به گزارش پارسینه ،جملات و متن های زیبایی درباره سکوت وجود دارد که می توانید برای بیان احساسات، اشتراک درونیات یا استفاده در کپشن و نوشته های شخصی از آن ها بهره ببرید.

لبریز از حرف و فارغ از میل به سخن…!

سکوت یعنی حرف ها هست، اما ارزش شنیده شدن نه.

شب را سکوت اعتبار می بخشد، انسان را صبر…

گاهی آرام ترین لحظه ها، بلندترین دردها را پنهان می کنند.

گاهی سکوت، پاسخی عمیق تر از هزاران واژه است.

آدم وقتی ساکت می شود که دیگر توضیح دادن خسته اش کرده باشد.

مرا با این سکوت حرفی ست، که یک دنیا نمی فهمند!

سکوتی که از دل بیاید، از صد فریاد عمیق تر است.

بعضی وقت ها بهتره هیچی نگی، فقط یادت بمونه چی شنیدی …

سکوت، نه ضعف است و نه تسلیم؛ انتخابی ست برای آرام ماندن در میان آشوب.

نیازم فریاد، ترجیحم سکوت …!

گاهی باید سکوت کنی تا خودت صدایت را بهتر بشنوی.

سکوت من کتابی ست که خواندنش در حد هر نادانی نیست.

بعضی سکوت ها پایان نیستند… مکث اند؛ برای پیدا کردن خود واقعی.

و هیچ کس نخواهد فهمید چه گذشت تا گذشت…!

سکوت می تواند سپر باشد… یا اعتراف؛ بستگی دارد چه کسی بخواند.

گاهی سکوت، قشنگ ترین فریاده… و لبخند، عمیق ترین درده.

سکوت کردم، چون گفتن، چیزی را درست نمی کرد… خراب تر می کرد.

پر شدیم از حرف هایی که گفتنش چیزی را عوض نمی کند.

گاهی سکوت، تنها زبانی ست که درد آن را ترجمه می کند.

برای فرار از تنهایی، به هیچ قیمتی تن به هر کاری نده. گاهی احترام و ارزش سکوتی که تنهایی به تو می بخشد، بسیار بالاتر از حرف های تلخی است که از زبان دیگران می شنوی.

هیچ وقت از حق خودت کوتاه نیای. اگر لازم است فریاد بزنی، اگر لازم است هر کاری که می دانی درست است انجام بده، اما اجازه نده حق ات نادیده گرفته شود. برای بعضی آدم ها حق تو اهمیتی ندارد و تنها لذت و خواسته های خودشان مهم است. به جای اینکه به نادیده گرفتنشان بها بدهی و نتیجه اش سکوت و تنهایی باشد، بعضی وقت ها برای چیزی که می خواهی فریاد بزن و تا زمانی که به دستش نیاوردی، کوتاه نیای.

زندگی در سکوت و تنهایی، شرافتمندانه تر از آن است که آدم هایی را وارد دنیای خود کنی که فقط به تو آسیب می زنند.

بار واقعی سکوت را تازه روی دوشم حس کرده ام. از وقتی تو را ندارم، فهمیده ام که سکوت و تنهایی چقدر می تواند سنگین و پر از درد باشد.

اینکه گاهی سکوت می کنم، نشانه ضعف یا ترس نیست. هنوز پایبندم به چیزهایی که تو مدت هاست فراموش کرده ای؛ به ارزش هایی مثل عشق، صداقت و وفاداری.

و تو مرا به تلخ ترین جای دنیا بردی؛ جایی که نامش سکوت است، سکوتی پر از تلخی و خاطره های ناتمام.

همیشه سکوت راه حل عشق نیست. گاهی سکوت باعث می شود عشقت را از دست بدهی. پس به حرمت عشقت، جایی که باید سکوت کنی ساکت باش، و جایی که باید عشق ات را فریاد بزنی، از هیچ چیز نترس و با اقتدار آن را به تمام دنیا ابراز کن.

اگر دیدی تنهایم و غرق در سکوت، مرا از آن بیرون نکش. من در همین سکوت و تنهایی عشق را یافته ام و نباید عاشق را از معشوق جدا کرد.

در رابطه، سکوت نقش اصلی در دوام عشق و ماندگاری رابطه دارد. هیچ دو انسانی مثل هم نیستند و تفاوت ها بخشی از زندگی اند. گاهی همین تفاوت ها باید نادیده گرفته شوند و به زبان آورده نشوند تا زندگی سرشار از عشق و مودت باقی بماند.

برخی حتی بدون کلام، یکدیگر را درک می کنند و دلگرمی می دهند. بعضی ها آن قدر عاشق و دلباخته اند که برای عشق ورزیدن نیاز به کلام ندارند و در همان سکوت، زیباترین حس دنیا را به هم هدیه می کنند.

من برای ابراز عشق ام به کلام نیاز ندارم. گاهی در همین سکوت، بوسه ای بر پیشانی ات می زنم، گاهی لبخندی در دل به تو می فرستم، و گاهی در همین سکوت خودم را فدای تو می کنم. این است راه ابراز عشقم به تو.

درد عشق به دو مسکن نیاز دارد:سکوت و صبر. اگر این دو را در دل داشته باشی، قول می دهم دردش کمتر احساس شود و عشق آرام و پایدار باقی بماند.

تنهایم و از این تنهایی لذت می برم. گاهی در آن فریاد می زنم و گاهی سکوت می کنم. مردم مرا دیوانه می خوانند، اما نمی دانند که این دیوانگی همان رسم عاشقی است؛ من عاشق تنهایی شده ام و این بهایی است که برای عاشق شدنم می پردازم.

گاهی برای عشق باید سکوت کرد و دم نزد. مهم تر از به دست آوردن کسی که دوستش داری، این است که او آرامش داشته باشد. گاهی برای حفظ آرامش او مجبور می شوی بعضی حرف ها را به زبان نیاوری.

در مقابلت آرام می شوم، سکوت می کنم، دم نمی زنم تا تو آرام باشی. اما این سکوت، تلخ ترین حرف ها را در خود دارد.

گاهی برخی تلخی ها، لذت بخش اند؛ مثل تلخی قهوه، مثل تلخی سکوت.

سال هاست که سکوت کرده ام، و گمان می کردم تو لب خوانی بلدی…

از تمام دنیا بریده ام و به تنهایی های خود پناه آورده ام. ترجیح می دهم این مدت را در سکوت سپری کنم تا اینکه به میان کسانی بروم که هرگز مرا درک نمی کنند.

می توان سکوت را مترادف تنهایی دانست. برخی حتی در جمع های شلوغ حضور دارند، اما باز هم سکوت می کنند. این ها همان آدم های تنهایی اند که سکوت شان سایه ای بر دلشان انداخته است.

هیچ کلمه ای نمی تواند درد دوری عشق را تسکین دهد. پس به جای آنکه با حرف ها خودت را آرام کنی، سکوت کن. سکوت بهترین مسکن درد و دوری عشق است؛ این گونه لااقل کسی زخمت را نمی بیند و روی آن نمک نمی پاشد.

بیا فرار کنیم و بزنیم به دل جنگل… من، تو، سکوت و نم نم بارانی که حرف های ما را به گوش هم می رساند.

سکوت می کنی تا مرا پنهان کنی؟ همان سکوت تو، منم!

گاهی دلت می خواهد بعضی حرف ها را فریاد بزنی، اما می دانی نتیجه اش فقط تنهایی خواهد بود. پس ترجیح می دهی سکوت کنی. من هم دقیقاً در همان حالت هستم.

همیشه برای اینکه خودت را در دل کسی بنشانید، نیازی نیست حرفی بزنی یا کاری ویژه انجام دهی. کسی که هم فرکانس با توست، حتی در سکوت و تنهایی ات، تو را می یابد و می فهمد.

گاهی دوست داری حرف بزنی، فریاد بزنی، اما دنیا قاضی سخت گیری است. او تو را محکوم به سکوت تلخ می کند؛ سکوتی که در آن نمی توانی دم بزنی.

در تنهایی هایم، با سکوت خود با خدا درد و دل می کنم؛ سکوتی که در آن هزاران حرف نهفته است و تنها خداست که آن ها را می شنود.

همه آدم های ساکت، نقطه های جوشی دارند؛ اگر روی آن ها دست بگذاری، فریادشان بلندتر از تمام کسانی می شود که همیشه حرف می زدند و ساکت نمی ماندند. آدم های ساکت مرزهای بزرگ تری برای عصبانیت دارند، اما این مرزها بی پایان نیستند. اگر از آن ها عبور کنی، دیگر نباید انتظار سکوت همیشگی را داشته باشی؛ همان آدم های ساکت، پرهیبت ترین فریادها را بر سرت خواهند کشید.

وقتی زنی سکوت می کند، درهای قلبش را آرام می بندد؛ نه از ناتوانی در گفتن، بلکه چون فهمیده کسی دیگر نمی شنود و هیچ نگاهی حقیقت را نمی بیند. پشت این آرامش ظاهری، دنیایی از احساسات پنهان مانده است.

در سکوت زن، هزار حرف ناتمام مدفون شده؛ روایت هایی از رنج، از تحمل های بی صدا و از زخم هایی که نه دیده می شوند و نه کسی تلاش می کند آن ها را بفهمد. این خاموشی، نشانه ی پایان نیست؛ جرقه ی دردی ست که در درون انباشته شده و راهی برای بیرون آمدن پیدا نکرده.

زن با لب های بسته و چهره ای خونسرد، واژه های بسیاری را در خودش حبس می کند؛ حرف هایی که از اشک های فروخورده، دردهای پنهان و امیدهای شکسته سرچشمه می گیرند. این سکوت، فریادی خاموش است؛ فریادی که جهان ترجیح می دهد نشنود، چون حقیقت برای بسیاری آزاردهنده تر از آن است که تحملش کنند.

اینکه در برابر فریادهایت ساکت می مانم، معنایش ترس نیست. من آن کودک درمانده در وجودت را می بینم که از شدت خشم و ناتوانی، عقلش را خاموش کرده و زبانش را رها.

زن هایی که فقط نقش افسردگی را بازی می کنند، با صدای بلند به همه اعلامش می کنند؛ اما کسی که واقعاً زخمی ست، چیزی برای فریاد زدن ندارد—سکوت، تنها زبان اوست.