برخلاف رادارهای سنتی که منتظر بازتاب امواج هستند، رادار کوانتومی بر پایه ی مفاهیم فیزیک کوانتوم مثل درهم تنیدگی کار می کند. هدف این فناوری، شناسایی رد ضعیف ترین تعاملات بین فوتون ها و جسم پنهان کار است.

چین تنها کشوری نیست که این مسیر را دنبال می کند. کانادا در سال 2018 از سرمایه گذاری روی رادار کوانتومی خبر داد،؛ البته پروژه ی آن کشور بیشتر در مرحله ی آزمایشی باقی ماند.

در مدل رایج رادار کوانتومی، دو فوتون درهم تنیده تولید می شوند؛ یکی به بیرون فرستاده می شود و دیگری به عنوان مرجع در سیستم باقی می ماند. اگر فوتون ارسالی با هواپیمای پنهان کار برخورد کند، اطلاعاتی را به جفت کوانتومی اش منتقل می کند که می تواند سرنخ هایی از وجود جسم پنهان کار به دست بدهد.

رادار کوانتومی نیازی به سیگنال بازگشتی قوی ندارد؛ چون تشخیص از طریق تعامل فوتون و انتقال آن به جفتش انجام می شود؛ اما درهم تنیدگی در شرایط واقعی بسیار شکننده است و عواملی مثل رطوبت، گرما و گردوغبار می توانند آن را مختل کنند.

محققان دانشگاه سینگ هوآ در حال آزمایش نوعی رادار کوانتومی اند که به جای فوتون، از شتاب دهنده ی الکترونی استفاده می کند. این سامانه با شلیک الکترون های پرانرژی، طوفانی الکترومغناطیسی ایجاد می کند که می تواند با هواپیماهای پنهان کار تعامل داشته باشد.

برخلاف مدل فوتونی، مدل الکترونی می تواند در فاصله ی بیشتر و شرایط جوی سخت، کارآمدتر باشد. گزارش هایی در رسانه های چینی از توانایی کشف اهداف تا فاصله ی 100 کیلومتری منتشر شده؛ اما هنوز داده ی معتبر و بازبینی شده ای در این خصوص وجود ندارد.

در مقابل، آژانس تحقیقاتی دفاعی آمریکا (دارپا)، روی رادار کوانتومی سرمایه گذاری می کند و مراکزی مثل آزمایشگاه MIT و شرکت لاکهید مارتین در این حوزه فعال هستند. مشخص نیست کدام بخش از این پروژه ها به مرحله ی کاربردی رسیده اند چون جزییات فناوری های آزمایشی آمریکا معمولاً محرمانه باقی می ماند.

اگر رادار کوانتومی روزی به فناوری قابل اتکا تبدیل شود، می تواند استراتژی های نظامی، طراحی جنگنده ها و ساختار دفاع هوایی را به طور اساسی تغییر دهد.