بوفالوها، به ویژه در دشت های مرکزی آمریکا، مهم ترین منبع تأمین غذا، لباس و ابزار زندگی قبایل بومی محسوب می شدند. با کاهش شدید جمعیت این حیوانات، بسیاری از قبایل سرخپوست دچار بحران های جدی و فروپاشی فرهنگی شدند. علاوه بر این، تجارت پرسود پوست بوفالو و شکار بی رویه توسط شکارچیانی که با قطار به دشت ها می آمدند، نقش مهمی در تشدید این نسل کشی داشت.

آمارها نشان می دهد که جمعیت بوفالوها از حدود 60 میلیون رأس به کمتر از هزار رأس سقوط کرد و حتی در مقطعی تنها 300 بوفالو در حیات وحش باقی مانده بود. این شرایط، بوفالو را تا نزدیک ترین نقطه انقراض تاریخ خود پیش برد.

در اواخر قرن 19، با تلاش فعالان محیط زیست و حمایت چهره هایی همچون تئودور روزولت، برنامه های حفاظت و تکثیر بوفالوها آغاز شد. این اقدامات به تدریج از نابودی کامل این گونه جلوگیری کرد.

امروزه جمعیت بوفالوها در آمریکا و کانادا به حدود 350 هزار رأس رسیده است، اما بخش عمده ای از آن ها در مزارع خصوصی نگهداری می شوند و تنها تعداد محدودی از این حیوانات همچنان در زیستگاه های طبیعی مانند پارک ملی یلوستون زندگی می کنند.