به نقل از فرادید، زیست شناسی انسان برای جهانی شکل گرفته که در آن حرکت مداوم، حضور در طبیعت و دوره های کوتاه مدت استرس رایج بوده؛ نه فشار دائمی زندگی مدرن. محیط های صنعتی، سیستم استرس ما را بیش ازحد تحریک می کنند و به سلامت و توان تولیدمثل آسیب می زنند. شواهدی از کاهش باروری جهانی تا بیماری های التهابی مزمن، گواه پیامدهای همین ناهماهنگی است. پژوهشگران می گویند بازطراحی فرهنگی و محیطی، به ویژه برنامه ریزی مبتنی بر طبیعت، امری ضروری است.

انسان ها صدها هزار سال تکامل یافتند تا با الزامات جسمی و روانی زندگی شکارچی گردآورنده سازگار شوند؛ شیوه ای از زندگی که نیازمند حرکت مداوم، دوره های کوتاه استرس شدید و مواجهه روزانه با طبیعت بود. تنها در چند قرن اخیر، صنعتی شدن این شرایط را تغییر داده: افزایش آلودگی صوتی، هوایی و نوری، میکروپلاستیک ها، آفت کش ها، ورودی های پیوسته حسی، نورپردازی مصنوعی، غذاهای فرآوری شده و ساعت های طولانی نشستن.

شا که همراه لانگمَن گروه پژوهشی فیزیولوژی بوم تکاملی انسان (HEEP) را سرپرستی می کند، می گوید: در محیط های نیاکانی، ما برای مقابله با استرس های حاد، یعنی برای فرار از شکارچیان یا مواجهه با آن ها سازگار شده بودیم. گاه شیر از راه می رسید و باید آماده دفاع یا فرار می شدیم. اما نکته کلیدی این بود که شیر دوباره ناپدید می شد.

استرس زاهای امروزی همچون ترافیک، فشار کاری، رسانه های اجتماعی و سروصدای مداوم، همان مسیرهای زیستی را فعال می کنند که زمانی برای بقاء در برابر شکارچیان ضروری بودند. اما برخلاف شرایط نیاکانی که خطر به سرعت رفع می شد، این استرس ها به ندرت پایان می یابند. لانگمَن توضیح می دهد: بدن ما با این رویدادها همان گونه برخورد می کند که گویی همه آن ها شیر هستند. خواه یک گفت وگوی دشوار با رییس تان باشد یا صدای ترافیک، سیستم استرس شما همان طور واکنش نشان می دهد که اگر با شیر روبه رو می شد نشان می داد. نتیجه اش اینست که دستگاه عصبی واکنشی بسیار قدرتمند نشان می دهد، اما فرصتی برای بازیابی ندارد.

شا و لانگمَن پژوهش هایی را بررسی می کنند که نشان می دهد حرکت به سوی زندگی صنعتی و شهری، تناسب تکاملی انسان را کاهش داده است. موفقیت تکاملی به بقاء و تولیدمثل وابسته است و نویسندگان استدلال می کنند هر دو از آغاز صنعتی شدن تاکنون با اثرات منفی روبرو بوده اند.

آن ها به کاهش نرخ باروری در بسیاری از نقاط جهان و افزایش بیماری های التهابی و خودایمنی به عنوان شواهدی اشاره می کنند که نشان می دهد محیط های مدرن، فشارهایی بر زیست شناسی انسان وارد می کنند. شا می گوید: یک تناقض وجود دارد: از یک سو، ما ثروت، آسایش و مراقبت پزشکی قابل توجهی برای بخش بزرگی از جمعیت جهان ایجاد کرده ایم و از سوی دیگر، برخی از این دستاوردهای صنعتی اثرات زیان باری بر عملکرد ایمنی، شناختی، جسمی و تولیدمثلی ما دارند.

یکی از نمونه های بسیار مطالعه شده، کاهش تدریجی شمار و تحرک اسپرم از دهه 1950 تاکنون است. شا اشاره می کند که به نظر می رسد این روندها با عوامل محیطی مرتبط هستند: گمان می رود این موضوع با آفت کش ها و علف کش های موجود در غذا و همچنین با میکروپلاستیک ها مرتبط باشد.

شرایط فناورانه و محیطی با سرعتی بسیار بیشتر از توان پاسخ دهی تکامل زیستی انسان تغییر می کنند. شا می گوید: سازگاری زیستی بسیار کند است. سازگاری های ژنتیکی بلندمدت چندنسلی هستند؛ بین ده ها هزار تا صدها هزار سال.

به گفته پژوهشگران، این به آن معناست که ناسازگاری میان فیزیولوژی انسان و شرایط زندگی مدرن از طریق فرآیندهای تکاملی طبیعی قابل اصلاح نیست. در مقابل، آن ها معتقدند جوامع باید گام های فعالی برای کاهش این فشارها بردارند؛ از جمله تقویت ارتباط با طبیعت و ایجاد محیط هایی سالم تر و پایدارتر.

رفع این ناهماهنگی مستلزم تغییرات فرهنگی و زیست محیطی است. شا پیشنهاد می کند که طبیعت باید به عنوان عامل حیاتی سلامت عمومی تلقی شود و مناظری که شبیه زیست بوم های تکاملی انسان هستند، حفظ یا بازسازی شوند. او همچنین بر بازاندیشی در طراحی شهری برای هم ترازی بهتر با فیزیولوژی انسان و کاهش مواجهه های زیان آور تأکید می کند.

شا می گوید: پژوهش ما می تواند نشان دهد کدام محرک ها بیشترین تأثیر را بر فشار خون، ضربان قلب یا عملکرد ایمنی دارند و این دانش را در اختیار سیاست گذاران قرار دهد. ما باید شهرهایمان را درست طراحی کنیم و هم زمان فضاهای طبیعی را احیا کنیم، برای آن ها ارزش قائل شویم و زمان بیشتری را در آن ها بگذرانیم.