌مدت او در لندن با قهرمانی در لیگ اروپا همراه شد؛ اگرچه سون لیاقت کسب افتخارات بیشتری داشت اما حداقل از میدان بدون جام نرفت.

فابریزیو رومانو، خبرنگار شناخته‌ شده، پیشتر خبر داده بود که مقصد بعدی سون لس‌آنجلس خواهد بود. تاتنهام نیز از این انتقال سود می‌برد؛ قراردادی به ارزش 15 میلیون یورو. باور اینکه سون اکنون 33 ساله است، سخت است؛ او همچون شخصیت لی وو جین در سریال «اولدبوی» است که گویی هرگز پیر نشده است. اگرچه سرعت خاص و تندوتیز او کمی کاهش یافته اما هنوز همان جوان تشنه گل و فوتبال باقی مانده است. سون به خاطر فداکاری و تعهدش به بازی، محبوب همه بود؛ حتی هواداران تیم‌های رقیب (البته شاید به جز آرسنال). او واقعاً تمام توانش را برای تاتنهام گذاشت.

دویدن‌های اسلالوم، همکاری با کین، و شوت با هر دو پا

اما ورود سون به تاتنهام در ابتدا موفقیت‌آمیز نبود. تابستان 2015، تاتنهام 30 میلیون یورو به بایر لورکوزن پرداخت کرد. این انتقال در ماه اوت و پس از شروع لیگ برتر انجام شد؛ سون مجبور بود خیلی سریع در تیم جا بیفتد. او در دور پنجم مقابل کریستال پالاس گل پیروزی (یک بر صفر) را زد اما پس از آن از ناحیه زانو مصدوم شد و به بازیکن چرخشی تبدیل گشت. 4+1 بازی در 28 مسابقه لیگ برای یک بازیکن 30 میلیون یورویی تازه‌وارد، رقم چندان درخشانی نبود.

سون پس از نخستین فصل، نزد مائوریسیو پوچتینو رفت و اعلام کرد که قصد بازگشت به آلمان را دارد. اما پوچتینو با رفتن او مخالفت کرد و تنها به او توصیه کرد که برای فصل جدید آماده شود و برای جایگاهش در ترکیب بجنگد. سون سپس در بازی‌های المپیک حاضر شد، در دور اول حذف شد و پس از بازگشت مقابل استوک سیتی (4 بر صفر) بازی کرد؛ 2گل زد، یک پاس گل داد و قهرمان مسابقه شد. در پایان فصل 2017-2016، او 14 گل و 7 پاس گل در لیگ برتر به ثبت رساند و از آن زمان هشت فصل پیاپی حداقل 10 گل در لیگ به ثمر رسانده است.

سون در تاتنهام زیر نظر پنج مربی اصلی بازی کرد (اگر مربیان موقت مثل رایان میسون و کریستین استلینی را هم بشماریم، تعدادشان به هفت می‌رسد). زیر نظر پوچتینو پرس می‌کرد و فضاها را می‌شکافت، در دوره مورینیو و نونو سانتو در ضدحملات وحشتناک بود و آنتونیو کونته او را آن‌قدر دوست داشت که گفته بود: «اگر بخواهم برای دخترم شوهر پیدا کنم، مردی مثل سون می‌خواهم.» در فوتبال بی‌پروای آنجلوس پوستکوگلو نیز او به عنوان مهاجم نوک و در پست‌های مختلف حمله می‌دوید و کارآیی بالایی داشت.

پوچتینو، سون را به عنوان کامل‌ترین تمام‌کننده حملات می‌دانست؛ این موضوع با آمار نیز تأیید می‌شود. در 10 سال حضور در تاتنهام، او تنها دو فصل (نخستین و آخرین فصل) آمار تبدیل گلش از انتظار گل کمتر بود. سون با ضربات دقیق و از موقعیت‌های دشوار، همواره از مدل گل‌های مورد انتظار فراتر رفت. آمار او حیرت‌آور است: از 127 گل در لیگ برتر، 74 گل با پای راست و 49 گل با پای چپ زده است. او مؤثرترین بازیکن دوپا در تاریخ لیگ برتر است.

سون می‌توانست حتی گل‌های بیشتری بزند اما تمام توانش را برای تیم گذاشت. او هفدهمین پاسور برتر تاریخ لیگ برتر با 71 پاس گل است و همکاری ویژه‌ای با هری کین داشت که نیروی اصلی هجومی تاتنهام در دوران مدرن به شمار می‌رفت.

این زوج به تاریخ پیوستند؛ در فوریه 2022، کین و سون رکورد فرانک لمپارد و دیدیه دروگبا را شکستند و به پربارترین زوج گلزن تاریخ لیگ برتر بدل شدند (47 گل از پاس‌های یکدیگر). حتی یورگن کلوپ درباره آنها گفته بود: «بازی مقابل تاتنهام خیلی دشوار است. به محض از دست دادن توپ، توپ به کین می‌رسد و سون از قبل در حمله حضور دارد؛ انگار گوشی با جهت‌یاب دارد و پاس را دقیقاً جلوی پایش می‌گیرد. فوق‌العاده است. تاتنهام اصلاً به مالکیت توپ علاقه ندارد.»

برخی لحظه‌ها سون به طور کامل از سایه هری کین بیرون آمد؛ مانند لیگ قهرمانان که با شکست مقابل لیورپول به پایان رسید. در آن فصل، کین به دلیل مصدومیت غایب بود و پوچتینو سون را به نوک خط حمله منتقل کرد. نتیجه؛ گلزنی مقابل بوروسیا دورتموند و 3 گل در رویارویی سخت با منچسترسیتی. در فصل 2022-2021، وقتی کین پس از یورو خسته و غمگین بود، سون با 23 گل کفش طلای لیگ برتر را (به صورت مشترک با محمد صلاح) به دست آورد.

یکی از شاخص‌ترین لحظه‌های سون، گلش مقابل برنلی در فصل 2020-2019 بود؛ او توپ را از نیمه زمین خودی گرفت، شش بازیکن را دریبل زد و توپ را دروازه نیک پوپ را فرو برد. این گل جایزه فرانس پوشکاش برای زیباترین گل سال را کسب کرد.

طبیعی است که 10 سال حضور او بدون چالش نبوده است؛ به ویژه در پایان دوران کونته، سون کمی گم شد اما این وضعیت تنها مختص او نبود و کل تیم تحت فشار قرار داشت. شورش ایتالیایی و نشست‌های خبری جنجالی کونته به این دوران خاتمه داد. پس از آن سون به فرم خوبش بازگشت و تحت نظر پوستکوگلو عملکرد قابل قبولی داشت.

سون در خارج از زمین فردی مهربان، شاد و متعهد است. او دستاوردی منحصر به فرد دارد؛ در یک سال سه کارت قرمز در لیگ برتر دریافت کرده است. اگرچه هرگز بازیکن خشنی نبود اما گاهی در جدال‌ها تا انتها پیش می‌رفت. در نوامبر 2019، پس از مصدوم کردن آندره گومز، نتوانست جلوی اشک‌هایش را بگیرد و اتحادیه فوتبال انگلیس نیز نیت بدی در کار او ندید.

"وقتی کوچک بودم، پدرم به من گفت اگر به سمت دروازه حریف می‌دوی و حریف زمین خورد، باید کمکش کنی. اگر فوتبالیست خوبی باشی اما به دیگران احترام نگذاری، هیچ‌کس نیستی."

در سطح جهانی، سون فوتبالیستی است که هرگز در رسوایی یا جنجال‌ها درگیر نشده است. او همواره چهره‌ای محبوب در تولیدات تاتنهام و لیگ برتر بوده؛ مانند دعوت از هم‌تیمی‌هایش به کباب کره‌ای یا مسابقات دوستانه با کین و آرچی گری.

سون به خاطر وفاداری‌اش به کشورش نیز بسیار محترم است. از سال 2010 برای تیم ملی کره جنوبی بازی می‌کند و تنها چند بازی با رکورد هونگ میونگ بو (136 بازی) فاصله دارد. او حتی خدمت نظامی اجباری را نیز پشت سر گذاشت؛ اگرچه به دلیل قهرمانی در بازی‌های آسیایی از خدمت کامل معاف شد اما چهار هفته آموزش نظامی در جزیره ججو گذراند.

"تجربه بسیار خوبی بود. در ابتدا هیچ‌کس مرا نمی‌شناخت و کسی با من صحبت نمی‌کرد اما بعد از مدتی با هم آشنا شدیم و رابطه خوبی پیدا کردیم. هفته‌ها سخت و زمان کند می‌گذشت اما من سعی کردم بهترین بهره را ببرم."

سون پس از پایان خدمت، وارد پنج دانشجوی برتر گروه شد و به انگلستان بازگشت. عکس‌های او با لباس فرم نظامی در جهان منتشر شد؛ او همان‌جا طبیعی و منظم به نظر می‌رسید. نظم، سخت‌کوشی و فداکاری باعث شدند سون به یک سرباز واقعی فوتبال تبدیل شود که احترام خالصانه فوتبال انگلیس را کسب کرد؛ چیزی که بسیار دشوار به دست می‌آید.

"این یکی از سخت‌ترین تصمیم‌های زندگی‌ام بود. امیدوارم همه مرا درک کنند و به من احترام بگذارند. من به عنوان پسری 23 ساله که حتی انگلیسی بلد نبودم به لندن آمدم و حالا به عنوان یک بزرگسال با افتخار از باشگاه جدا می‌شوم."

از تیمی که در فینال لیگ قهرمانان اروپا مقابل لیورپول بازی کرد، تنها بن دیویس باقی مانده است. سون صفحه حضور خود را با یک جام بست؛ حالا نوبت قهرمانان جدید به رهبری توماس فرانک است.

انتهای پیام/