به نقل از خبرآنلاین، پژوهشگران چینی از فناوری انقلابی جدیدی در حوزه پیشران های موشکی پرده برداشته اند که نه تنها ظرفیت تغییر معادلات جنگ مدرن را دارد، بلکه می تواند تحولی بزرگ در مأموریت های فضایی نیز ایجاد کند.

این فناوری که مبتنی بر استفاده ترکیبی از سوخت جامد و گاز هلیوم است، امکان تغییر سرعت موشک در حین پرواز را فراهم کرده و آن را تقریباً از دید سیستم های ردیابی نامریی می سازد.

گام بزرگ چین در پیشران های نسل آینده

در این فناوری، گاز هلیوم به جای صرفاً نقش کمکی در فشار سوخت، به صورت مستقیم با سوخت ترکیب می شود. نتیجه؟ فشرده سازی بهتر، رانش تا سه برابر بیشتر نسبت به موتورهای رایج، و کاهش قابل توجه خطر نشت سوخت. از آن مهم تر، قابلیت تنظیم میزان هلیوم در حین پرواز، امکان تغییر سرعت لحظه ای را فراهم کرده است؛ ویژگی ای که ردیابی موشک ها توسط سامانه های دید مادون قرمز و ماهواره ای را بسیار دشوار می کند.

الهام از بحران ناسا

جالب آن که الهام اولیه این فناوری از یک نقص فنی در مأموریت استارلاینر ناسا در سال 2024 آمده است؛ زمانی که نشت گاز هلیوم سبب شد دو فضانورد آمریکایی برای ماه ها در ایستگاه فضایی بین المللی گرفتار بمانند. پژوهشگران چینی با بازنگری در این بحران، به استفاده بهینه از هلیوم در موتورهای پیشران اندیشیدند و راهی تازه برای به کارگیری مؤثر این گاز در افزایش پایداری و کارآمدی موتور یافتند.

کاربردهای نظامی و فضایی

فناوری پیشران جدید، اگرچه هنوز در میدان نبرد آزمایش نشده، اما کاربردهای بالقوه گسترده ای دارد. در بعد نظامی، چین می تواند نسل تازه ای از موشک های پنهان کار بسازد که برای سامانه های هشدار زودهنگام فعلی غیرقابل ردیابی باشند؛ تهدیدی استراتژیک برای موازنه تسلیحاتی جهانی. در حوزه فضایی نیز این موتورهای کم هزینه می توانند هزینه پرتاب ماهواره ها و مأموریت های قمری را به شدت کاهش دهند، به ویژه برای برنامه ساخت پایگاه سرنشین دار چین بر سطح ماه تا سال 2035.

چالش ها و ملاحظات اخلاقی

با آن که آزمایش ها امیدبخش اند، اما این فناوری هنوز وارد فاز عملیاتی نشده است. همچنین، کاربرد بالقوه آن در ساخت سلاح های پنهان کار، نگرانی های اخلاقی و ژئوپلیتیکی را نیز به دنبال خواهد داشت. برخی تحلیلگران بیم دارند که کنترل این فناوری توسط قدرت های نظامی بزرگ، به رقابت های تسلیحاتی تازه ای دامن بزند.

با این پیشرفت، پرسش اصلی آن است: آیا این فناوری آغازگر عصری تازه در جنگ افزارهای هوشمند و اکتشافات فضایی خواهد بود، یا منشأ رقابت های خطرناک تری میان قدرت های جهانی؟