| از میان عکس هایی که از آوارهای پس از حمله اسراییل به تهران منتشر شد، یکی از عکس ها چندین کتاب مانده زیر آوارها را نشان می دهد که یکی از آنها که جلدشان در آن میان از همه پیداتر است، رمان زمین سوخته احمد محمود است. شرق نوشت: از میان عکس هایی که از آوارهای پس از حمله اسراییل به تهران منتشر شد، یکی از عکس ها چندین کتاب مانده زیر آوارها را نشان می دهد که یکی از آنها که جلدشان در آن میان از همه پیداتر است، رمان زمین سوخته احمد محمود است که دست بر قضا رمانی در ستایش زندگی و علیه جنگ است؛ داستانی درباره تحمیل جنگ به مردمانی که در حال گذران زندگی روزمره اند و ناگهان با بمباران مواجه و آواره می شوند. 
احمد محمود رمان زمین سوخته را در سال 1361 منتشر کرد. این رمان از نخستین آثار ادبی در واکنش به جنگ تحمیلی عراق علیه ایران بود که نویسنده اش در آن به تجربه خود از حضور در شهری تحت هجوم پرداخته است. محمود درباره ماجرای نوشتن این رمان گفته است: وقتی خبر کشته شدن برادرم را در جنگ شنیدم، از تهران راه افتادم رفتم جنوب. رفتم سوسنگرد، رفتم هویزه. تمام این مناطق را رفتم. تقریباً نزدیک جبهه بودم. وقتی برگشتم، واقعاً دلم تلنبار شده بود. دیدم چه مصیبتی را تحمل می کنم. اما مردم چه آرام اند. چون تا تهران موشک نخورد، جنگ را حس نکرد. دلم می خواست لااقل مردم مناطق دیگر هم بفهمند که چه اتفاقی افتاده است. همین فکر وادارم کرد که زمین سوخته را بنویسم . داستان با یک بحران آغاز می شود، خبر حمله دشمن، در شهر پخش شده و راوی در حین عبور از سطح شهر، بحث و گفت وگوهای مردم را می شنود که از غافلگیری جنگ و مصیبت آن می گویند. زمین سوخته ، نوعی وقایع نگاری از روزهای نخستین جنگ است و در آن خرابکاری های ستون پنجم، شعارها و بیانیه های رادیو، به شکلی گزارشی روایت می شود. در بخشی از داستان که به سبک رئالیسم اجتماعی نوشته شده است، محمود از جلوه های حماسی، رشادت های مردمی، خشونت جنگ، رنج آوارگی و سایه مرگ و خشونت جنگ می نویسد. راوی، خالد ، که برادرش را در روزهای نخست جنگ از دست داده است، تصویر تلخ جنگ، نابودی شهر و در نهایت ویرانی کشور را تصویر می کند. در آخر داستان، خالد با موشک باران محله شان مواجه می شود و مرگِ اهالی محل که پایان بندی تلخ داستان است. محمود در زمین سوخته صداهای متنوع مردم در شرایط جنگی را ثبت و ضبط کرده و گزارشی مستندداستانی از بمباران های شهری ارائه می دهد. اهمیت داستان محمود زاویه دید او است که جنگ را از نگاه مردم عادی و آنچه در این اوضاع بر سرشان می آید، روایت می کند. رمان زمین سوخته ماحصلِ مشاهدات نزدیک احمد محمود از سه ماه اول جنگ در خوزستان است و احمد محمود در آن مردمی را تصویر می کند که جنگ و حمله ناگهانی به سرزمین شان، آنان را غافلگیر کرده است. حضور خشونت بار و بی رحم جنگ در متنِ زندگی روزمره مردم نمای کلی رمان محمود است؛ مردمی که در سوگ و از دست دادن و خطر آوار به سر می برند و از خانه و کاشانه شان آواره شده اند. اساس رمان زمین سوخته همدردی با مردم زیر بمباران و در خطر آوارگی و مرگ و فقدان است و ایده نوشته شدن آن با سوگ و فقدان برادرش شکل می گیرد. زمین سوخته رمانی پر درد و رنج است که از رنج جمعیِ مردمانی زیر آتش جنگ پرده برمی دارد، مردمی بی دفاع که ناگزیر به مقاومت شده اند. این رمان در حالی نوشته شد که جنگ هنوز ادامه داشت و به همین دلیل، حس اضطراب و ناامنی ناشی از جنگ به خوبی در آن بازتاب یافته است. زمین سوخته به عنوان یک رمان رئالیستی بازتاب واقعیتِ جنگ ایران و عراق است که شرح حالی از مردم درگیر جنگ به دست می دهد و بیراه نیست که در حکم شاهدی از خشونت ضدانسانیِ جنگ، اینک از زیر آوار برخاسته است. | 
پیام مهم تهران به فرانسه
ژنرال صهیونیست: موشک‌های رهگیر کافی برای مقابله با تعداد زیاد موشک‌های بالستیک ایران نداریم