به نقل از مشرق، به گفته محققان، بزرگسالانی که هر شب یا هر هفته کابوس می بینند، تقریباً سه برابر بیشتر از افرادی که به ندرت کابوس می بینند، احتمال مرگ قبل از 75 سالگی را دارند.

این نتیجه گیری نگران کننده از محققانی حاصل شده است که داده های چهار مطالعه طولانی مدت بزرگ در ایالات متحده را که بیش از 4000 نفر بین 26 تا 74 سال را دنبال می کردند، ترکیب کردند.

در ابتدا شرکت کنندگان گزارش دادند که کابوس ها چند بار خواب آنها را مختل کرده است. در طول 18 سال بعدی، محققان پیگیری کردند که چه تعداد از شرکت کنندگان دچار مرگ زودرس شده اند که این تعداد در مجموع معادل 227 نفر بود.

حتی پس از در نظر گرفتن عوامل خطر رایج مانند سن، جنسیت، سلامت روان، سیگار کشیدن و اضافه وزن، افرادی که هر هفته کابوس می دیدند، همچنان تقریباً سه برابر بیشتر احتمال مرگ زودرس داشتند، این یعنی تقریباً معادل همان خطری که سیگار کشیدن زیاد دارد.

این تیم همچنین ساعت های اپی ژنتیک (نشانه های شیمیایی روی دی ان ای که به عنوان شمارنده های مسافت پیموده شده بیولوژیکی عمل می کنند) را بررسی کرد. افرادی که کابوس های مکرر می بینند، از نظر بیولوژیکی مسن تر از آنچه در شناسنامه هایشان نشان داده شده بود، بودند.

پیری سریع تر حدود 39 درصد از ارتباط بین کابوس ها و مرگ زودرس را تشکیل می دهد، به این معنی که هر چیزی که کابوس های بد را هدایت می کند، همزمان سلول های بدن را به سمت خط پایان سوق می دهد.

چگونه ممکن است جیغ یا فریادی که بر اثر کابوس در خواب می کشید و شاید هرگز به صورت واقعی آن را فریاد نزنید، اثری بر ژنوم ما بگذارد؟ کابوس ها در طول خواب به اصطلاح حرکت سریع چشم اتفاق می افتند، یعنی زمانی که مغز بسیار فعال است اما عضلات فلج شده اند.

افزایش ناگهانی آدرنالین، کورتیزول و سایر مواد شیمیایی مبارزه یا گریز می تواند به اندازه هر چیزی که در بیداری تجربه می شود، قوی باشد. اگر این زنگ خطر هر شب به صدا درآید، اثر آن ممکن است در طول روز تا حدی باقی بماند.

استرس مداوم عوارض خود را بر بدن دارد. به عنوان مثال موجب التهاب می شود، فشار خون را بالا می برد و با از بین بردن نوک محافظ کروموزوم های ما، روند پیری را تسریع می کند.

علاوه بر این، بیدار شدن ناگهانی با کابوس، خواب عمیق را که زمانی حیاتی است که بدن خود را طی آن ترمیم می کند و مواد زائد را در سطح سلولی پاک می کند، مختل می کند. این دو اثر شامل استرس مداوم و خواب نامناسب در کنار هم می توانند دلایل اصلی پیر شدن سریع تر بدن باشند.

این ایده که رویاهای مزاحم، سلامت ضعیف را پیش بینی می کنند، کاملاً جدید نیست. مطالعات قبلی نشان داده است که بزرگسالانی که از کابوس های هفتگی رنج می برند، سال ها قبل از بروز هرگونه علائم در طول روز، بیشتر در معرض ابتلا به زوال عقل و بیماری پارکینسون هستند.

شواهد فزاینده نشان می دهد که نواحی مغزی درگیر در خواب، همان هایی هستند که تحت تأثیر بیماری های مغزی قرار دارند، بنابراین کابوس های مکرر ممکن است نشانه هشدار اولیه مشکلات عصبی باشند.

کابوس ها به طرز شگفت آوری رایج هستند و تقریباً 5 درصد از بزرگسالان حداقل یک بار در هفته و 12.5 درصد دیگر، ماهانه آنها را تجربه می کنند.

از آنجا که این کابوس ها هم مکرر و هم قابل درمان هستند، یافته های جدید، کابوس های بد را از یک مزاحمت ترسناک به یک هدف بالقوه برای سلامت عمومی ارتقا می دهند.

درمان شناختی رفتاری برای بی خوابی، درمان یا تمرین تصویرسازی که در آن افراد مبتلا، پایان یک کابوس مکرر را در بیداری بازنویسی می کنند و گام های ساده ای مانند خنک و تاریک نگه داشتن اتاق خواب و عدم تماشای نمایشگرها قبل از خواب، همگی نشان داده اند که می توانند تعداد کابوس ها را کاهش دهند.

قبل از نتیجه گیری، چند نکته مهم وجود دارد که باید در نظر داشت. این مطالعه از گزارش های خودِ افراد از کابوس هایشان استفاده کرده است که می تواند تشخیص تفاوت بین یک خواب بد معمولی و یک کابوس واقعی را دشوار کند. همچنین اکثر افراد شرکت کننده در این مطالعه آمریکایی های سفیدپوست بودند، بنابراین یافته ها ممکن است برای همه صدق نکند.

همچنین سن بیولوژیکی فقط یک بار اندازه گیری شد، بنابراین هنوز نمی توانیم بگوییم که آیا درمان کابوس ها، سرعت پیر شدن را کند می کند یا خیر. نکته مهم این است که این مطالعه در یک کنفرانس ارائه شده و هنوز از مرحله داوری همتا عبور نکرده است.

با وجود این محدودیت ها، این مطالعه نقاط قوت مهمی دارد که ارزش جدی گرفتن را دارد. محققان از چندین گروه از شرکت کنندگان استفاده کردند، آنها را برای سال های زیادی تحت نظر داشتند و به جای داده های خودگزارش شده، به سوابق رسمی مرگ و میر آنها تکیه کردند. این بدان معناست که نمی توانیم یافته ها را به سادگی به عنوان یک اتفاق آماری رد کنیم.

اگر سایر تیم های تحقیقاتی بتوانند این نتایج را تکرار کنند، پزشکان ممکن است در طول معاینات معمول، در کنار اندازه گیری فشار خون و بررسی سطح کلسترول، از بیماران در مورد کابوس هایشان نیز سوال کنند.

درمان هایی که رویاهای ترسناک را رام می کنند، ارزان، غیرتهاجمی و در حال حاضر در دسترس هستند و درمان آنها می تواند فرصتی نادر برای افزودن چند سال به زندگی افراد و در عین حال بهبود کیفیت ساعاتی که در خواب می گذرانند، ارائه دهد.