صدای زنگ آغاز نشست هنوز در فضا می‌پیچید که موجی از سکوت بر تالار نشست اتحادیه بین‌المجالس جهانی سایه انداخت. سکوتی که نه از خستگی نمایندگان، که از انتظار برای شنیدن روایتی تازه از جنگ و صلح برمی‌خاست. منشی اسم رییس مجلس ایران را صدا زد. پشت تریبون، محمدباقر قالیباف آرام ایستاد. چهره‌ای که بسیاری در میان هیئت‌های عربی و لاتین، بیش از همه با خاطره پیغام‌های سرسختانه‌اش در بحران‌های منطقه می‌شناختند.

​​​​​​نخستین جمله‌های قالیباف، فضا را شکست: «جمهوری اسلامی ایران هدف تجاوز آشکار قرار گرفت؛ تجاوزی که دست‌کم 1100 شهروند بی‌گناه را از ما گرفت ». صدای او در میکروفن طنین انداخت . عدد «چهارده دانشمند برجسته» و «ده‌ها زن و کودک» موجی از زمزمه میان خبرنگاران به راه انداخت.

گردش دوربین‌ها اما هنوز عادی بود. انگار همه منتظر لحظه‌ای بودند که رییس پارلمان ایران از ادبیات رسمی فراتر رود. قالیباف با اشاره به سکوت آژانس بین‌المللی انرژی اتمی و «مهر پایانی» که به قول او بر معاهده‌های عدم اشاعه زده شده، ضرباهنگ کلامش را بالا برد.

اما نقطه اوج، همان لحظه‌ای بود که در گزارش‌های خبری جاودانه شد: قالیباف دست برد زیر میز تریبون و دو قطعه عکس 25 در 30 سانتی‌متری را بالا گرفت. نورافکن‌های سالن بر شیارهای براق عکس نشست؛ تصویر دو کودک را نشان داد یکی رایان قاسمیان نوزاد ایرانی که در حمله اسراییل شهید  شده بود و تصویر دیگر کودک فلسطینی که به‎خاطر محاصره ظالمانه رژیم صهیونیستی از سوءتغذیه استخوان‎هایش از روی پوستش معلوم بود. هیچ ترجمه‌ای لازم نبود. نفس‌ها در سینه حبس شد. حتی مترجمانی که تا چند ثانیه پیش بی‌وقفه لب‌هاشان تکان می‌خورد، برای یک آن نتوانستند کلامی بر زبان جاری کنند.

این‌ها فقط آمار نیستند؛ این‌ها کودکانی هستند که به‎خاطر خوی وحشیانه اسراییل مجال زندگی در این دنیا را پیدا نکردند. صدای قالیباف لرزش خفیفی داشت، اما واژه‌هایش شمرده و محکم بود. او عکس‌ها را چرخاند تا تک‌تک هیئت‌ها ببینند؛ لنز دوربین‌های خبری زوم کردند، فلاش‌ها روشن شد و تصویر کودکان بر صفحه‌های عظیم سالن پخش شد.

روی نیمکت‌های بخش اروپایی، چند نفر سر تکان دادند؛ در ردیف عقب، نماینده‌ای از پارلمان آمریکای لاتین زیر لب چیزی گفت و یادداشت کرد. سکوتِ تالار، جای خود را به همهمه‌ای دوباره داد؛ همهمه‌ای آمیخته با خشم و شرم. خبرنگاران خارجی بعدتر خواهند نوشت که این بار خلبان قالیباف با نشان دادن این دوعکس اعتبار اسراییل را بمباران کرد.

قالیباف، عکس‌ها را به آرامی پایین آورد، ولی هنوز در دست نگه داشت. این دو عکس انگار شاهدانی زنده بودند بر نسل‌کشی رژیم صهیونیستی. او رو به حضار پرسید اگر این جنایت کیفر نبیند، آن‎گاه مشروعیت نظام بین‌الملل چه معنایی دارد؟ و در آخر سخنش گفت :‌ غزه تنها یک نقطه روی نقشه نیست، بلکه مرکز آزمون وجدان انسانیت است. در برابر نسل‌کشی غزه نمی‌بایست تماشاچی بود؛ بلکه پیش از این‎که دیر شود باید جلوی نازی‌های قرن بیست و یکم را بگیریم.

 نشست پس از چند دقیقه با دستور کار معمول ادامه یافت. نوبت به نماینده رژیم صهیونیستی رسید. بعد از آن‌که قالیباف، رژیم صهیونیستی را «نازی‌های قرن 21» خواند و تصاویر دو کودک شهید  را نشان داد، رییس کنست به‌شدت عصبانی شد. او منکر گرسنگی کودکان غزه شد و بدون اشاره به گزارش‌های رسمی سازمان ملل، رسانه آمریکایی نیویورک‌تایمز را به خاطر انتشار یکی از این تصاویر، زیرسوال برد. در ادامه، رییس کنست با نمایش ویدئویی از شعار «مرگ بر اسراییل» نمایندگان مجلس ایران، سعی کرد افکار عمومی را منحرف کند، اما هوا دیگر همان هوای پیش از بالا رفتن عکس‌ها نبود. در کریدور طولانی مقر، خبرنگاران می‌گفتند تریبون ژنو امروز شاهد صحنه‌ای بود که شاید در گزارش‌های رسمی به چند جمله تقلیل یابد، اما در حافظه تصویریِ این اجلاس باقی خواهد ماند: قاب تلخ از کودکان قربانی، معلق میان سقف بلند دنیای دیپلماسی .

خراسان