به نقل از عصر ایران تصور کنید پوتین مثل همیشه در کاخ کرملین نشسته و صدا و سیمای ایران را که خودشان رسانه ملی صدایش می زنند را تماشا می کند. او مدتی است هر روز اخبار ساعت چهارده را می بیند و به صحبت های مدیران ایرانی گوش می دهد؛ مدیرانی که مدام درباره موفقیت های بزرگ در پروژه های بهره برداری از منابع آب، زمین و محیط زیست می گویند. این در حالی است که ایران هر روز از یک کشور نیمه بیابانی، به سرعت در حال تبدیل شدن به سرزمینی تمام بیابانی است؛ اما مدیران در اخبار ساعت 14 همچنان از دستاوردهای بزرگ حرف می زنند.

پوتین سرانجام این حرف ها را باور می کند و با خودش می گوید شاید در روسیه تاکنون بهره وری درستی از منابع آب و طبیعت انجام نشده اشت. پس چه بهتر که مدیران موفق ایرانی را دعوت کند تا روسیه را هم متحول کنند. همین کار را می کند؛ تعدادی از بهترین و پرمدعاترین مدیران ایرانی را فرا می خوانَد و با شعار این گوی و این میدان کار را به آن ها می سپارد.

روسیه با بیش از هفده میلیون کیلومتر مربع، بزرگ ترین کشور جهان است. این سرزمین به دلیل موقعیت جغرافیایی ویژه اش، بیشترین تعداد نهر و رودخانه های جهان را در خود جای داده. تخمین زده می شود دو و نیم تا سه میلیون نهر و رودخانه در روسیه جاری باشد. برای همین است که روسیه همیشه سبز دیده می شود. حدود دویست و بیست رود در این کشور طولی بیش از 500 کیلومتر دارند و نزدیک 100 رودخانه بالای هزار کیلومتر هستند؛ رود لِنا با 4400 کیلومتر، رود یِنیسِی با 3487 کیلومتر، ولگا با 3530، و آمور با 4400 کیلومتر که مرز آبی با چین را شکل می دهد.

روسیه همچنین مجموعه ای غنی از مهم ترین دریاچه های جهان را در خود جای داده است؛ از جمله دریاچه بایکال که عمیق ترین دریاچه جهان است و به تنهایی حدود بیست درصد آب شیرین سطحی کره زمین را در خود دارد. دریاچه لادوگا، بزرگ ترین دریاچه اروپا، و دریاچه اونگا، دومین دریاچه بزرگ این قاره، نیز در روسیه قرار دارند. شمار دریاچه ها و تالاب ها در این کشور بسیار زیاد است؛ وسعت تالاب های روسیه در مجموع نزدیک دو میلیون کیلومتر مربع است؛ وسعتی تقریباً برابر با کشور مکزیک. تالاب هایی همچون واسیّوگان، تالاب های دشت های سیبری غربی، تالاب های شبه جزیره یامال، گیدان، تالاب های مشچرا و تالاب های دلتای ولگا و لنا از مشهورترین تالاب های پرآب جهان به شمار می روند.

این ها اطلاعاتی است که مدیران ایرانی در همان ابتدای ورود به روسیه از آن آگاه می شوند. آن ها با یکدیگر مشورت می کنند، تصمیم هایی می گیرند و برای افزایش بهره وری با هدف خودکفایی صد در صد در روسیه، کار را آغاز می کنند. نخست سراغ رودخانه هایی می روند که بیش از پانصد کیلومتر طول دارند. روی این رودها چندین سد می سازند؛ روی ولگا و لنا سدهای بی شمار می زنند تا به اصطلاح برق تولید کنند و آب را برای کشاورزی به کار بگیرند؛ درست شبیه سرنوشتی که برای کارون و زاینده رود و ده ها رودی دیگر در ایران رقم خورد. سپس احتمالاً آب ولگا را به سمت سیبری و قزاقستان منحرف می کنند و حتی به این فکر می رسند که آب بایکال را برای تأمین آب سیبری و مغولستان پمپاژ کنند؛ اقدامی که طی پانزده سال سطح آب بایکال را ده ها متر پایین می برد. بعد نوبت تالاب ها می رسد؛ شعارشان این می شود: باتلاق بی فایده است؛ باید آباد شود! و کشت سویا و کلزا و گندم را با زه کشی تالاب ها آغاز می کنند.

وقتی اوضاع کمی دگرگون می شود، پروژه های انتقال آب را هم ادامه می دهند. آب رودخانه ها را به مناطق خشک شده و دریاچه ها را به تالاب ها منتقل می کنند؛ شبیه همان انتقال آب بین حوضه ای در ایران که بحران را از نقطه ای به نقطه دیگر منتقل کرد. برای افزایش بهره وری کشاورزی، آب ولگا را پیش از رسیدن به دریا برای آستاراخان و داغستان می بندند و طرح انتقال آب رود لنا به چین را به بهانه دوستی استراتژیک اجرا می کنند. دریاچه های لادوگا و اونگا را هم وارد برنامه انتقال آب به مسکو و سن پترزبورگ می کنند.

سپس به سراغ تالاب های مشچرا در نزدیکی مسکو می روند؛ آن ها را خشک می کنند تا شهرک های اداری و ویلایی بسازند. تالاب های یامال و پرمافراست را برای استخراج بیشتر گاز زه کشی می کنند درست مثل بلایی که سر هورالعظیم آوردند، بی آن که بدانند چنین اقداماتی باعث ذوب سریع تر یخ های دائمی و آزاد شدن حجم عظیمی از متان می شود؛ یعنی آغاز یک فاجعه اقلیمی. اما چه اهمیتی دارد؟ هدف، افزایش بهره وری و رسیدن به خودکفایی است.

در مرحله بعد، سدسازی بی رویه روی رودخانه های بالای دویست کیلومتر را شروع می کنند. حتی روی رودهای آزاد و بکر سیبری که محل تخم گذاری ماهیان خاویاری سد می سازند. طرح انتقال آب از رود ارس به دریاچه آرال و ازبکستان را آغاز می کنند، آب لنا که به چین منتقل شده را به مناطق دیگر هم می فرستند، و انتقال آب ولگا را هم تصویب می کنند. از حوزه آب فلان رودخانه به یک رودخانه دیگر می ریزند و دوباره از یک رودخانه می گیرند و به دریاچه ای که دارد خشک می شود می ریزند. چون هنوز به اهداف بزرگ خودکفایی از جمله تامین امنیت غذایی و گندم نرسیده اند، میلیون ها حلقه چاه عمیق و نیمه عمیق حفر می کنند و سفره های زیرزمینی را تخلیه می کنند؛ زمین کم کم دچار فرونشست می شود.

اما فاجعه کم کم خود را نشان می دهد. تالاب هایی که برای کشاورزی و زیرساخت خشک شده بودند، ناگهان بحران های زیست محیطی گسترده به وجود می آورند. مدیران ایرانی اما دست از بهره وری برنمی دارند. حالا که رودخانه ها کم جان شده اند، برداشت گسترده شن و ماسه از بستر ولگا و لنا و یِنیسِی را آغاز می کنند؛ کاری که مسیر رودخانه ها را تغییر می دهد و چند پل بزرگ روسیه را فرو می ریزد. اما فدای سر بهره وری ! حتی به این نتیجه می رسند که چرا باید آب رودخانه ها اصلاً به بایکال برسد؟ همان تصمیمی که درباره دریاچه ارومیه گرفته شد. ورودی های بایکال را می بندند و با آب رودخانه ها هزاران هکتار سیب زمینی، هندوانه، چغندر قند و سیب می کارند. در نهایت آب خود دریاچه را هم با پمپاژ مستقیم مصرف می کنند؛ اقدامی که باعث می شود شهرهای سیبری بعدها برای تأمین آب شیرین، از نروژ قطارهای تانکری وارد کنند.

با بحرانی شدن اوضاع بایکال، ستاد احیای دریاچه تشکیل می دهند اما بودجه آن صرف مطالعه انتقال آب از رودخانه های آلاسکا می شود؛ همان ماجرایی که برای ارومیه هم تکرار شد. بخش بزرگی از بودجه نیز صرف مطالعه و ساخت سدی می شود که قرار بود از کیلومترها دورتر آب را به بایکال برساند؛ پروژه ای که هرگز موفق نمی شود. سپس به یاد پروژه های تونل کشی ایران می افتند و تونل های عظیم انتقال آب حتی تا دوهزار و دویست کیلومتر حفر می کنند. سواحل ولگا و بایکال را پر از ویلاهای چندصد میلیاردی می کنند و تجاوز گسترده به حریم رودخانه ها آغاز می شود.

در پایان، اقدامات این مدیران طی پانزده سال، روسیه ای را که روزگاری یک چهارم آب شیرین سطحی جهان را داشت و حاصلخیزترین سرزمین جهان بود را به کشوری تبدیل می کند که مردم سیبری برای یک لیوان آب آشامیدنی باید التماس کنند. رودخانه ها یکی پس از دیگری خشک می شوند، آب پشت سدها کاهش می یابد و روسیه همیشه سبز که در برابر بحران های آب وهوایی تاب آوری بالایی داشت، تاب آوری خود را از دست می دهد. تالاب ها خشک می شوند، آب های زیرزمینی فرو می ریزند، فرونشست همه جا را فرا می گیرد و بایکال به ارومیه دوم تبدیل می شود؛ البته صدها برابر بزرگ تر. همانند ارومیه، سرخ رنگ و پر از کشتی های به گل نشسته. تالاب واسیّوگان به بزرگ ترین زمین کشاورزی خشک شده جهان تبدیل می شود و در نهایت، روسیه ای که سرشار از آب بود، به کشوری بی آب بدل می گردد.

اما نکته جالب این است که تمام این اقدامات، که در ایران طی چهل سال انجام شد، در روسیه فقط پانزده سال طول می کشد؛ زیرا روسیه نفت و گاز بیشتر و ثروت بزرگ تری دارد و بودجه چنین پروژه هایی کامل تأمین می شود. در نهایت، احتمالاً در حالی که مردم سیبری شعار بایکال را دریابید سر می دهند، و مدیران ایرانی برای کنترل بحران به فکر انتقال آب دریا و اقیانوس ها و شیرین کردن آن ها هستند، سازمان ملل قطعنامه ای برای نجات منابع آبی روسیه صادر می کند و می گوید مدیران ایرانی باید این کشور را ترک کنند؛ هرچند پوتین احتمالاً خیلی پیش تر، همه آن ها را اخراج کرده است.