تقریباً هیچکس مخالفتی با اصول ثابت شده علمی ندارد. اینکه هر مجموعه شبیه مدیر و هر خانواده شبیه پدرش می شود، یک اصل است. البته استثنا همیشه و همه جا هست و ما در مورد قاعده -یعنی عموم و کلیت- صحبت می کنیم. نیازی به مثال هم نیست و موضوع کاملاً روشن است.

حالا نگاه کنید به نتیجه اتفاقاتی که این سه ساله در تیم ملی با حضور امیر قلعه نویی افتاده و چطور راهکاری که نفر اول کادرفنی برابر انتقادات اتخاذ کرده، از سوی سایر عوامل تیم ملی و حتی بازیکنان نیز مورد استفاده قرار می گیرد!

امیر قلعه نویی بعد از دو دهه دوباره سکاندار تیم ملی شد و از همان روز اول نشان داد که هیچ درسی از این رفت و برگشت نگرفته است. او با همان ادبیات دهه 80 با رسانه ها روبرو می شود و هنوز هم مشکلات را با روش فوقش جریمه اش را می دهیم حل می کند!

او بعد از برکناری در پایان جام ملت های 2007 آسیا همه چیز را به گردن قضا و قدر و تقدیر انداخت و حالا هم بعد از تورنومنت کافا یا همین جام چهارجانبه العین، مدام در برابر ضعف های خط دفاعی و گل خوردن های زیاد، عبارت فودباله دیگه! را تکرار کرده است.

پس خیلی طبیعی است که حالا شاگردش -علی نعمتی- در پایان بازی با استقلال با آن اشتباه مرگبار که منجر به تک گل 3 امتیازی حریف شد، اعلام کند فوتبال همین است!

او البته در مورد زمین خراب شهر قدس یا همان داستان همیشگی هزینه های چهار پنج تیم نیز صحبت کرد که همه می دانند توجیه طبیعی و عادی همه فوتبالیست هاست! و نکته جالبش این بود که عالم و آدم قبول دارند خود فولاد یکی از همان چهار پنج تیمی است که در ایران، خوب پول می دهد!

تا زمانی که امیر قلعه نویی در فوتبال باشد، تیم بگیرد، جام بیاورد و از دید دیگران موفق باشد، نمی توان از امثال علی نعمتی ایراد گرفت که چرا از روش او تقلید می کنند! دنیا بگوید این کار غلط است، آنها به نتیجه نگاه می کنند که قلعه نویی با همین روش، سه دهه مانده و باز هم می ماند!