به نقل از خبر فوری از مجله ژاکوبین، با روشن شدن جزییات بیشتر درباره جفری اپستین، میلیاردر و قاچاقچی جنسی، گمان می رود که او از ثروت، نفوذ و ارتباطات خود برای شکل دادن به نحوه استفاده از قدرت سیاسی (به ویژه در زمینه سیاست خارجی) بهره برده است. اگر این درست باشد، او چه نوع سیاست خارجی ای را ترجیح می داد و به دنبال چه اهدافی بود؟

اسناد تازه منتشر شده نشان می دهند که اپستین با طیف متنوعی از افراد قدرتمند و تاثیرگذار درباره مجموعه ای از موضوعات سیاست خارجی در حال مکاتبه بوده است. در طول سال ها، اپستین با اِیهود باراک، نخست وزیر وقت اسراییل، ایمیل رد و بدل کرده و با توافق هسته ای ایران مخالفت کرده و از اقدام نظامی علیه سوریه حمایت می کرد؛ نگرانی خود را درباره دور شدن اسراییل از راه حل دو کشوری ابراز کرده و به مشاور دونالد ترامپ و منتقد چین، استیو بنن، مشاوره داده است که دولت ترامپ چگونه می تواند با این رقیب اصلی جهانی ایالات متحده مقابله کند.

این افشاگری ها به درک ما از نقش هنوز مبهم اپستین به عنوان یک بازیگر قدرت جهانی و آنچه که او واقعاً از نفوذی که به دست آورده بود استفاده می کرد، می افزاید. به زبان ساده، اگر اپستین از ارتباطات خود با افراد قدرتمند با هدفی خاص استفاده می کرد، قطعاً هدفش بهتر کردن جهان نبود.

در پرونده ها، به نظر می رسد اپستین راه حل های تهاجمی تری برای مشکلات ژئوپلیتیکی ترجیح می داد؛ به ویژه در مورد دشمنان سنتی اسراییل، کشوری که سیاست ها و امنیت ملی آن توجه شدید این قاچاقچی جنسی را جلب کرده بود، همان طور که این و افشاگری های دیگر نشان می دهند.

به عنوان مثال، در سال 2013، زمانی که جنگ داخلی سوریه تشدید شد و تهدید کرد که حاکم دوستدار ایران آن کشور کنترل خود را از دست دهد، اپستین از اِیهود باراک، نخست وزیر سابق اسراییل خواست تا فشار بر باراک اوباما، رییس جمهور وقت آمریکا را برای مداخله نظامی را بیشتر کند.

اپستین در تاریخ 31 اوت 2013 ایمیلی به ایهود باراک فرستاد: آنقدر منتظر بمان تا خیلی دیر شود! درست مثل ایران این همان روزی بود که باراک اوباما سخنرانی مهمی در پاسخ به خبر استفاده بشار اسد، رییس جمهور سوریه، از سلاح های شیمیایی علیه مردم خود ایراد کرد، امری که او یک سال قبل گفته بود واکنش نظامی آمریکا را به دنبال خواهد داشت.

همان طور که این ایمیل نشان می دهد، اپستین موضع مشابهی در مورد ایران داشت. علیرغم ارسال چند ایمیل نسبتاً مذاکره محور به همکاران خود در سال های 2012 و 2013 — و علیرغم درخواست نظر حمایتی نوام چامسکی درباره توافق هسته ای ایران که سپس آن را با لحنی تمسخرآمیز برای ایهود باراک ارسال کرد — اپستین، مانند نخست وزیر سابق، با آنچه دستاورد اصلی دیپلماسی اوباما در حل مسئله هسته ای ایران بود، موافق نبود.

در فوریه 2013، اپستین ایمیلی برای دوست و همکار دیگر خود، لری سامرز، ارسال کرد که شامل هفت مقاله درباره ژئوپلیتیک خاورمیانه بود، که مهم ترین آن یک مقاله دیدگاه در وال استریت ژورنال بود که مدعی می شد ایران نسبت به توافق جدی نیست و مذاکرات را تنها به عنوان ترفندی برای وقت خریدن و توسعه سلاح هسته ای می بیند. عنوان ایمیل اپستین به سامرز آماده سازی برای شام، جلسه توجیهی رییس جمهور اسراییل بود، که ظاهراً اشاره به رییس جمهور وقت اسراییل، شیمون پرز، دارد (اپستین در حداقل یک ایمیل دیگر نیز از پرز به عنوان کوتاه شده رییس جمهور استفاده کرده بود).

پرز از دوستان دیرینه سامرز بود و دوستی آنها به دوران دولت بیل کلینتون بازمی گردد، و ایهود باراک ادعا کرده که پرز کسی بود که او را به اپستین معرفی کرده است. با این حال، مشخص نیست که ایمیل به چه شام یا جلسه توجیهی اشاره دارد. پرز تا سال بعد از آن به ایالات متحده سفر نکرد، هرچند او و سامرز یک ماه پیش از آن در مجمع جهانی اقتصاد در داووس حضور داشتند و سامرز چند ماه بعد در ژوئن به عنوان میهمان در کنفرانس سالانه ریاست جمهوری پرز شرکت کرد.

به هر حال، سامرز که مشاور اقتصادی سابق اوباما بود، در آن زمان حتی خارج از دولت نیز صدای تاثیرگذاری داشت. اوایل همان سال، هر دو، رییس جمهور و تیمش، او را به شدت مورد توجه قرار دادند تا به عنوان رییس بانک مرکزی فدرال انتخاب شود، و تنها زمانی از فهرست خارج شد که خودخواسته نامزدیش را پس گرفت . اپستین در سال 2014 به درخواست باراک یکی از مقالات دیدگاه خود درباره روابط آمریکا و اسراییل را ویرایش کرده بود. او در نسخه بازنگری شده نشانه های واضحی از تغییرات خود گذاشته بود: مجموعه ای از اشتباهات ساده املایی و دستوری و علائم نگارشی نامفهوم. بسیاری از بخش هایی که در ویرایش اپستین شامل این اشتباهات بود، مربوط به تهدید ایران بود.

در مجموعه دیگری از ایمیل ها، این بار نخست وزیر سابق ایهود باراک (تنها دو سال پس از پایان دوره اش به عنوان وزیر دفاع اسراییل) کسی است که موضع جنگ طلبانه درباره توافق هسته ای ایران را به اپستین منتقل می کند. در آوریل 2015، باراک ایمیلی به اپستین فرستاد با موضوع بیل کلینتون درباره فضایل توافق هسته ای کره شمالی؛ تاریخ خود را تکرار می کند. این ایمیل به ویدیویی لینک داده بود که در آن کلینتون مزایای توافق برای محدود کردن جاه طلبی های هسته ای کره شمالی، که اکنون دارای سلاح هسته ای و جنگ طلب شده بود، را بیان می کرد، که بازتاب دهنده یک استدلال رایج در آن زمان بود که توافق ایران نیز به همان نتیجه منجر خواهد شد.

باراک پیش تر ایمیلی مشابه با عنوان بیل کلینتون 1994. مطلبی برای فکر به اپستین فرستاده بود، اما به اشتباه ویدیویی از مصاحبه اخیر خود با CNBC را ضمیمه کرده بود. او در این مصاحبه گفته بود که ایالات متحده باید به ایران اولتیماتومی بدهد تا برنامه غنی سازی هسته ای خود را یا متوقف کند، وگرنه… ، و می تواند برنامه نظامی هسته ای ایران را در کمتر از یک شب نابود کند.

سال ها بعد، زمانی که ترامپ رییس جمهور شد، اپستین نسبت به احتمال نزدیکی مجدد آمریکا و ایران ابراز نگرانی کرد. او در پاسخ به بخشی از گزارش نیویورک تایمز در ماه مه 2017 درباره اینکه پیروزی انتخاباتی یک اصلاح طلب حامی دیپلماسی در ایران بر رقیب سخت گیر ضدتوافق هسته ای، تلاش های ایران برای ارتباط با غرب را تقویت خواهد کرد، ایمیلی فرستاد: بهت گفتم این اتفاق می افتد. اوضاع قبل از بهتر شدن خیلی بدتر خواهد شد.

در ژوییه 2018، پس از آنکه ترامپ با یک توییت با حروف بزرگ تهدیدی علیه رییس جمهور جدید ایران منتشر کرد، اپستین به بنن نوشت: ترامپ ایران را تهدید کرد ;) بنن پاسخ داد: بله، دیدم و فوراً مکالمه مان را به یاد آوردم. شب بعد، پس از آنکه ترامپ اعلام کرد آماده هستیم تا یک توافق واقعی با ایران داشته باشیم ، اپستین آن را دیوانه کننده توصیف کرد.

وقتی یک سال بعد بنن به اپستین اطلاع داد که پسر بزرگ ترامپ برای جلسه ای با کمیته اطلاعات سنا درباره احتمال شهادت دروغ فراخوانده شده است، اپستین اهمیت این خبر را کم اهمیت دانست و نوشت: روی ایران تمرکز کن.

بنن پاسخ داد: تمام توجه من روی ایران است.

اپستین نوشت: آنها بسیار بسیار آدم های بدی هستند. و افزود: صبور، باهوش و مذهب پراکن شده اند.

آخرین افشاگری ها درباره اپستین، میلیاردر، او را کمتر از قبل فردی رمزآلود نمی کند. این افشاگری ها شخصی را نشان می دهند که در گفتگوهایش درباره سیاست خارجی، با خودش تناقض داشت، آنچه افراد قدرتمندی که دور خود جمع کرده بودند می خواستند بشنود را تکرار می کرد و به نظر می رسید توسط مجموعه ای از انگیزه های مختلف هدایت می شد.

با این حال، احتمالاً مهم تر از اینکه چرا اپستین از برخی سیاست ها حمایت می کرد، این است که آن سیاست ها چه بودند. اغلب این سیاست ها به معنای اتخاذ موضعی تهاجمی تر نسبت به دشمنان آمریکا و اسراییل بود؛ موضعی که اغلب به نفع ایالات متحده یا مردم آن نبوده است. برای کسانی که معتقدند اپستین از طریق فعالیت های مختلف خود به طور نامناسب بر سیاست خارجی آمریکا تأثیر می گذاشت، این می تواند یافته ای نگران کننده باشد.