تحقیقات جدید نشان داده است که نوشیدن شیر شتر می تواند شدت آسم ناشی از مایت های گرد و غبار خانگی (HDM) را که یک عامل اصلی این بیماری است، کاهش دهد.

در حالی که این پژوهش هنوز در مراحل اولیه است، اما دریچه ای رو به استفاده از شیر شتر در ترکیب با درمان های موجود باز می کند.

به نقل از نیو اطلس، برای افراد مبتلا به آسم، مایت های گرد و غبار خانگی(HDM)، حشرات کوچکی که معمولاً در گرد و غبار خانه زندگی می کنند، یکی از عوامل مهم واکنش های آلرژیک هستند. آنها تقریباً در هر خانه ای در سراسر جهان وجود دارند و در محیط های گرم و مرطوب رشد می کنند، اما نمی توان آنها را به طور کامل از بین برد، بنابراین همیشه یک تهدید محسوب می شوند.

یک مطالعه بین المللی جدید نشان داده است که شیر شتر در موش ها به کاهش توسعه و شدت آسم ناشی از HDM یا به اصطلاح آسم آلرژیک کمک کرده است.

در مطالعه حاضر، محققان تأثیر شیر شتر را بر روی مدل های موش مبتلا به آسم آزمایش کردند و از سه گروه موش استفاده شد. موش های سالم، موش های مبتلا به آسم ناشی از آلرژن ها(HDM) و موش های مبتلا به آسم تحت درمان با شیر شتر.

شیر شتر به صورت خوراکی به مقدار 0.5 میلی لیتر، پنج بار در هفته، از یک روز قبل از قرار گرفتن در معرض آلرژن شروع شد و در طول مطالعه ادامه یافت. سپس موش ها در معرض دوزهای فزاینده متاکولین(methacholine) قرار گرفتند که دارویی است که موجب تنگ شدن مجاری هوایی می شود و برای ارزیابی میزان واکنش پذیری یا پاسخگویی ریه ها استفاده می شود.

سپس مایع، بافت و سلول های ریه برای علائم التهاب و پاسخ ایمنی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند و محققان دریافتند که موش هایی که در معرض HDM قرار داشتند، بیش پاسخگویی مجاری هوایی به طور قابل توجهی بالاتری را نشان دادند. این بدان معناست که مجاری هوایی در واکنش به محرک هایی مانند آلرژن ها بیش از حد حساس و مستعد تنگ شدن بودند.

این نوع پاسخ اغراق آمیز که می تواند منجر به سرفه، خس خس سینه و تنگی نفس شود، اغلب با آسم مرتبط است. شیر شتر این بیش پاسخگویی مجاری هوایی را به سطح طبیعی کاهش داد. همچنین تعداد کل سلول های ایمنی در ریه ها، به ویژه ائوزینوفیل ها(eosinophils) که نوعی گلبول سفید خون هستند که نقش کلیدی در آسم آلرژیک دارند را کاهش داد.

همچنین مشاهده شد که شیر شتر سطح سلول های کمکی T، به ویژه Th2 و Th17 را کاهش می دهد. سلول های Th2 نقش مهمی در پاسخ ایمنی، به ویژه در واکنش های آلرژیک ایفا می کنند و به عنوان عوامل مؤثر در آسم شناخته می شوند. به طور مشابه، سلول های Th17 در ایجاد بیماری های مختلف خودایمنی و التهابی نقش دارند.

همچنین سطح مواد شیمیایی التهابی به نام سیتوکین ها(cytokines) را که در پاسخ های آلرژیک نقش اساسی دارند، کاهش می دهد.

محققان همچنین دریافتند که شیر شتر، یک پروتیین سیگنال دهنده موسوم به CCL17 را که انواع خاصی از سلول های ایمنی، به ویژه سلول های T را به محل های التهابی جذب می کند، سرکوب می کند.

مطالعات قبلی نشان داده اند که شیر شتر دارای خواص درمانی است. این شیر از نظر مواد معدنی، ویتامین ها و آنتی اکسیدان ها غنی تر از شیر سایر پستانداران است و در مقایسه با شیر گاو، حاوی پروتیین های آب پنیر است که از ارزش غذایی بالایی برخوردارند.

همچنین مشخص شده است که حاوی لاکتوفرین(lactoferrin)، پروتیینی با خواص حمایت از سیستم ایمنی و ایمونوگلوبولین G (IgG)، نوعی آنتی بادی است. جالب توجه است که تحقیقات نشان داده است که افراد مبتلا به آسم معمولاً سطح پایین تری از IgG دارند.

در حالی که شیر شتر سرشار از این ترکیبات زیست فعال است، این مطالعه اجزای خاص مسئول اثرات مشاهده شده را جدا یا کمّی نکرده است. محدودیت دیگر این بود که هیچ مقایسه ای با شیر گاو انجام نشد. اگرچه شیر گاو بیشتر مصرف می شود و همچنین مزایای ایمنی را نشان داده است، اما به عنوان یک شاخص کنترل یا مقایسه گر استفاده نشد.

از آنجا که این مطالعه روی موش ها انجام شد، نتایج ممکن است به انسان قابل تعمیم نباشد. همچنین تمام شیر شتر مورد استفاده در این مطالعه از یک مزرعه بود که تعمیم پذیری یافته ها را محدود می کند، زیرا ترکیب شیر می تواند بر اساس منطقه، نژاد شتر و محیط متفاوت باشد.

با وجود این محدودیت ها، یافته ها امیدوارکننده هستند. شیر شتر ممکن است به عنوان یک درمان مکمل برای آسم آلرژیک، به ویژه به دلیل خواص ضد التهابی و تعدیل کننده سیستم ایمنی، پتانسیلی واقعی داشته باشد. این یافته ها از ادعاهای سنتی و آزمایش های کوچک انسانی قبلی که نشان می دهد شیر شتر ممکن است برای افراد مبتلا به آسم مفید باشد، پشتیبانی می کند.

با این حال، آزمایش های بالینی انسانی قبل از اینکه شیر شتر به عنوان یک درمان یا اقدام پیشگیرانه برای آسم توصیه شود، ضروری است. ممکن است بررسی استفاده از شیر شتر در ترکیب با درمان های موجود یا حتی به عنوان یک اقدام پیشگیرانه غذایی در جمعیت های پرخطر ارزشمند باشد.

این مطالعه در مجله PLOS One منتشر شده است.

انتهای پیام