به نقل ازاقتصادنیوز، یکی از پرسش هایی که همواره در بازار کار مورد بحث بوده، میزان ساعت مناسب برای کار کردن در طول روز و هفته است. بازه مورد قبول کنونی در جهان، همچنان عددی بین 5 تا 9 ساعت است.

اکونومیست نوشت: بر اساس بررسی جدید داده های نیروی کار که توسط آموری گتین از بانک جهانی و امانوئل سائز از دانشگاه کالیفرنیا، برکلی انجام شد، بزرگسالان شاغل در جهان به طور متوسط 42 ساعت در هفته کار می کنند. اما این عدد، فقط یک میانگین است و عوامل تاثیرگذار و پراهمیت می توانند بسیار متفاوت باشند؛ از جنسیت و سن و عنوان شغلی گرفته تا سطح توسعه اقتصادی کشورها و منطقه ها، که همگی میزان ساعات کاری تأثیر می گذارند.

از سویی، بسیاری از مشاغل نیز به شکل منظم 5 روز هشت ساعته نیستند و کارمندان این ساعات را در روزهای بیشتر یاکمتری پرمی کنند. اما این که مردم واقعا چقدر کار می کنند با این که چقدر باید کار کنند، متفاوت است. شغل ها، درآمدها و فرهنگ ها آن قدر متنوع اند که هیچ جواب قطعی برای پاسخ به این سوال وجود ندارد. با این حال، هفته ای 40 ساعت هنوز یک هنجار پذیرفته شده در اکثر نقاط جهان است.

برخی معتقدند که نظر مدیران درباره یک هفته کاری با ساعات بهینه، نکاتی را درباره سبک مدیریتی آن ها نشان می دهد.

برخی مدیران میزان بهره وری را معیار قرار می دهند. تحقیقات نشان می دهد که کاهش ساعات کاری می تواند هم برای کارمند و هم برای کارفرما مفید باشد، به شرطی که کاهش ساعات کاری باعث کارایی کمتر نشود. درواقع، اگر افراد بتوانند با کمتر کار کردن همان نتیجه یا حتی بهتر از آن را ارائه دهند، هردو طرف راضی تر خواهند بود. به عنوان مثال، جان پِنکاوِل از دانشگاه استنفورد دریافت که در جنگ جهانی اول، درمیان کارکنان کارخانه های مهمات بریتانیا، هر یک ساعت کار کردن مازاد بر 48 ساعت در هفته، باعث کاهش بازدهی می شد و پس از 63 ساعت، اضافه کاری عملا هیچ سودی نداشت. حتی در محیط های کاری کم فشارتر هم بازدهی افراد در عصرهای جمعه، معمولاً کمتر گزارش می شود.

گاهی اوقات افزایش ساعات کارکنان موجود منطقی است، به خصوص اگر ارزش افزوده ایجاد کند. از سویی، استخدام نیروی جدید که هزینه های ثابت و جانبی جدیدی را همچون بیمه و مزایا برای کارفرمایان ایجاد می کند، پخش هزینه ها بر ساعات بیشتر کارکنان موجود ممکن است به صرفه تر تمام شود.

خستگی می تواند پیامدهایی جدی داشته باشد. نتایج پژوهشی که روی تکنسین های اورژانس در میسی سیپی صورت گرفت نشان داد که عملکرد این افراد در پایان شیفت های طولانی کاهش می یابد و این کاهش حتی می تواند مرگبار باشد.

در برخی مشاغل، خستگی می تواند هزینه ای باشد که افراد برای دستاوردهای بیشتر می پردازند، چرا که به موجب آن می توانند تجربیات و مهارت بیشتری را فرا گیرند. پژوهشی در هلند بر کارمندان نیمه وقت مراکز تماس، نشان داد که افزایش ساعات کاری تعداد تماس ها را زیاد نمی کند، اما کیفیت کار کمی بهتر می شود. درواقع، یک کارمند خسته ممکن است در مواجهه با مشکلات مشابه مشتریان حرفه ای تر شود.

برخی مدیران ساعات طولانی را نشانه تعهد و اخلاق کاری می دانند. مثلا برای استارتاپ ها، کار شبانه روزی گاهی ضروری است.

حتی با رشد شرکت، برخی بنیان گذاران می خواهند سطح شدت کار بالا بماند. برای مثال، گزارش شده که سرگیی برین به تیم های هوش مصنوعی گوگل گفته هفته ای 60 ساعت نقطه بهینه بهره وری است. یا نارایانا مورتی، بنیان گذار اینفوسیس که معتقد است که رفاه در هند تنها با هفته های 70 ساعته یا بیشتر امکان پذیر است.

در شرکت های تثبیت شده هم اضافه کاری معمولا راهی برای پیشرفت تلقی می شود.. ایلان ماسک گفته: هیچ کس با هفته ای 40 ساعت کار موفق به تغییر جهان نشده است.

به باور او، افرادی که بیش از دیگران کار می کنند سریع تر ارتقا می گیرند و موفق تر می شوند.

بنابراین، می توان اینطور نتیجه گرفت که هفته کاری ایده آل با میزان ساعات کار تعیین نمی شود، بلکه با خروجی و کیفیت آن مشخص می شود.

برخی ممکن است که تصمیم درباره طول هفته کاری را به سیاست گذاران واگذار کنند؛ یا حتی به تازگی بحث هایی درباره هوش مصنوعی و تاثیر آن در آسان تر شدن کارها می شود. اما هر تصمیمی که یک مدیر می گیرد، فقط نشان دهنده فرهنگ یا میزان توسعه آن کشور نیست؛ بلکه اولویت ها، ارزش ها و سبک مدیریت آن فرد را نیز آشکار می کند.