به نقل از فرارو، موز در مراحل مختلف رسیدن، ترکیب متفاوتی از نشاسته، قند، فیبر و آنتی اکسیدان دارد که هر مرحله را برای هدفی خاص مانند کنترل قند خون، انرژی سریع یا دریافت آنتی اکسیدان ها مناسب می کند. شناخت این تغییرات به شما کمک می کند با توجه به نیاز تغذیه ای خود، مناسب ترین نوع موز را انتخاب کنید.

اگرچه از دید سلامت هیچ مرحله ای بهترین مرحله نیست، اما آگاهی از این مراحل به شما کمک می کند موزی را انتخاب کنید که بهتر با اهداف شما هم راستا باشد.

چهار مرحله رسیدگی موز
رسیدگی موز را می توان به چند مرحله تقسیم کرد، اما چهار سطح کاربردی از دید تغذیه اهمیت بیشتری دارند:

سبز: نارس

سبز با رگه های زرد: نیمه رس

کاملاً زرد: رسیده

زرد با لکه های قهوه ای: بیش از حد رسیده

با عبور موز از این مراحل، نشاسته موز به تدریج به قند تبدیل می شود، آنتی اکسیدان ها افزایش می یابند و میزان فیبر کاهش می یابد.

1. موز سبز: بهترین گزینه برای قند خون
موزهای سبز سفت، کم مزه و بسیار غنی از نشاسته مقاوم هستند؛ نوعی کربوهیدرات غیرقابل هضم که مانند فیبر غذایی عمل می کند. این ها موزهای نارس محسوب می شوند.

از آنجا که نشاسته مقاوم در روده باریک هضم نمی شود، اثر گلیسمی کمتری دارد، می تواند احساس سیری طولانی تر ایجاد کند و غذای مناسبی برای باکتری های مفید روده است. به همین دلیل موز سبز به طور ویژه از سلامت گوارش و مدیریت قند خون حمایت می کند.

همچنین به دلیل قند کمتر نسبت به موزهای رسیده، گزینه ای مناسب برای کمک به تثبیت بهتر قند خون است.

2. موز سبز-زرد: بیشترین مقدار پتاسیم
موزهای نیمه رسیده (زرد با ته رنگی از سبز) در مرحله ای بینابینی قرار دارند. بخشی از نشاسته مقاوم موز سبز در این مرحله تجزیه شده و موز شیرین تر و قابل هضم تر می شود، اما همچنان فیبر بیشتری نسبت به موز کاملاً رسیده دارد.

مواد معدنی مانند پتاسیم و آهن ممکن است در این مرحله به بالاترین سطح خود برسند، هرچند این موضوع به نوع موز هم بستگی دارد.

موز نیمه رسیده تعادلی مطلوب ایجاد می کند: مقدار متوسطی از فیبر و نشاسته مقاوم، قند کمتر از موز کاملاً رسیده و شیرینی ملایم که اثر ملایمی بر قند خون دارد.

این مرحله برای کسانی مناسب است که می خواهند شیرینی طبیعی دریافت کنند و در عین حال از فیبر پری بیوتیک برای حمایت از سلامت روده بهره مند شوند.

3. موز زرد: بهترین منبع انرژی سریع
در مرحله کاملاً زرد، موزها شیرین تر می شوند، زیرا بیشتر نشاسته آن ها به قندهای ساده مانند گلوکز، فروکتوز و ساکروز تبدیل شده است. این قندها سریع جذب می شوند و موزهای رسیده را به منبعی سریع و مناسب برای انرژی تبدیل می کند.

با اینکه میزان فیبر در موز رسیده کاهش می یابد، اما همچنان مقدار متوسطی از آن دارد و نسبت به موز سبز هضم آسان تری دارد.

رسیدن موز سبب افزایش آنتی اکسیدان هایی مانند فلاونوییدها، ترکیبات فنولیک و کاروتنوییدها نیز می شود که ممکن است به کاهش استرس اکسیداتیو و حمایت از سلامت ایمنی و سلولی کمک کنند.

این موز کلاسیک روزمره انرژی سریع، بافت نرم و آنتی اکسیدان های قابل توجهی دارد و انتخابی چندمنظوره برای بیشتر افراد است.

4. موز لکه قهوه ای: اوج آنتی اکسیدان ها
با ظاهر شدن لکه های قهوه ای، موز بیش از حد رسیده شده و به شیرین ترین مرحله خود می رسد. بیشتر نشاسته مقاوم از بین رفته، فیبر در پایین ترین سطح خود قرار دارد و میزان قند به بالاترین حد می رسد.

با این حال، سطح آنتی اکسیدان ها در این مرحله بیشترین مقدار را دارد. فلاونوییدها و ترکیبات فنولیک افزایش می یابند و سطح کاروتنوییدها هم همچنان بالا باقی می ماند.

بافت نرم و هضم آسان این موزها را برای پخت وپز، اسموتی ها یا هضم ملایم ایده آل می کند؛ هرچند برای مدیریت قند خون احتمالاً نامناسب ترین گزینه هستند.

خلاصه ارزش غذایی موز
جدای میزان رسیدگی، بسیاری از مواد مغذی اصلی موجود در موز کمابیش ثابت می مانند. ترکیبات یک موز رسیده متوسط عبارتند از:

کالری: 113

کربوهیدرات: 24 گرم

فیبر: 2 گرم

قند: 18 گرم

پتاسیم: 375 میلی گرم

ویتامین B6: ‎0٫24 میلی گرم

ویتامین C: ‎14 میلی گرم

منیزیم: ‎32 میلی گرم