افرادی که در محیط کار محبوبیت بالایی دارند، معمولاً در یک ویژگی کلیدی مشترک اند: ارتباط گیری حرفه ای. آن ها می دانند چگونه با انواع افراد فارغ از شرایط و جایگاه صحبت کنند و این مهارت به آن ها کمک می کند روابط مستحکم تری بسازند و احترام بیشتری به دست آورند.

به گفته ونسا ون ادواردز، پژوهشگر رفتار، نویسنده پرفروش و مدرس برنامه ارتباطات سازمانی مؤثر در دانشگاه هاروارد، ارتباطات قوی یکی از مهم ترین ابزارهای موفقیت شغلی است. او می گوید با چند تغییر کوچک می توان به طور چشمگیری کیفیت تعاملات روزانه را بهبود داد، از جمله با اولین سلامی که به همکاران می گویید. ون ادواردز توصیه می کند: عادت کنید افراد را با گرمی و صمیمیت احوال پرسی کنید؛ چه با یک لبخند، یک تکان دادن سر یا یک "صبح بخیر" کوتاه.

اما این فقط آغاز کار است. هنگام صحبت، باید به زیر و بمی صدا و نحوه تغییر لحن نیز توجه کرد. ون ادواردز می گوید: سعی کنید جملات خود را با افت لحن تمام کنید. از بالا رفتن سوالیِ لحن در پایان جمله های خبری پرهیز کنید. این موضوع به ویژه در اولین برخورد و زمانی که اطلاعات مهمی را بیان می کنید اهمیت دارد. این را به یک عادت روزانه تبدیل کنید.

گفت وگوهای کوتاه را جدی بگیرید

لورین کی. لی، سخنران کلیدی، مدرس لینکدین لِرنینگ و نویسنده کتاب حضور فراموش نشدنی معتقد است که افراد دوست داشتنی حتی به گفت وگوهای کوچک و ظاهراً بی اهمیت نیز توجه نشان می دهند. او می گوید: افراد بسیار محبوب این تعاملات را ضروری می دانند، نه اختیاری. آن ها حتی در تبادل های سریع هم کاملاً حضور دارند.

این لحظات شاید کوچک به نظر برسند، اما در طول زمان اثر انباشته دارند؛ باعث می شوند انسانی تر دیده شوید و روابط کاری قوی تری شکل بگیرد. توصیه او این است: دفعه بعد که عجله دارید گفت وگوی کوتاه را رها کنید، کمی بیشتر بمانید، یک سؤال اضافه بپرسید و با دقت گوش بدهید. این رفتار در ذهن افراد می ماند.

بدانید چه زمانی باید مکالمه را پایان دهید

یکی از مهارت های ارزشمند ارتباطی خواندن فضا یا تشخیص زمان مناسب برای ادامه یا پایان گفت وگوست. الن هندریکسن، روان شناس بالینی دانشگاه بوستون، می گوید اگر فرد مقابل فقط پاسخ های کوتاه و بی علاقه می دهد مثل اوه ، واقعاً؟ ، آها تلاش برای ادامه مکالمه ضروری نیست. او می نویسد: در چنین مواقعی بهتر است گفت وگو را رها کنید و بعداً دوباره امتحان کنید.

هندریکسن به مفهوم دستگیره های گفت وگویی اشاره می کند؛ عبارتی که نخستین بار توسط دانشمند علوم اجتماعی، آدام مستروینی، مطرح شد. دستگیره های گفت وگویی نشانه هایی اند که نشان می دهند فرد مقابل به ادامه صحبت علاقه دارد؛ مانند وقتی چیزی توجه تان را جلب می کند، شما را یاد موضوعی دیگر می اندازد، سؤالی در شما برمی انگیزد یا باعث می شود بگویید وای! منم همین طور!

افرادی که در تلاش برای ایجاد رابطه اند، ممکن است نبود این نشانه ها را به عنوان فرصتی برای پرسیدن سؤال های بیشتر ببینند. اما به گفته هندریکسن، کوتاه کردن مکالمه نه تنها شما را غیردوست داشتنی جلوه نمی دهد، بلکه می تواند شما را صمیمی تر و قابل ارتباط تر نشان دهد. او می نویسد: به ویژه برای کمال گراها که عادت دارند همیشه استانداردهای بالا داشته باشند، پایین آوردن سطح انتظار شاید سخت باشد، اما همین کار باعث می شود افراد بیشتری بتوانند وارد رابطه شوند و احساس راحتی کنند.