دنیل دوبوا تنها 27 سال دارد اما جهان بوکس بی‌صبرانه منتظر است تا او را به‌ عنوان قهرمان بلامنازع سنگین‌وزن به رسمیت بشناسد. روز 19 جولای (28 تیر) یکی از پرهیجان‌ترین و مورد انتظارترین مبارزات مجدد تاریخ بوکس در ورزشگاه ومبلی لندن برگزار خواهد شد؛ جایی که دنیل دوبوا (22 پیروزی، 21 ناک‌اوت، 2 شکست) در برابر الکساندر اوسیک (23 پیروزی، بدون شکست، 14 ناک‌اوت) صف‌آرایی خواهد کرد.

دوبوا، ملقب به «دینامیت» یکی از مخوف‌ترین ناک‌اوت‌کنندگان نسل جدید است. بسیاری معتقدند که در اولین دیدار با اوسیک، پیروزی حق او بود. اما ضربه‌ای که باعث زمین خوردن اوسیک شد، از سوی داور غیرقانونی تشخیص داده شد؛ و همین کافی بود تا فرصت از دست برود و اوسیک در راند نهم کار را با ناک‌اوت تمام کند اما این شکست، نه پایانی بود بر رؤیای دنیل، بلکه آغازی بود بر خشم و انگیزه‌ای تازه برای رسیدن به قله.

مسیری از خانه‌ای پرجمعیت تا تیم ملی
دوبوا در انگلستان متولد شد و در خانواده‌ای بزرگ با 10 خواهر و برادر رشد یافت. پدرش، دیو، اهل گرانادا بود و با وجود تابعیت فرانسوی فرزندانش را در انگلیس بزرگ کرد. دیو برای تأمین معاش خانواده نقاشی می‌کشید و آنها را در بازار می‌فروخت. برخلاف دیگر فرزندان خانواده، دنیل هیچ‌گاه پا به مدرسه نگذاشت و در خانه آموزش دید. خودش درباره این تصمیم می‌گوید: دیگران به مدرسه رفتند اما من از ابتدا در خانه درس خواندم. گمان می‌کنم این برایم بهتر بود، چون حواس‌پرتی‌ها می‌توانند ذهن کودک را از همان ابتدا منحرف کنند.

ورود او به دنیای بوکس در سن هشت‌سالگی نقطه عطفی بود. توانایی جسمی فوق‌العاده‌اش به سرعت توجه مربیان را جلب کرد و از 14 سالگی در رده‌های ملی نوجوانان و جوانان برای انگلستان مبارزه کرد. با حضور در بازی‌های المپیک جوانان 2014 هرچند موفق به کسب مدال نشد اما پایه‌های شهرت خود را در بوکس آماتور بنیان نهاد.

با 65 پیروزی و تنها 5 شکست در کارنامه آماتور و قدرت ضربه‌ای که اغلب مبارزاتش را با ناک‌اوت خاتمه می‌داد، به زودی به عنوان امید اصلی بوکس بریتانیا شناخته شد. بسیاری چشم به حضور او در المپیک 2020 توکیو دوخته بودند و تصور می‌کردند که مدال طلا در مشت اوست اما دنیل تصمیمی متفاوت گرفت: من نمی‌توانم چهار سال صبر کنم. باور دارم در این مدت در دنیای حرفه‌ای بسیار بیشتر رشد خواهم کرد. می‌خواهم تا سال 2020 قهرمان جهان شوم.

تحقق رؤیای فرانک وارن
با اعلام تمایل دنیل برای حرفه‌ای شدن، چهره‌ای قدیمی و معتبر در دنیای بوکس، فرانک وارن به سرعت وارد عمل شد. وارن یکی از بزرگترین مروّجان بوکس در بریتانیا گفت که 35 سال در انتظار ظهور چنین استعدادی بوده است. در سال 2017 قرارداد رسمی امضا شد و دنیل بلافاصله وارد رینگ حرفه‌ای شد.

او در همان سال 6 مبارزه انجام داد و همه را پیش از پایان راند سوم با ناک‌اوت تمام کرد. یک شروع طوفانی و نشان از قدرتی غیرقابل انکار. اما در سال 2018 نخستین چالش واقعی از راه رسید: مبارزه با کوین جانسون که به تصمیم داوران کشیده شد و برای نخستین بار دوبوا موفق به ناک‌اوت حریفش نشد. گرچه با اختلاف پیروز شد اما این مبارزه نشان داد که در برابر قدرت دنیال نیز می‌توان ایستاد و از همه مهمتر، خود دوبوا دریافت که مسیر قهرمانی الزاماً همیشه کوتاه و برق‌آسا نیست.

صعود، سقوط و بازگشت
پس از جانسون، دوبوا مسیر خود را با جدیت ادامه داد و با شش پیروزی دیگر به کمربندهای WBC Silver و WBO International در سال 2019 دست یافت اما سپس نوبت به اولین شکست رسید و چه شکستی تلخ‌تر از آنکه توسط هموطنش، جو جویس رقم خورد. مبارزه‌ای نفسگیر که در نیمه دوم جویس برتری را به رخ کشید و در راند دهم، دوبوا را ناک‌اوت کرد. ضعف‌هایی که در این مبارزه آشکار شد، همگان را به فکر فرو برد؛ آیا دینامیت تنها در قدرت فیزیکی خلاصه می‌شود؟

با این حال شکست، او را از پا نینداخت. بلکه خشمگین‌تر و مصمم‌تر بازگشت. سه مبارزه بعدی را با اقتدار برد؛ در مجموع تنها 8 راند طول کشید تا دوباره قدرت خود را به همه اثبات کند.

چشم‌انداز نبرد دوم؛ انتقام یا تکرار تاریخ؟
اکنون، در آستانه نبرد دوباره با اوسیک، جهان نظاره‌گر داستانی است که می‌تواند دنیل دوبوا را به قهرمان مطلق تبدیل کند. مردی که از خانه‌ای پرجمعیت، با آموزشی غیرمتعارف و اراده‌ای آهنین به رینگ رسید. مردی که نه تنها مشت می‌زند، بلکه می‌جنگد تا رؤیاهای خود، خانواده‌اش و میلیون‌ها هوادار را به واقعیت بدل کند.

نبرد 19 جولای تنها یک مسابقه نیست؛ این مبارزه‌ای است برای اثبات، برای جبران، برای تاج‌گذاری و شاید، تاریخ نام «دینامیت» را نه‌ فقط در میان بهترین‌ها، بلکه در میان اسطوره‌ها ثبت کند.

انتهای پیام/