به نقل از همشهری؛ ان دوانگ پس از حملات 11 سپتامبر 2001 به همراه تیمی از دانشمندان آمریکایی موفق به تولید نخستین نمونه بمب های سنگرشکن شد. بمب خانم دوانگ و تیمش BLU-118/B نام داشت. این بمب هدایت شونده لیزری برای نفوذ به عمق فضاهای سربسته چون تونل های القاعده در افغانستان طراحی شده بود. این بمب ها انفجاری با دمای بالا و موج بلند تولید می کرد.

این بمب که توسط تیم نیروی دریایی به رهبری بانوی بمب ها ساخته شد، بارها در افغانستان به کار گرفته شد.

خانم دوانگ و تیمش پیش از طراحی بمب های BLU-118/B روی نسل جدیدی از مواد منفجره مقاوم و با کارایی بالا کار می کردند که بتوانند ضربه و فشار ناشی از عبور از لایه های سنگی یا دیوارهای بتنی را تحمل کنند و سپس منفجر شوند.

این مواد بخشی از خانواده مواد منفجره به کار رفته در بمب های سنگرشکن GBU-57 موسوم به نفوذگر مهمات انبوه بودند.

او به یاد نمی آورد که نخستین بار چه کسی نام بانوی بمب ها را روی او گذشت، با این حال خانم دوانگ با این لقب میان مهاجران ویتنامی در آمریکا و خارج از آن شناخته شده است.

داستان سیر خانم دوانگ از کودکی در ویتنام جنگ زده تا آزمایشگاه مهمات نیروی دریایی آمریکا، از پشت دروازه خانه پدر و مادرش در سایگون در اواخر دهه 1960 آغاز شد. او در آن زمان حدودا هفت ساله بود و پدرش از مقامات عالی رتبه کشاورزی در دولت ضدکمونیسم ویتنام جنوبی بود. برادر ان دوانگ نیز خلبان هلی کوپتر بود و برای انجام ماموریت ها خانه را ترک می کرد.

در آوریل 1975، زمانی که سایگون در آستانه سقوط به دست نیروهای شمالی بود، برادر خانم دوانگ و یک خلبان دیگر او و خانواده اش را به کشتی نیروی دریایی ویتنام جنوبی که راهی فیلیپین بود، رساندند. پس از شکست آمریکا، میلیون ها ویتنامی با قایق گریختند. بنابر تخمین سازمان ملل متحد حدود 250 هزار نفر از آن ها جان باختند.

خانواده او در نهایت در واشنگتن ساکن شدند و کلیسا از آن ها حمایت کرد.

کلیسا خانواده را در آپارتمانی در حومه مریلند اسکان داد. خانم دوانگ در آن زمان تنها 16 سال داشت و به سختی انگلیسی صحبت می کرد. او با این حال دانش آموز با استعدادی بود و در سال 1982 با درجه ممتاز در رشته مهندسی شیمی از دانشگاه مریلند فارغ التحصیل شد. سپس مدرک کارشناسی ارشد خود را در مدیریت دولتی از دانشگاه آمریکایی (American University) دریافت کرد و بعد در سمتی علمی در نیروی دریایی استخدام شد. خودش در مصاحبه ای به شوخی گفته بود که جذب چیزهایی می شود که صدا می کنند و منفجر می شوند.

خانم دوانگ تا سال 2001، مدیر توسعه پیشرفته مهمات مقاوم در برابر ضربه در مرکز جنگ افزارهای سطحی نیروی دریایی در ایندین هد (Indian Head)، ایالت مریلند بود. او پیش از حملات القاعده به پنتاگون و برج های دوقلو، روی مواد منفجره ای کار می کرد که بعدها در افغانستان استفاده شد.

به گفته خانم دوانگ، توماس وارد از نیروی هوایی و یکی از مقامات ارشد آژانس کاهش تهدید دفاعی به او گفتند: ما به زودی وارد افغانستان خواهیم شد. چه کاری می توانیم فورا انجام دهیم؟

خانم دوانگ و تیم 100 نفره اش کاری را که پنج سال زمان می برد، در 67 روز فشرده انجام دادند و ماده انفجاری کشنده ای ساختند که مانند خمیر کیک درون پوسته های بمب ریخته می شد. آن ها محاسبات و آزمایش ها را هم زمان انجام دادند تا هزار و 590 لیتر از این ماده منفجره را آماده کنند.

گوردون آر. انگلند، وزیر نیروی دریایی آمریکا در سال 2002 به کل کارکنان غیرنظامی مرکز جنگ افزارهای سطحی ایندین هد نشان قدردانی یگانی شایسته اعطا کرد. این نشان افتخاری معمولا به یگان های فعال نظامی داده می شود.

با اینکه هنوز بار سنگین جنگ ویتنام بر دوش خانم دوانگ بود، او گفت که بین خشونتی که در گذشته تجربه کرده و کار فعلی اش در توسعه مواد منفجره تناقضی نمی بیند!