پژوهش جدیدی که با بهره گیری از فناوری پیشرفته اِم آرآی و هوش مصنوعی انجام شده، نشان می دهد افرادی که توده عضلانی بیشتر و چربی احشایی کمتری دارند، مغزهایی با سن زیستی جوان تر دارند. چربی احشایی، چربی عمقی و پنهانی است که در ناحیه شکم و اطراف اندام های حیاتی مانند قلب و کبد جمع می شود.

این یافته ها راهکارهای تازه ای برای حفظ سلامت مغز از راه تقویت عضلات و کاهش چربی های عمقی ارائه می دهد.

پژوهشگران دانشگاه واشینگتن با بررسی هزار و 164 فرد سالم دریافتند افرادی که حجم عضلانی بیشتر و نسبت پایین تری از چربی احشایی به عضله دارند، مغزهایی با سن زیستی جوان تر دارند. سن مغز بر پایه اسکن اِم آرآی ساختاری برآورد می شود.

دکتر سیروس راجی، سرپرست این مطالعه توضیح می دهد: شرکت کنندگانی که دارای عضلات بیشتری بودند، مغز جوان تری نیز داشتند، اما آن هایی که عضلاتشان از چربی احشایی بدنشان کمتر بود، دارای مغزهای پیرتری بودند. نکته جالب این بود که چربی زیرپوستی ارتباط معناداری با پیری مغز نداشت.

چه می توان کرد؟

پژوهشگران اقدامات زیر را به عنوان راهکارهای عملی پیشنهاد می کنند:

این یافته ها می توانند در طراحی و بهبود داروهای کاهش وزن مؤثر باشند؛ به عنوان مثال، داروهای گروه جی اِل پی وان/ GLP-1 (مانند اوزمپیک) در کاهش چربی قدرتمند هستند، اما ممکن است به کاهش حجم عضلات نیز بینجامند. یافته های این پژوهش بر لزوم طراحی داروها و درمان هایی تأکید می کنند که ضمن هدف قرار دادن چربی احشایی، از تحلیل رفتن بافت عضلانی نیز جلوگیری کنند.

این پژوهش نشان می دهد که سلامت بدن و مغز پیوندی ناگسستنی دارند. به گفته پژوهشگران، حفظ عضلات و کاهش چربی های عمقی شکمی نه تنها سلامت فیزیکی را بهبود می بخشد، بلکه سلامت مغز و پیشگیری از بیماری هایی مانند آلزایمر را نیز تضمین می کند.

این پژوهش در یکصد و یازدهمین نشست سالانه انجمن رادیولوژی آمریکای شمالی (RSNA) ارائه خواهد شد.