ماهی بادکنکی (Pufferfish) یکی از شگفت انگیزترین نمونه های سازگاری دفاعی در دنیای جانوران است. این ماهی کوچک و به ظاهر آرام، هنگام مواجهه با خطر، رفتاری به شدت غیرمنتظره از خود نشان می دهد: بدنش را باد می کند تا چندین برابر اندازه معمولی اش بزرگ تر شود.

ماهی بادکنکی هنگام تهدید، با سرعت شگفت انگیزی مقدار زیادی آب یا هوا را وارد معده انعطاف پذیر خود می کند. این معده مانند کیسه ای الاستیک عمل می کند که به طور طبیعی جمع شده است اما می تواند در عرض چند ثانیه حجمی بزرگ را در خود جای دهد.

این تغییر ناگهانی حجم، دو کارکرد حیاتی دارد:

ترساندن شکارچی: افزایش ناگهانی اندازه بدن باعث می شود ماهی برای بسیاری از شکارچیان بسیار بزرگ تر و خطرناک تر به نظر برسد.

سخت کردن بلعیدن: اگر شکارچی تصمیم بگیرد ماهی را ببلعد، حجم جدید و فرم کروی آن، بلع و هضم را تقریباً غیرممکن می سازد.

اگر بزرگ شدن کافی نباشد، ماهی بادکنکی سلاح شیمیایی مرگباری به نام تتروتودوکسین (Tetrodotoxin) نیز در بدن خود دارد. این ماده ی عصبی بسیار قوی، 1200 برابر کشنده تر از سیانور است و حتی مقدار اندک آن می تواند برای انسان یا حیوان مرگ آور باشد.

جالب تر آنکه این سم در پوست، کبد، تخمک ها و برخی بافت های داخلی ماهی تجمع دارد. برخلاف تصور، خود ماهی این سم را تولید نمی کند، بلکه آن را از طریق تغذیه از باکتری ها و جلبک های خاص به دست می آورد.

ماهی بادکنکی ترکیبی از استراتژی های فیزیکی، رفتاری و شیمیایی را برای دفاع به کار می برد؛ چیزی که در میان جانوران نسبتاً نادر است. باد شدن سریع به کمک ساختار منحصر به فرد معده و عضلات اطراف آن، و داشتن سمی بسیار کشنده، این موجود کوچک را به یکی از جذاب ترین نمونه های دفاع طبیعی در جهان تبدیل کرده است.