جدیدترین ساخته رسول صدرعاملی که اکنون بر پرده سینما است، فیلمی شهری با نگاهی روان شناختی و خوش باورانه به روابط پدرانه یک پدر و دختر است. فیلمی که با مثبت اندیشی غلوآمیز خود به این نکته تاکید دارد که پدران جامعه حتی اگر با مشکلات روانی دست وپنجه نرم کنند بازهم دلسوزانه نگران فرزندانشان هستند.

فیلم ساز می کوشد تا این نگاه مثبت اندیشانه را در جای جای فیلم، المان ها و خصوصیات رفتاری شخصیت خسرو پدر زیبا با بازی امین حیایی که بیمار روان پریش است به نمایش گذارد.

فیلم اقتباسی زیبا صدایم کن برداشتی از کتابی به همین نام به قلم فرهاد حسن زاده است. اما فیلم اقتباس آزادی است که با رویکردی کاملا متضاد با نگاه نویسنده کتاب پیش می رود. ازاین رو فیلم به روح، هدف و نگاه اصلی فیلم متعهد و پایبند نمی ماند. زیرا فقط خط اول قصه را می گیرد و بقیه قصه کتاب را به دور می اندازد تا قصه خودش را جایگزین آن کند. در واقع کتاب با شناخت دقیق از واکنش های یک بیمار روان پریش با عدم تعادل روحی نوشته شده و منطبق بر واقعیت پیش می رود.

در داستان اصلی زمانی که زیبا متوجه می شود پدر تعادل روانی ندارد و هر لحظه به حالی درمی آید و گاهی خوب است، گاهی بد، گاهی دچار جنون و گاهی دچار توهم می شود از همدستی با پدر پشیمان گشته و سرانجام با همکاری نیرو های بیمارستان پدر را به آسایشگاه روانی برمی گرداند تا تولدش را با کسانی که در کنارشان امنیت دارد جشن بگیرد.

اما در داستان ساختگی و خیال پردازانه رسول صدرعاملی نه تنها او به قصه کتاب پایبند نیست؛ بلکه بر این توهم که بیمار روان پریش می تواند پدر خوبی باشد دامن می زند و اطلاعات غلطی به مخاطب می دهد و داستان را به گونه ای پیش می برد که این بیمار به بهترین بابای دنیا برای زیبا تبدیل می شود که یک شبه با فرار از آسایشگاه روانی می تواند همه مشکلات دخترش را که سال ها به دلیل نبود خانواده با آن رو به رو بوده را حل کند ودر نهایت با افتخار و قهرمانانه به بیمارستان روحی روانی اش باز می گردد.

ساخت این فیلم ساده انگارانه و سردستی از کارگردان کهنه کار سینمای نوجوان درباره یک بیمار اعصاب و روان بی شک بی دانشی فیلم ساز را نیز در این باره به نمایش می گذارد. به نظر می رسد این 7 سال دوری از فیلم سازی، کار دست کارگردان من ترانه 15 سال دارم و دختری با کفش های کتانی داده است. این کارگردان تجربه و سابقه حرفه ای اش را در تعارف ساخت فیلم نامه ضعیف نگارش شده توسط اهالی خانواده اش به حراج می گذارد. اتفاقی که درباره برخی از کارگردانان صاحب نام و صاحب سبک سینمای ایران نیز در سال های اخیر افتاده است.

این سخن بدان معنا است که آنچه در این فیلم ارائه می شود را مخاطب هرگز نباید به عنوان یک نکته علمی، سخنی روان شناختی و روشی برای برخورد با انسان های روان پریش و بیماران اعصاب روان در نظر بگیرد. بلکه فقط باید آن را در قالب یک فیلم سرگرم کرده تماشا کرد و بدون دریافت نکته ای از آن، سینما را ترک کند. کارگردان و نویسندگان فقط برای ساخت یک درام اجتماعی، سرگرم کننده، خلق موقعیت تاثیرگذار و بازیابی جایگاه سابق کارگردان پرآوازه در عرصه ساخت فیلم کودک ونوجوان به سراغ این داستان جذاب! خیال پردازانه! تاثیرگذار! مثبت اندیشانه! و ساده لوحانه! می روند. در نهایت نیز بدون پایبندی به داستان اصلی و راه و روش های برخورد با بیمارانی مانند پدر زیبا فیلم را به اتمام می رسانند. این پایان بد و جمع بندی سر دستانه از چنین فیلم سازی با مختصاتی که از او می شناسیم بعید به نظر می رسد.

در حقیقت آنچه در وهله نخست فیلم زیبا صدایم کن را برای مخاطب، خاص جلوه می دهد. نام و حضور صدرعاملی است که پس از سال ها دوری به عنوان کارگردان به سینما بازگشته است. کارگردانی که او را با فیلم های خوب و درخشانش در دنیای سینمای نوجوان می شناسیم؛ اما ماحصل این بازگشت چیزی نبود که مخاطب از او انتظار داشت. فیلم زیبا صدایم کن با خوش بینی بیش از حد اغراق شده، غیرقابل پذیرش و با تزریق مثبت اندیشی غلوآمیز اثری از جنس فیلم های هندی را پیش روی مخاطبش قرار می دهد. امروز آنچه در خیابان های تهران می گذرد، چیزی نیست که فیلم ساز قصد دارد در فیلم زیبا صدایم کن به بینندگانش نشان دهد.

زمانی که والدین سالم، دیگر حوصله خود و فرزندانشان را در خانه و اجتماع ندارند. فیلم ساز و نویسندگان، شخصیت خسرو پدر زیبا را به مانند منجی با فرار از آسایشگاه روانی به تصویر می کشند که می کوشد تا با بخشش دارایی پنهانش به تک دخترش، او را از شرایط موجود نجات دهد. پدری که با شیوه ای شعارگونه، نخ نماشده، بی خاصیت و تاریخ مصرف گذشته، همه دختران را از ون گشت ارشاد فراری می دهد! ممکن است فیلم های غیرواقع بینانه و دور از زندگی روزمره مردم موردعلاقه جامعه هندوستان باشد و برای هندی ها خوش آیند و مطلوب باشد. زیرا فرهنگ متفاوت آنها باعث می شود تا در فیلم هایشان به جست و جو آن چیزی باشند که در زندگی واقعی خود نمی یابند پس ساعتی را با این جنس از فیلم ها خوش می گذرانند؛ اما سینماگران ایرانی در آثار اجتماعی و ملودرام هایشان می کوشند تا واقعیت جامعه را به عریان ترین شکل به نمایش بگذارند و مخاطب را در جریان تلخ ترین رویداد های جامعه قرار دهند. مخاطب ایرانی به دنبال آیینگی فیلم ها از واقعیت زندگی خود است.

تزریق خوش بینی غلوآمیز و دروغین و غیرواقعی خوشایند فرهنگ و نگاه مردم ایران زمین نیست. قرار نیست به مخاطب ایرانی با این جنس از سینما رؤیا بفروشیم. کمااینکه در کتاب زیبا صدایم کن ، واقعیت ملموس تر از فیلم است؛ زیبا زمانی که متوجه اشتباه خود می شود جشن تولدش را در آسایشگاه روانی برگزار می کند. در اصل داستان کتاب، پدر زیبا سوپرمن وار وارد خیابان های تهران نمی شود تا در پی خوشبخت کردن فرزندش باشد.

پرداختن به رابطه خالص و احساسی پدر و دختری می توانست جذاب باشد. داستان پدری که مبتلا به بیماری حاد روانی است و در شانزدهمین سال تولد دخترش به یاد دلجویی از او می ا فتد، می توانست موضوع و پتانسیل قابل تامل برای ساخت یک فیلم سینمایی باشد اما پرداخت خارج از عرف و اغراق در داستان، کار فیلمساز را خراب می کند. بیماران روان پریش اساساا افراد خودخواهی هستند که همه چیز حتی محبت خانواده را برای خود می خواهند پس نمی توان به تصمیماتشان اعتماد کرد؛ آنها به همان سرعت که تصمیم می گیرند از آن تصمیم باز می گردند. همین امر مقوله ناجی بودن پدر خسرو و هدیه او به زیبا را در هاله ای از ابهام قرار می دهد و به همین دلیل نمایش سکانس هدیه پدر (طلا های مدفون شده در خاک گلدان) به دختر، تمسخر مخاطب سینما را در پی دارد. این تصویرسازی چیزی نیست که سازنده اثر به آن افتخار کند که یک رابطه مقدس پدر و دختری را به نمایش گذاشته است.

فیلم به لحاظ ساختاری هم با ریتم بسیار کندی رو به رو است و دائم مخاطب را از این خیابان به آن خیابان، از این اتوبوس به آن اتوبوس و از یک لوکیشن خیابانی به لوکیشن خیابانی دیگری می کشاند؛ اما این همه پرسه زدن شخصیت های قصه در خیابان ها، هم فیلم بردار را که دوربین روی دست، در حال فیلم برداری است و هم چشمان بیننده سینما را خسته می کند. همچنین مخاطب که در پی این است که سازنده بالاخره چگونه می خواهد این داستان مطول و عریض وطویلش را پایان دهد را مستاصل و معطل می کند. در نهایت هم فیلم را در هوا رها می کند. این در هوا بودن هم به معنای واقعی قصه بر روی جرثقیل مصداق می یابد و هم پایان باز و رهای آن را شامل می شود. سکانس پیداشدن مادرزیبا در اتوبوس نیز اگرچه همراه با اشاراتی غیرقابل باور در دل فیلم آمده است؛ اما خلق الساعه بودن آن همراه با المان شستشوی اتوبوس برای پایان بندی فیلم خام دستانه است. به نظر می رسد که کارگردان با این المان سازی قصد دارد تا به نوعی زدوده شدن غبار و خاک از روی روابط مادر و دختر را تداعی کند، اگر این فیلم درام است پس این المان سازی ناگهانی چه معنا، مفهوم و جایگاهی در فیلمی ملودرام اجتماعی دارد؟ کارگردان یک بلاتکلیفی در شخصیت پردازی و ناتوانی در پایان بندی قصه ای دستکاری شده را با یک المان سازی نچسب و بی ربط با ذات درام و ملودرام اجتماعی به پایان می برد.

ازاین رو باید ضعف مهم و برجسته فیلم را در فیلمنامه و شخصیت پردازی داستان جست و جو کرد که می کوشد تا با به کارگیری از هنر اقتباس از کتاب زیبا صدایم کن بر قامت آن پوسته ای از نگاره های نامرتبط بکشد و نقش و نگاره های جدید در اندازد که هیچ یک کمترین ارتباطی با آنچه در لایه زیرین قرار دارد ندارد. نویسندگان همچنین برای زرق وبرق بیشتر اثرشان از یک رابطه خانوادگی با کارگردان با سابقه سود برده اند تا شاید ضعف های داستانی و شخصیت پردازی شان را بپوشانند و چشمان مخاطب را کور کنند که این تلاششان نه تنها پسران را به هدف مطلوب نرسانده که اثری ضعیف را در کارنامه پدر رسول صدرعاملی که روزی زبان زد ساخت فیلم های درخشان برای سینمایی با موضوع نوجوانان بود را رقم زد.