به نقل از فرارو، در حالی که زندگی روزمره با فناوری و راحتی های بی سابقه احاطه شده، پژوهش ها هشدار می دهند که همین امکانات ظاهراً بی ضرر، ممکن است سلامت بلندمدت ما را بیش از آنچه تصور می کنیم تهدید کرده و بدن ما را سریع تر پیر کنند.

نسل های گذشته نه اپلیکیشن تحویل غذا داشتند، نه تاکسی های اینترنتی، نه تلفن همراه هوشمند؛ بااین حال، گرفتار موج فراگیر التهاب مزمن، استرس مداوم و مشکلات متابولیک امروز نبودند. واقعیت تلخ این است که بسیاری از فناوری ها و ابزارهایی که برای آسان تر کردن زندگی طراحی شده اند، در حال سرقت تدریجیِ انرژی و توان زیستی ما هستند. آنچه در ادامه می خوانید، بخشی از عواملی است که بی صدا اما مؤثر، روند پیری ما را تسریع می کنند.

زمانی مردم ساعت پنج عصر از محل کار خارج می شدند و تا فردا صبح عملاً از محیط کاری جدا بودند. مادربزرگ ها تعریف می کنند که پدربزرگ ها به خانه می آمدند، روزنامه می خواندند و همین برای یک شب کافی بود. اما امروز ما دستگاه هایی در جیب داریم که می توان آن ها را ماشین های تولید اضطراب نامید. هر اعلان، هر پیام، هر ایمیل، یک ریز فشار به سیستم عصبی وارد می کند؛ فشارهایی کوچک اما دائمی.

مطالعات نشان می دهد استرس مزمن، با کوتاه کردن تلومرها، پوشش های محافظ انتهای کروموزوم ها، فرآیند پیری سلولی را سرعت می دهد؛ همان طور که نوک پلاستیکی بند کفش وقتی فرسوده می شود، کل بند از هم می پاشد. سیستم عصبی نسل های قبل فرصت استراحت داشت، اما ما در وضعیتی از فعالیت کم اما همیشگی هستیم؛ شبیه موتوری که هیچ گاه کاملاً خاموش نمی شود. این جریان ممتد هورمون های استرس، بدن ما را در سطح سلولی پیرتر می کند.

بسیاری از مردم امروز بخش بزرگی از روز را پشت میز، روی مبل یا پشت فرمان می گذرانند. کارهای روزمره، از خرید گرفته تا نظافت، با یک کلیک انجام می شود. در مقابل، نسل های قبل ناگزیر بودند برای کوچک ترین فعالیتی حرکت کنند: رفت وآمد پیاده، بالا و پایین کردن وسایل منزل، انجام کارهای خانه و کارهای روزانه ای که همگی نیازمند فعالیت بدنی مستمر بود.

بدن انسان برای حرکت مداوم طراحی شده است. نشستن طولانی مدت موجب کاهش متابولیسم، تضعیف عضلات و افت توان قلبی عروقی می شود. حتی مطالعات نشان می دهد نشستن طولانی با افزایش خطر مرگ زودرس مرتبط است، حتی اگر فرد در کنار آن ورزش کند. نسل های قبل آرام تر پیر می شدند چون روزشان با حرکت گره خورده بود.

مادربزرگ ها غذا را از مواد خام تهیه می کردند؛ موادی که یا از زمین به دست می آمد یا مستقیم از طبیعت. اما امروز بخش زیادی از آنچه غذا می نامیم، محصول کارخانه هایی است که برای تحریک اشتها و برهم زدن سیگنال های سیرشدن طراحی شده اند.

تقریباً 60 درصد رژیم غذایی آمریکایی ها از غذاهای فوق فرآوری شده تشکیل شده است؛ محصولاتی که با ترکیب نمک، چربی و شکر در نسبت هایی دقیق ساخته می شوند. این غذاها التهاب ایجاد می کنند، میکروبیوم روده را مختل می سازند و سیستم هورمونی را برهم می زنند. نسل های پیشین چنین مشکلی نداشتند. شیرینی خانگی آن ها چهار یا پنج ماده داشت، نه ده ها افزودنی و نگهدارنده.

نسل های قبل معمولاً همراه با تاریکی شب می خوابیدند و با روشنایی صبح بیدار می شدند. اما در عصر کنونی، خواب به آخرین اولویت تبدیل شده است؛ چیزی که اگر وقت شد به آن می پردازیم. ایمیل های کاری شبانه، تماشای طولانی سریال ها و استفاده مداوم از تلفن همراه در رختخواب، چرخهٔ طبیعی خواب را مختل کرده است.

نور آبی صفحه نمایش ها تولید ملاتونین را کاهش می دهد و فرایند به خواب رفتن را دشوارتر می کند. علاوه بر این، فرهنگ عمومی کم خوابی را نشانهٔ تلاش می داند؛ در حالی که کمبود خواب، بدن را از مهم ترین ابزار ضدپیری محروم می کند.

در مرحلهٔ خواب عمیق، بدن آسیب های دی ان ای را ترمیم می کند، مواد زائد متابولیک را از مغز پاک می سازد و هورمون ها را تنظیم می کند. محرومیت از این فرایند، به معنی نادیده گرفتن تعمیرات اساسی بدن است.

اکثر ما سال هاست سرمای واقعی یا گرمای شدید را تجربه نکرده ایم. در خانه، محل کار و خودرو، دما تقریباً ثابت است. اما نسل های قبل هر روز با نوسانات طبیعی دما روبه رو بودند و بدنشان برای سازگاری با این تغییرات تلاش می کرد.

پژوهش های جدید نشان می دهد قرار گرفتن در معرض استرس های خفیف محیطی مانند سرما یا گرمای قابل تحمل می تواند از طریق پدیده ای به نام هورمسیس باعث تقویت بدن شود. به عنوان مثال، قرار گرفتن در معرض سرما می تواند چربی قهوه ای را فعال کند و گردش خون را بهبود دهد. گرما نیز با افزایش ضربان قلب و تعریق، عملکرد سیستم قلبی عروقی را تقویت می کند.

اما امروز بدن ما در وضعیت آسایش دائمی قرار دارد؛ وضعیتی که در بلندمدت، توان سازگاری و مقاومت بدن را کاهش می دهد.

نسل های قبل روابط رو در رو روزانه داشتند: همسایه ها را می شناختند، با دوستان قرارهای ثابت داشتند و شرکت در جمع، بخشی از زندگی شان بود. اما امروزه بسیاری از افراد هزاران دوست آنلاین دارند، اما ممکن است روزها بدون یک گفت وگوی رودررو سپری شود.

تحقیقات نشان می دهد روابط اجتماعی قوی یکی از مهم ترین پیش بینی کننده های طول عمر است؛ حتی مهم تر از طبقهٔ اجتماعی یا ژنتیک. اما تعاملات دیجیتال نمی توانند جایگزین کامل ارتباطات حضوری شوند. تماس چشمی، زبان بدن، حضور مشترک در یک فضا، عناصری هستند که به طور مستقیم بر سلامت روان و جسم اثر می گذارند.

نسل های پیشین شاید چاره ای جز دیدارهای حضوری نداشتند، اما همین الزام، آن ها را سالم تر و پیوندهای اجتماعی شان را عمیق تر می کرد.

آخرین باری که یک شماره تلفن را از حفظ کردید یا بدون مکانیاب مسیر را پیدا کردید چه زمانی بود؟ برای نسل های گذشته، چنین کارهایی بخشی از زندگی روزمره بود. آن ها حافظه، جهت یابی و محاسبات ذهنی خود را دائماً به کار می گرفتند و این کار مانند ورزش منظم برای مغز عمل می کرد.

پژوهش ها نشان می دهد مغز مانند عضله، به تمرین نیاز دارد. چالش های ذهنی مداوم، ذخیرهٔ شناختی ایجاد می کند که نوعی سپر در برابر پیری مغز است. اما هر بار که به جای فکر کردن به تلفن همراه رجوع می کنیم، این فرصت را از مغزمان می گیریم.

به طور کلی هدف این نیست که فناوری را کنار بگذاریم و به دوران گذشته بازگردیم، اما باید بپذیریم که راحتیِ بیش ازحد، هزینه دارد. نسل های قبل به خاطر سبک زندگی فعال، ارتباطات عمیق تر و چالش های روزانه، تاب آوری بیشتری داشتند. ما نیز می توانیم بخشی از این مزایا را بازپس بگیریم: پیاده روی بیشتر، خاموش کردن گوشی پس از شام، خواب کافی، پختن غذاهای واقعی و تماس های تلفنی یا دیدار حضوری.

شاید کلید سالم تر و کندتر پیر شدن، نه در ترفندهای پیچیدهٔ صنعتی، بلکه در بازگشت آگاهانه به برخی سختی های کوچک اما ضروریِ زندگی باشد، سختی هایی که نسل های قبل هر روز طی می کردند.