اولین دوره این طرح در دبی برگزار شد؛ با حضور مربیانی از چندین کشور و البته دو مربی ایرانی که به خاطر توانایی بالای فنی شان در این پروژه دعوت شدند. این حضور نشان می دهد مربیان ایرانی ظرفیت بالایی دارند و می توانند در سطح جهانی بدرخشند. اما همین نکته یک سؤال اساسی را پررنگ تر می کند:

چرا باید این ظرفیت ها در خارج از ایران شکوفا شود؟ چرا سازوکار و برنامه ریزی منسجم داخلی نداریم که مربیان ما مجبور باشند دانش شان را در کشوری دیگر عرضه کنند؟

از سوی دیگر، انتخاب امارات به عنوان نقطه شروع پروژه جهانی BWF، این شائبه را ایجاد کرده که "تمرکزگرایی جهانی" بیشتر به یک تمرکزگرایی منطقه ای تبدیل شده است. آیا این طرح به راستی قرار است برای همه کشورهای عضو فرصت های برابر ایجاد کند یا قرار است امکانات و سرمایه های جهانی در یک کشور خاص متمرکز شود؟

در حالی که بدمینتون در بسیاری از کشورها (از جمله ایران) به شدت نیازمند حمایت زیرساختی و آموزشی است، آغاز چنین طرحی در منطقه ای خاص و تکرار این مدل در همان کشور، بیشتر به نمایش قدرت مالی و سیاسی یک میزبان شباهت دارد تا اجرای یک برنامه واقعاً جهانی.

اگر قرار است دوره های متمرکز BWF به پیشرفت واقعی این رشته کمک کند، باید به همه کشورها و فدراسیون ها فرصت برابر بدهد، نه این که از همان گام نخست تصویر یک مرکز قدرت جدید در بدمینتون ترسیم شود. مربیان ایرانی در این برنامه می درخشند، اما در کنار آن باید پرسید چرا ایران هنوز نتوانسته چنین بستری را در خانه فراهم کند و چرا BWF از همین ابتدا به سمت یک مسیر انحصاری متمایل شده است؟

مجید سلطانی