دوران وحید هاشمیان در پرسپولیس بیشتر با احتیاط و چارچوب های سخت تاکتیکی همراه بود. نظم بیش از حد، فضای خشک تمرینات و تأکید دائمی بر ساختار دفاعی باعث شده بود جسارت از بازی تیم گرفته شود. هاشمیان روی تک مهاجم و ضدحملات تمرکز داشت و همین سبک باعث می شد پرسپولیس حتی در زمان مالکیت توپ هم کم خطر و کم تعداد حمله کند. همین موضوع یکی از اصلی ترین انتقاداتی بود که به تیم او وارد می شد و در ظاهرِ بازی خوب، معمولاً خروجی خطرناک و موقعیت ساز دیده نمی شد.

اما ورود اوسمار ویه را همه چیز را تغییر داده است. تیم دوباره به شادابی رسیده و حال این روزهای پرسپولیس خوب است. تمرینات فضای آزادتر و انرژی تری دارد و مهم تر از همه، تفکر تهاجمی و مالکانه به پرسپولیس برگشته است. حالا سرخ ها چه در خانه و چه بیرون از خانه با ذهنیت حمله و کنترل بازی وارد زمین می شوند؛ سبکی که اگرچه گاهی ریسک هم دارد، اما به وضوح تعداد موقعیت های تیم را افزایش داده است.

نکته بسیار مهم اینجاست که آمار هم این تحول را تأیید می کند:پرسپولیس مقابل شمس آذر XG معادل 1.75 تولید کرد؛ رقمی که در دوران هاشمیان حتی در بازی های ظاهراً خوب هم به ندرت دیده می شد. علاوه بر این، مجموع امید گل پرسپولیس در دو بازی اخیر به عدد فوق العاده 5.05 رسیده؛ آماری که نشان می دهد تیم اوسمار نه تنها زیبا و شجاع بازی می کند، بلکه عملاً و واقعاً در زمین موقعیت می سازد و خطر ایجاد می کند.

در این نسخه جدید، بار گلزنی تنها روی دوش مهاجمان نیست؛ وینگرها و هافبک ها هم وارد فاز هجومی می شوند و تیم در فاز حمله بسیار متنوع تر شده است. همین تغییر نگرش است که باعث شده پرسپولیس دوباره یکی از جذاب ترین و تهاجمی ترین نسخه های خودش را پیدا کند.