علیرضا جاجرمی:

نظام بین المللِ امروز، در پسِ پرده فریبنده واژگانِ زیبایی چون "حقوق بشر" و "عدالت جهانی"، در واقع بر پایه میزانِ زورِ واحدهای مسلط و مادی گرایی ساختاریافته بنا شده است؛ جایی که انسانیت، قربانیِ روایت سازی های خودخواهانه و نژادپرستانه قدرتمندان می شود.

این واقعیت ها در تهاجم و تجاوز اخیر به کشور عزیزمان آشکارتر از قبل گردید.

در این صحنه تاریک و ظالمانه، حقیقت نه در کرسی های به ظاهر عدالت پیشه، که در حاشیه خاموشِ مظلومانِ جهان می درخشد؛ صدایی که منتظرِ جرقه ای برای طنین افکنی است.

اما وای بر آن جوامعی که در انفعالِ نظاره گری غرق شده اند! وای بر آن ملت هایی که یا از روی القای ناتوانی، یا پناه بردن به توجیهاتِ وهم آلود، تن به ظلم داده اند! اینان ناخواسته، چرخه ستم را تداوم بخشیده اند.

هنگامی که زور، تجاوز و تبعیض های ساختاری، نفس های جامعه انسانی را می فشارد، جهان یکپارچه ظلم شده است.

در چنین روزگاری، نظاره گری و انفعال، نه تنها فضیلت نیست، که خیانت به انسانیت است.

پس چرا هنوز در این نقیصه ی آشکار جامانده ایم! چرا که امروز و در این برپایی ظلم، رسالتی تاریخی، اخلاقی و انسانی بر دوشِ همه ماست:

هر فریادِ حقوقی در دیوان های بین الملل، هر قلمِ روشنگر در رسانه های جهان، و هر پیگیریِ دیپلماتیک برای افشای ستم، حتی اگر کوچک نماید، سنگی است بر بنای فروپاشیِ ظلم.

اینک سلاحِ ما قلمِ عدالت خواهانه، میدانِ نبرد ما محاکمِ جهانی، و پرچمِ ما "آگاهی بخشی" است. مطالبه گریِ جهانی، تنها راهِ زنده نگاه داشتنِ نبضِ حقیقت در جهانِ خفقان زده ی امروز است.

قدرت رسانه و مسئولیت کنشگری

در عصر ارتباطات جهانی، سکوت، یا حصار کشیدن به دور خود ، دیگر بهانه ندارد. رسانه، اگر در خدمت آگاهی و صدای حق و حقیقت باشد، از یک ابزار صرف، به یک نیروی تغییرساز و زمینه ساز قوی بدل می شود.

کنشگری حرفه ای رسانه ای، از افق صرفاً خبری عبور کرده و به ابزاری برای بازسازی وجدان جهانی، برای ایجاد فشار اخلاقی، و برای بیدارسازی افکار عمومی تبدیل شده است.

دیپلماسی عمومی، سازمان های مردم نهاد، فعالان فرهنگی و اجتماعی، و روشنفکران متعهد می توانند با روایت واقعیت های فراموش شده، با شکستن انحصار روایت های قدرت، و با شبکه سازی جهانی برای عدالت، توازن های ناعادلانه را به چالش بکشند.

برتولت برشت شاعر و نمایش نویس آلمانی می گوید: کسی که مبارزه می کند ممکن است شکست بخورد، اما کسی که مبارزه نمی کند، از پیش شکست خورده است.

آنها که در تاریکی می نشینند، شاید نور را نبینند؛ اما نور آنها را می بیند.

آخرالزمان، پایان نیست؛ آغاز است

عدالت، شاید امروز به آرمانش نرسد و شکست بخورد. شاید سلطه، پیروزِ میدان امروز باشد. اما حق، همیشه آخرالزمانی دارد.

و این که:

آخرالزمان، یک نقطه نیست؛ یک فرآیند است.

فرآیندی که با هر اقدام صادقانه و خیرخواهانه، هر آگاهی عمومی، و هر هنجارسازی و فریاد بلند شده ای برای عدالت، به آن نزدیک تر می شویم.

در نگاه مومنانه، آخرالزمان زمانی ست که عالم از ظلم پر می شود؛ اما نه برای نظاره ی تسلیم، بلکه برای برخاستن، برای آمادگی،برای اقامه و برای تحقق وعده هایی که حق است، اما قاعده ی زمینی اش این است که بی مشارکت بشر، به سرانجام نخواهند رسید.

در آینه حماسه فردوسی

فردوسی، این پیام آور خِرد و شرافت و وطن دوستی، در شاهنامه، ما را از فریب قدرت های زودگذر برحذر می دارد:

جهان را بلندی و پستی تویی

ندانم چهای، هر چه هستی تویی

سکندر چو نوشید جامِ زهر

نگشت از جهان دلشاد و مغرور

به مردیْ هنر باید و زورِ بازو

ورنه، دَمِ زورآوران دارد بویِ خونْ

پیام او روشن است: دنیا ممکن است میدان قدرت ورزی باشد، اما آن چه می ماند، نه زور، بلکه مردانگی، شرافت، و هنر زیستن با وجدان است.

سخن پایانی: صدای عدالت، پژواکی جهانی

در جهانی که حق به حاشیه رانده شده،

و سازوکارهای سلطه و منفعت طلبی، شأن انسانی را در قربانگاه قدرت، تبعیض و خودبرتربینی به فراموشی سپرده اند،

ما نظاره گرِ خاموش نخواهیم بود؛

ما به نام بیداری انسانی و اخلاق جهانی،

صبورانه و پایدار ایستاده ایم.

اگر عدالت در تبعید است، وجدان در تبعید است،

اگر رسانه ها به پژواک قدرت فروکاسته شده اند،

و اگر وجدان عمومی جهانی در خواب استیصال و درماندگی غرق شده،

این، تنها یک ضرورت اخلاقی نیست،بلکه اراده ای است از ژرفای انسانیت ما:

تا طنین آگاهی را برپا داریم،

روایت های مدفون کرامت و مقاومت را بازخوانی کنیم،

و صدای حق را جهانی کنیم.

این صدایی محلی از محدوده مرزی و سرزمینی نیست.

این پژواکی است فراملی، فرادینی، فراتر از مرزهای ایدئولوژی مادّی گرای سرکوب گر،که در برابر منیّت ها، غرورها و ظواهر شیک ماده پرست ها می ایستد.

دعوتی است به سوی آنان که هنوز باور دارند:

عدالت را نمی توان به مصلحت و منفعت یک جانبه فروخت،

و کرامت انسان را نمی توان در بازار منافع قشری خاص معلق گذاشت.

راهی که در پیش است، بی هزینه نخواهد بود؛

اما تاریخ، هرگز با تماشاگران خاموش نوشته نشده است.

تاریخ را آنانی رقم زده اند؛

که سکوت را به فریاد،

یأس را به ایمان،

و انتظار را به کنش اخلاقی و اراده ی آزاد تبدیل کرده اند.

همان گونه که کتاب آسمانی قرآن کریم می فرماید:

إِنَّ اللَّهَ لا یُغَیِّرُ مَا بِقَوْمٍ حَتّی یُغَیِّرُوا مَا بِأَنْفُسِهِمْ

پس بیایید بخواهیم.

نه تنها برای خویشتن،

بلکه برای مظلومان و بینوایانی که صدایشان به گوش جهانیان نرسیده،

برای نسل هایی که هنوز چشم به حقیقت نگشوده اند،

و برای جهانی که عدالت، تنها در گفتار، که باید در شیوه ی زیستن تجسم یابد.

زیرا هنوز این باور و آرمان را داریم که:

انسانم آرزوست

نه در خیال،

که در کنش،

نه فردا،

بلکه اکنون.

علیرضا جاجرمی