| به گزارش پارسینه ؛ دکتر مریم صف آرا، روانشناس و عضو هیئت علمی دانشگاه الزهرا (س) در رابطه با اهمیت محبت به فرزندان می گوید: محبت واقعی و غیرشرطی والدین در کودکی مولد احساس ایمنی و نیز زیربنای سلامت روان وی در بزرگ سالی است. کودکی که از عواطف به حد متعادل و متعارف برخوردار است، کمترین میزان اضطراب را در خود تجربه می کند، قدرت روانی بیشتری در مواجه با محیط داشته و لذا نتایج مثبت بیشتری متأثر از اعمال رفتار بر محیط دریافت می کند که این خود بر اعتمادبه نفس او اثر قابل توجهی می گذارد. محبت برای کودک مثل تنفس برای آدمی است صف آرا با اشاره به تأکید دین بر محبت به کودک می گوید: یکی از اعجازها و ارمغان های دین، توجه اساسی بر بایدها و واقعیت های زندگی انسان است. دین نه تنها بر سلامت عواطف بلکه بر ارتقا و تعالی آن تأکید مؤکد داشته و در این خصوص دستورالعمل های بسیار دارد. همچنین در بسیاری از مضامین دینی معنوی برگرفته از قرآن و عترت، پروتکل ها و دستورالعمل های مرتبط با این حیطه ارائه شده است. چنانچه دین اسلام به آموزه ی علمی "ساختار کودکی مبنای شخصیت بزرگ سالی" هزار و چهارصد سال پیش اشاره و تبیین کرده است. صف آرا از بعد روانشناسی نیز محبت والدین برای کودک را به مثابه تنفس برای حیات آدمی می داند و می گوید: انسان هرچند هم بالغ باشد بدون دریافت عواطف در زندگی خود تبدیل به متحرکی می گردد که قادر به حرکت به سمت وسوی رشد و سازندگی نیست. به عبارتی هرچند بنای شخصیت انسان از کودکی به درستی بناشده باشد، لیکن در اثر مواجه با فقر عاطفی در بزرگ سالی قادر به مدیریت حتی زندگی شخصی خود با پوشش معنا، پویایی و سرزندگی نخواهد بود. محبت به نوجوانان و جوانان به اندازه محبت به کودکان مهم است به گفته صف آرا، انسان صرف نظر از سن و مشخصه های دیگر بسیار به دریافت محبت و عواطف محتاج است و به واقع، بنیه ی اصلی زندگی و فعالیت وی احساس غنا و سیری از عواطف است. بسیار دیده می شود افراد خسته ای که در هیچ یک از تعاملات فردی و بین فردی انرژی مکفی ندارند و پس از بررسی محرز می گردد از نابسندگی عاطفی در درون خود رنج می برند و این واقعیت صرف نظر از این است که در چه سنی قرار دارند. بنابراین، انتقال محبت و عواطف به نوجوانان به قدر محبت به کودکان اهمیت دارد و تنها مورد تمایزدهنده این مهم در این دو گروه سنی، مربوط می شود به تفاوت موضوع، زمان و تفاوت کمی در انتقال محبت. این استاد دانشگاه در تبیین اهمیت برخورداری نوجوانان و جوانان از محبت تأکید می کند: در هر برهه از زندگی دریافت محبت بخشی از شاکله روانی، اجتماعی و معنوی انسان را تکمیل می کند؛ لذا بر اساس قاعده رشد و تکامل، دریافت این عامل اساسی حیات تا آخرین مراحل رشد انسان، یعنی سالمندی موردنیاز است. تفاوتی در ابراز محبت به فرزندان دختر و پسر وجود ندارد صف آرا می گوید: در اراده ابراز محبت به فرزندان، اعم از دختر یا پسر تفاوتی وجود ندارد، لکن در خصوص نوع و چگونگی بروز محبت در برابر دو جنسیت گاهی تفاوت هایی وجود دارد که ازقضا منطقی نیز هست. به عبارتی، بخشی از محبت والدین به فرزندان متناسب با نوع و شرایط، محبت عام و فرا جنسیتی قلمداد می شود که صرف نظر از دختر و پسر بودن، این عواطف به هر دو جنس یکسان و علی السویه انتقال داده می شود اما بخش دیگر از محبت والدین متناسب با دختر بودن و پسر بودن متفاوت بروز داده می شود. والدین باید متناسب با نیاز فرزندشان به او محبت کنند این روانشناس، منظور از محبت به فرزند را این گونه تفهیم می کند: بخشی از صور محبت به فرزند عام است و بروز کمی و کیفی آن تقریباً در تمام والدین به یک شکل و اندازه است و موقعیت های بروز آن نیز مشابه است، از قبیل محبت به فرزند هنگام بیماری؛ بخش دیگر آن خاص است که متناسب با آگاهی والدین، غنای درونی و ظرفیت روانی معنوی ایشان و نیز نوع شخصیت فرزندان، صورت های مختلفی به خود می گیرد. به عبارتی به فراخور گوناگونی شخصیت والدین و شخصیت فرزندان، رفتارهای محبت آمیز والدین نیز متفاوت می گردد. او در رابطه با میزان محبت به فرزند توضیح می دهد: برحسب دو شاخص شخصیت ذاتی و شخصیت پرورش یافته فرزندان، میزان احساس نیاز هر یک به محبت، دریافت ها و انتقال عاطفی متفاوت است و لذا می طلبد که والدین ظرف هر فرزندی را متناسب با گنجایش موردنیاز آن فرزند چه در مقدار و چه در شکل پر کنند. اثرات منفی کمبود محبت در همه سنین بروز پیدا می کند صف آرا می گوید انسان در تمام ادوار سنی حسب عدم دریافت عواطف ممکن است یکی یا همه صور عکس العمل های روانی، اجتماعی، معنوی و جسمانی را از خود بروز دهد: همان طور که کودک در اثر بی توجهی ممکن است دچار بیماری گوارشی برگرفته از اختلالات سایکوسوماتیک شود، در بزرگ سالی نیز این امر محتمل است. او ادامه می دهد: اثرات نامطلوب کمبود محبت در همه سنین و با نشانه های مشکلات جسمانی با انواع متعدد و البته مرتبط با روان همچون اختلال گوارش، اختلال پوستی و...، مشکلات ارتباطی اجتماعی از قبیل ناسازگاری های ارتباطی، کنار نیامدن و...، مشکلات روان شناختی از قبیل عقده حقارت، احساس نابسندگی، تاب آوری پایین و ... و درنهایت مشکلات معنوی از قبیل بی تفاوتی نسبت به همنوع و ... بروز پیدا می کند. کمبود محبت اثرات مختلفی بر دختران و پسران می گذارد صف آرا با اشاره به تأثیر کمبود محبت بر دختران و پسران می گوید: علاوه بر تأثیر یکسان کمبود محبت بر فرزندان در برخی مؤلفه ها همچون رنجش، احساس حقارت و احساس نابسندگی، اما حسب گوناگونی شخصیت ها و نیز جنسیت، اثرات مختلفی بر دختران و پسران می گذارد. او ادامه می دهد: تیپولوژی شخصیتی و بسیاری از فاکتورهای روانی اجتماعی، معنوی و جسمانی در میزان تأثیر پذیرفتن فرزندان از کمبود محبت مؤثر هستند اما به طورکلی، بروز بیرونی کمبود محبت در دختران بارزتر است. کمبود محبت دختران را منزوی، خجالتی، ترسو و پسران را پرخاشگر، بدبین، بی رحم و ... می کند. هر دو نفر والدین، نقش مهم و پررنگی در ابراز محبت به فرزند دارند صف آرا می گوید نقش محبت هر دو نفر والدین در شکل گیری شخصیت فرزندان بسیار مهم است و نمی توان نقش بیشتری را به یکی از والدین اختصاص داد: نقش محبت پدر به فرزند در شکل گیری، رشد و ارتقا بخشی از شخصیت فرزند مؤثر است و نقش محبت مادر در شکل گیری، رشد و ارتقا بخشی دیگر؛ اما چنانچه مادر در تعامل زمانی بیشتری با فرزند باشد، ضعف ابراز محبت به فرزند در زمان طولانی آسیب بیشتری را برای فرزند ایجاد می کند، نسبت به زمانی که زمینه تعاملی محدودتر باشد. کمبود محبت والدین با ازدواج جبران نمی شود به گفته صف آرا، کمبود محبت نه تنها با ازدواج جبران نمی شود بلکه دختر و پسر رشد یافته این کسری بسیار مهم را در یک رابطه دونفره ای قرار می دهد که چنانچه با عواطف والدین در دوره های سنی پیشین سیر و ساخته نشده باشند، در ازدواج قادر به تعامل مؤثر و صحیح نخواهند بود. او می گوید: غالب افرادی که دچار کمبود محبت در خانواده هستند، چالش های رفتاری بسیاری را در زندگی مشترک خویش تجربه می کنند که این چالش ها، ارتباط بسیاری با ضعف ها و نابسندگی های عاطفی برگرفته از عقده های حقارت دارد. در حقیقت می توان گفت، گلی که ریشه اش آسیب دیده با تغییر گلدان، با طراوت نمی شود. کمبود محبت در خانواده را درمان کنید این روانشناس به منظور جبران کمبود محبت از طرف خانواده، توصیه می کند: نوجوانان و جوانان باید یاد بگیرند که درخودماندگی متأثر از زندگی گذشته خود را پیش نگرفته، بلکه کنش گر ماهری بر زندگی و سابقه خویش باشند و این مستلزم این است که آنچه در حال حاضر هستند را نپذیرند؛ بنابراین، عدم پذیرش کاستی ها، اولین قدم در مسیر یاری رساندن به خود برای رشد و تکامل است. او تأکید می کند: نوجوانان و جوانان باید خودِ رنجورِ خویش را نپذیرفته و به راه های اصلاح و درمان روی بیاورند که بخش زیادی از این درمان را اراده و حرکت رقم می زند. البته لازم به ذکر است نپروراندن کینه و غم نسبت به افرادی که محبت را از شما دریغ کرده اند، نبض سرزندگی اراده است؛ چراکه اگر از اراده حرکت و تغییر سرشار باشید اما درونتان نسبت به مسببین تیره باشد، انقلابی مؤثر در خود ایجاد نخواهید کرد. | 
ترامپ: حملات علیه ونزوئلا به زودی آغاز میشوند
بی مهری والدین چه بلایی بر سر فرزندان می آورد؟
جدیدترین اخبار از تعطیلی مدارس و ادارات 12 آذر