همشهری نوشت: قله پلنگچال در شمال تهران و در رشته کوه البرز مرکزی واقع شده و در امتداد غربی رشته کوه های شمال تهران و یکی از دوردست ترین قله های این رشته کوه است. اما چرا این قله به نام پلنگچال مشهور است؟ داریوش شهبازی، تهران پژوه، معتقد است که برای نامگذاری همه کوه ها نمی توان دلیل متقنی پیدا کرد، اما در روایت های ثبت شده از سوی سیاحان می توان به دلایلی رسید که بی ارتباط با نام برخی کوه ها نیست.

شهبازی برای نمونه درباره فراوانی برخی حیوانات در کوه های شمال تهران به نوشته های ژان باتیست فوریه پزشک مخصوص ناصرالدین شاه و خاطره نویس اهل فرانسه استناد می کند. فوریه در جایی نوشته است که از ناصرالدین شاه برای شکار پرندگانی مثل مرغابی در سلطنت آباد اجازه می گرفته است. همین نشانی و نشانه هایی از این دست می تواند دلیل فراوانی یک حیوان در یک منطقه باشد و نامگذاری کوه، تپه یا قله هایی به نام آن حیوان را توجیه کند. در علت نامگذاری قله پلنگچال هم باید به نکاتی از این دست توجه کرد.

ناصرالدین شاه علاقه وافری به شکار داشت. گزارش هایی که از افرادی چون اعتمادالسلطنه در تاریخ ثبت شده است، ناصرالدین شاه برای شکار پلنگ به مناطقی مثل جاجرود، ارتفاعات لواسان و... می رفت. در همین مناطق شمار زیادی کل و بز وجود داشت که پلنگ ها از آن تغذیه می کردند. شهبازی در ادامه می گوید: همانطور که معیرالممالک نیز می نویسد، شاه بارها میرشکار خود را برای شکار به ارتفاعات اطراف ولنجک می فرستاد. همین نکات نشان می دهد که احتمالا قله پلنگچال نیز به دلیل فراوانی تعداد پلنگ ها به نام این حیوان معروف شده است. اکنون اما فقط نامی از پلنگ بر دوردسترین قله توچال مانده است.

انتهای پیام