به گزار پارسینه ؛ روان شناسی اخلاق مصداق دقیقی از یک حوزه میان رشته ایست که از یک سو به مطالعات کاملا تجربی و علمی تعلق دارد و از سوی دیگر به مباحث کاملاً نظری و تحلیلی در فلسفه. تلاقی علم و فلسفه چالش ها و پرسش های مهمی ایجاد کرده است. حال این سوال به صورت جدی مطرح می شود که چه ارتباطی میان این دو حوزه وجود دارد؟

روان شناسی اخلاق در ابتدا در دپارتمان های فلسفه و روان شناسی شرایط متفاوتی داشت؛ در دپارتمان های فلسفه بیشتر مباحث نظری و فکری غلبه داشت و مدعیات تجربی کمتر مورد بررسی تجربی نظام مند قرار می گرفت و برعکس، در دپارتمان های روان شناسی زمینه تجربی بهتری وجود داشت، اما از دقت ها و ملاحظات فلسفی کمتری برخوردار بود.

اما با شروع قرن 21، پژوهشگران هر دو رشته فلسفه و روان شناسی، به تدریج رویکرد بین رشته ای به روان شناسی اخلاق را در پیش گرفتند اما دیگران تمایل به استفاده از این اصطلاح به طور گسترده تر دارند تا شامل هر موضوعی در محل تلاقی اخلاق و روان شناسی و فلسفه ذهن شود.

برخی از موضوعات اصلی در این قلمرو عبارتند از: داوری اخلاقی، استدلال اخلاقی، حساسیت اخلاقی، مسئولیت اخلاقی، انگیزه اخلاقی، هویت اخلاقی، عمل اخلاقی، پرورش اخلاقی، تنوع اخلاقی، شخصیت اخلاقی (به ویژه چندانکه به اخلاق شناسی فضیلت گرا مربوط می شود), نوع دوستی، خودخواهی روانی، نیک بختی اخلاقی، پیش بینی اخلاقی، هیجان اخلاقی، پیش بینی عاطفی، اختلاف نظر اخلاقی.

مثلاً مفاهیمی از قبیل حسد، تکبر و ده ها موضوع دیگر که در اخلاق مورد بحث قرار می گیرند، در واقع مفاهیمی روان شناختی اند که در روان شناسی اخلاق باید معنای دقیق و محدوده شان بررسی شود. هم چنین روان شناسی برای تثبیت فضایل اخلاقی و اجتناب از رذایل می تواند راه کارهایی ارائه کند. از سوی دیگر، مباحث اخلاق نیازمند پیش فرض هایی روان شناختی است که بحث از آن ها را روان شناسی برعهده دارد.

روان شناسی اخلاق هم در دپارتمان های روان شناسی و هم در دپارتمان های فلسفه مورد بحث قرار می گیرد و در نتیجه، مباحثش پربارتر و عمیق تر است. متأسفانه با وجود این ویژگی انحصاری، کتاب های فارسی این رشته به مباحث رشد اخلاقی اکتفا کرده و به مباحثی نظیر جبر و اختیار، خودگرایی، اخلاق فضیلت، تربیت اخلاقی از دیدگاه روان شناسی نپرداخته اند. این نقیصه مؤلفان کتاب را واداشت نگاهی جامع تر به روان شناسی اخلاق بیندازند و در راه توسعه مباحث این رشته پیشقدم شوند.

اما با شروع قرن 21، پژوهشگران هر دو رشته فلسفه و روان شناسی، به تدریج رویکرد بین رشته ای به روان شناسی اخلاق را در پیش گرفتند اما دیگران تمایل به استفاده از این اصطلاح به طور گسترده تر دارند تا شامل هر موضوعی در محل تلاقی اخلاق و روان شناسی و فلسفه ذهن شود.

برخی از موضوعات اصلی در این قلمرو عبارتند از: داوری اخلاقی، استدلال اخلاقی، حساسیت اخلاقی، مسئولیت اخلاقی، انگیزه اخلاقی، هویت اخلاقی، عمل اخلاقی، پرورش اخلاقی، تنوع اخلاقی، شخصیت اخلاقی (به ویژه چندانکه به اخلاق شناسی فضیلت گرا مربوط می شود), نوع دوستی، خودخواهی روانی، نیک بختی اخلاقی، پیش بینی اخلاقی، هیجان اخلاقی، پیش بینی عاطفی، اختلاف نظر اخلاقی.

مثلاً مفاهیمی از قبیل حسد، تکبر و ده ها موضوع دیگر که در اخلاق مورد بحث قرار می گیرند، در واقع مفاهیمی روان شناختی اند که در روان شناسی اخلاق باید معنای دقیق و محدوده شان بررسی شود. هم چنین روان شناسی برای تثبیت فضایل اخلاقی و اجتناب از رذایل می تواند راه کارهایی ارائه کند. از سوی دیگر، مباحث اخلاق نیازمند پیش فرض هایی روان شناختی است که بحث از آن ها را روان شناسی برعهده دارد.

روان شناسی اخلاق هم در دپارتمان های روان شناسی و هم در دپارتمان های فلسفه مورد بحث قرار می گیرد و در نتیجه، مباحثش پربارتر و عمیق تر است. متأسفانه با وجود این ویژگی انحصاری، کتاب های فارسی این رشته به مباحث رشد اخلاقی اکتفا کرده و به مباحثی نظیر جبر و اختیار، خودگرایی، اخلاق فضیلت، تربیت اخلاقی از دیدگاه روان شناسی نپرداخته اند. این نقیصه مؤلفان کتاب را واداشت نگاهی جامع تر به روان شناسی اخلاق بیندازند و در راه توسعه مباحث این رشته پیشقدم شوند.