به نقل از futurism، ما هنوز فاصله زیادی با تحقق نانوماشین هایی داریم که در رسانه هایی مانند The Diamond AgeوMetal Gear Solid به تصویر کشیده شده اند، اما دانشمندان به تازگی گامی مهم به سوی چیزی نزدیک به آن برداشته اند.

تیمی از پژوهشگران دانشگاه پنسیلوانیا و دانشگاه میشیگان اعلام کرده اند که رباتی زیر یک میلی متر ساخته اند که مجهز به رایانه، موتور و حسگر است؛ به گزارش واشنگتن پست، این ربات به اندازه یک میلیاردیم متر کوچک نیست، اما چون از یک دانه نمک هم کوچک تر است، به طرز خارق العاده ای ریز محسوب می شود: یک میکروربات.

این کار که در مطالعه ای جدید در نشریه *Science Robotics* شرح داده شده، می تواند بستری برای ساخت ربات های میکروسکوپی باشد که روزی درون بدن انسان به کار گرفته شوند تا معجزات پزشکی انجام دهند؛ مانند ترمیم بافت ها یا رساندن درمان به نقاطی که جراحان به سختی به آن دسترسی دارند.

مارک میسکین، دانشیار مهندسی برق و سیستم ها در دانشگاه پنسیلوانیا و یکی از نویسندگان مقاله، به واشنگتن پست گفت: این نخستین ربات کوچکی است که می تواند حس کند، فکر کند و عمل کند.

در حال حاضر این دستگاه هنوز بسیار آزمایشی است و برای استفاده در بدن انسان مناسب نیست — اما دیوید بلاوو، هم نویسنده مقاله از دانشگاه میشیگان، به روزنامه گفت: اگر در 10 سال آینده شاهد کاربرد واقعی این نوع ربات باشیم، من شگفت زده نخواهم شد.

ساخت رباتی میکروسکوپی که بتواند حرکت کند، محیط اطرافش را حس کند و به طور مستقل تصمیم بگیرد، دهه ها دانشمندان را به چالش کشیده است. به گفته تیم، رباتیک دان ها معمولاً برای کار در مقیاس های کوچک به کنترل خارجی این ربات ها متکی بوده اند، اما این کار توان پردازش اطلاعات را قربانی می کند. همین امر مانع واکنش ربات ها به محیط می شود و آن ها را به تعداد محدودی رفتار از پیش برنامه ریزی شده محدود می کند — و در نتیجه، کاربرد واقعی آن ها محدود می ماند.

میسکین به واشنگتن پست گفت: داشتن رباتی در مقیاس میکرون (یک میلیونیم متر) به ما دسترسی به کوچک ترین واحدهای زیست شناسی می دهد. او افزود: هر موجود زنده اساساً ترکیبی عظیم از ربات های 100 میکرونی است، و اگر به آن فکر کنید، بسیار عمیق است که طبیعت همین اندازه را برای سازمان دهی زندگی انتخاب کرده است.

از نظر ظاهری، ربات پژوهشگران شبیه یک میکروچیپ است و از همان مواد ساخته شده، از جمله سیلیکون، پلاتین و تیتانیوم. به گفته میسکین، این ربات در لایه ای شیشه مانند مهر و موم شده تا از مایعات محافظت شود.

این ربات از سلول های خورشیدی برای تبدیل انرژی استفاده می کند که رایانه داخلی و سامانه پیشران آن را تغذیه می کند. پیشران با استفاده از جفتی الکترود جریان ذرات آب اطراف را ایجاد می کند. به بیان ساده، ربات شنا می کند. رایانه داخلی آن کمتر از یک هزارم سرعت یک لپ تاپ مدرن است، اما همین مقدار کافی است تا به تغییرات محیطی مانند دما واکنش نشان دهد.

تیم در مقاله نوشت: در این مقیاس، اندازه و بودجه انرژی ربات قابل مقایسه با بسیاری از میکروارگانیسم های تک سلولی است.

نکته مهم این است که ربات همچنان برای ارتباط با اپراتورهای انسانی طراحی شده است. میسکین به واشنگتن پست گفت: ما می توانیم با لپ تاپ پیام هایی به آن بفرستیم و بگوییم چه کاری انجام دهد، و آن هم می تواند پیام هایی به ما بفرستد تا بگوید چه دیده و چه کرده است.

بلاوو به واشنگتن پست گفت: پس جام مقدس بعدی واقعاً این است که آن ها بتوانند با یکدیگر ارتباط برقرار کنند.