به نقل از ایسنا داریوش مختاری با انتقاد از اتکای صرف به طرح های انتقال آب از خلیج فارس و حوضه های دوردست، تأکید کرد: این رویکرد نه تنها مسئله کم آبی تهران را حل نمی کند بلکه می تواند به توسعه بی رویه و تشدید بحران منجر شود و در صورت تداوم سیاستگذاری نادرست، بخشی از جمعیت تهران به زیان دیدگان اصلی کم آبی تبدیل خواهند شد.

وی با بیان اینکه اتکای بیش از حد به درمان موقت یعنی تأمین آب گران قیمت از خلیج فارس یا انتقال از حوضه های دوردست، گفت: تأکید بیش از حد بر انتقال آب ممکن است منجر به توسعه بی رویه تهران شود؛ توسعه ای که تقاضای جدید آب را از ظرفیت انتقال شده فراتر می برد و در نهایت، آبخوان نابود و سدها کم رمق تر می شوند.

مختاری افزود: در آن صورت، کابوس دائمی کم آبی فراخواهد رسید و دوباره زیان اقتصادی به سازندگان وارد می شود. بهتر است کار درست انجام شود و چندان به انتقال آب از خلیج فارس دل خوش نبود.

این تحلیلگر حوزه منابع آبی با تأکید بر اینکه تخلیه تهران به دلیل کم آبی نه یک سناریوی دائمی است و نه فراگیر، هشدار داد: بخش هایی از جمعیت تهران در صورت تداوم سیاستگذاری نادرست، به زیان دیدگان اصلی کم آبی تبدیل خواهند شد؛ از جمله بخش هایی که بار اضافی بر آبخوان و منابع شهر تحمیل کرده اند.

مختاری افزود: هنگامی که از تخلیه شهر به دنبال کم آبی صحبت می شود، این برنامه اقدام نه یک رخداد دائمی است و نه اقدامی فراگیر، اظهار کرد: در هر حال سدهای تهران اگر نه کاملاً پرآب، اما مخازن آن ها هر سال بخشی از بارش ها را ذخیره می کنند و 700 حلقه چاه نیز به سادگی به خشکی مطلق نمی رسند. همچنین امکان جایگزینی پساب تصفیه شده با 300 حلقه چاه آب فضای سبز وجود دارد.

به گفته او حتی اگر اقدام های مدیریتی نظیر بازچرخانی آب، تفکیک آب شرب و بهداشتی یا جداسازی پساب سیاه و خاکستری نیز انجام نشود، باز هم تهران با پدیده تخلیه دائمی و فراگیر روبه رو نخواهد شد. دشواری از جایی آغاز می شود که بخشی از جمعیت تهران، جزو زیان دیدگان کم آبی قرار می گیرند و در سیاستگذاری عادلانه منابع آب، چنین گروه هایی در اولویت قرار ندارند. این گروه، همان سازندگان پرازدحام شهری شامل انبوه سازان، تراکم فروشان و شهرک سازان هستند که با ساخت وسازهای اضافی فشار مضاعفی بر منابع آب وارد کرده اند.

این تحلیلگر حوزه منابع آبی با اشاره به مفهوم هزینه جنبی در بهره برداری از آبخوان تهران گفت: این خسارت ناشی از بهره برداری بی رویه است و تا مرز برداشت 40 درصدی، عملاً آسیبی وارد نمی شود.

او افزود: این خسارت باید به حساب شهرک سازان و بلندمرتبه سازان گذاشته شود و برای جبران آن، مالیات خسارت مخزن (آبخوان) از آنان دریافت شود تا در جهت کاهش فشار بر دشت تهران هزینه شود.

مختاری هشدار داد: اگر چنین سیاستی اجرا نشود، کم آبی آبخوان تهران نه تنها به رفتارهای نادرست سازندگان بازنمی گردد، بلکه پیامدهای آن به صورت کاهش جمعیت سکونتی و افت قیمت املاک در مناطق مختلف تهران بروز خواهد کرد.

وی گفت: زیانی که باید از مسیر مالیات مخزن پرداخت می شد، در نهایت با افت ارزش اقتصادی املاک بلندمرتبه سازان تسویه خواهد شد.

این تحلیلگر حوزه منابع آبی با اشاره به اینکه شهروندان سال ها کمتر از 10 تا 20 درصد قیمت تمام شده آب را پرداخت کرده اند، بیان کرد: همین موضوع سبب شده شرکت آب و فاضلاب نتواند هزینه های سنگین تعمیر، نگهداری و حفاظت شبکه را تأمین کند.

به گفته او شبکه تأمین و جمع آوری پساب تهران کارایی اقتصادی ندارد، زیرا هزینه های ساخت نیز باید به تدریج از مشترکان بازگردانده شود؛ موضوعی که به دلیل پایین بودن آب بها عملاً محقق نشده است.

او همچنین پیچیدگی سیاستگذاری در دوره کم آبی را یادآور شد: جایی که بخش های وابسته به سدها مستقیماً از کاهش منابع سطحی آسیب می بینند و با افت فشار یا کم آبی مواجه می شوند. به گفته مختاری، در چنین شرایطی طراحی شبکه آب و فاضلاب اهمیت زیادی دارد. اگر شبکه یکپارچه نباشد و هر بخش به یک منبع خاص وابسته باشد، مناطق متکی بر چاه ها تا زمانی که امکان جایگزینی چاه های کم آب فراهم نشود، در وضعیت دشوارتری قرار می گیرند.

به گفته مختاری ضرورت دسترسی به داده های دقیق، پایش مستمر شبکه و اطلاع رسانی رسمی توسط شرکت آب و فاضلاب را بسیار مهم است.