به نقل از فرهیختگان، کمتر از 48 ساعت پس از پخش افتتاحیه کارناوال، جنگ شد. این یعنی یکی از بزرگ ترین پروژه های رئالیتی شو در ایران، متوقف می شود. آن هم تنها چند ساعت پس از پخشش. خانه سیدمحمد شریفی، تهیه کننده کارناوال هم در بمباران های همان ساعات ابتدایی جنگ آسیب می بیند. همانجا می توانست همه چیز تمام شود و خیمه کارناول را جمع کنند و سازندگانش بروند خارج از کشور. شریفی می گوید، قرار بود چک هایمان، با شروع هفته و چند روز پس از پخش افتتاحیه پاس شود؛ اما همه چیز متوقف شد. دیگر نه پولی بود و نه سرمایه ای که بخواهد یکی از پرهزینه ترین تولیدات تاریخ تصویر در ایران را تأمین کند. حوالی ساعت 7 و نیم صبح همان روز آغاز جنگ، رامبد جوان با تلفن شریفی تماس می گیرد و می پرسد چه خبر شده؛ شریفی خبر از وضع خانه اش می دهد و می گوید که موج انفجار همه چیز را به هم ریخته. جوان با آنکه خانه اش چند کوچه بیشتر با شریفی فاصله نداشته، انگار صدای انفجار ها را نشنیده. او تازه در تماس ساعت 7 صبح می فهمد قسمت بعدی کارناوال هفته بعد پخش نخواهد شد؛ اما این پایان اولین رئالیتی شوی او در نمایش خانگی نیست. 2 هفته پس از پایان جنگ، قسمت اول منتشر می شود. یک به یک اجرا ها بالا می روند. خیمه جمع نمی شود و تهیه کننده هم خانه اش را بازسازی می کند. حالا پس از گذشت حدود 6 ماه از آن بیم و امید ها، در نهایت، کارناوال1 در سرمای آذرماه تمام می شود و در پایان این ماجرای یک سال و چند ماهه (از آغاز پیش تولید تا پخش) هماهنگی ها انجام می گیرد تا در پایان برنامه، ما هم گردشی حوالی آخرین لحظات کارناوال1 بزنیم. برنامه ای که شریفی می گوید احتمالاً ضبط و اجرای فصل دومش می کشد به تابستان 1405. حالا به قول نویسنده ها جنگ کیلومتر ها آن طرف تر از دروازه هاست و آخرین خبرِ جنگی نزدیکمان مربوط است به همین ماجرای اوکراین و روسیه. این طرف مرز ها خبری نیست البته اگر ذرات معلق در هوا بگذارد چیزی دیده شود.

هوا سرد است ولی تو باور نکن!
سرمای ظهر آذر را که می شناسید. سوز دارد اما آفتاب هم می زند توی صورتت. دست هایت یخ کرده اما روی پیشانی گرمای آفتاب را احساس می کنی. سه چهار ساعت بعد از ظهر قرار می شود که بریم سراغ کارناوال و داستان هایش. برنامه ای که درست بیخ جنگ آغاز شد و قرار بود متفاوت ترین برنامه نمایش خانگی لقب بگیرد.
کارناوال جایی در غرب تهران بر پا شده. از سمت غرب هر جایی که صدای فریاد مردم و ترن هوایی را شنیدید، سر ماشینِ گرامی را کج کنید و به همان سمت بروید. به 10 دقیقه نمی کشد که خیمه کارناوال را جلوی چشم هایتان پیدا می شود. البته اگر ترافیک اجازه بدهد. خیمه کارناوال را که دیدید، خیلی زود با مجموعه ای از آدم مواجه می شوید که اگر ندانید کارشان چیست گمان می کنید، برای المپیک آماده می شوند. مجموعه از آدم که عرض و طول محل برگزاری را طی می کنند و دائم از کانکسی به کانکس دیگر نقل مکان می کنند. کارناوال یک خیمه است و مجموعه از کانکس که در هر کدام یکی از نام های درون تیتراژ برنامه در آن مستقر شده. برای آنکه شبیه شان شوی تو هم شروع می کنی به دویدن و یکی یکی کانکس را سرک می کشی. در میانه انبوه شان روی در کانکسی که درست پشت خیمه کارناوال قرار گرفته متوقف می شوی. رویش نوشته شده: اتاق رامبد. اتاق رامبدِ جوان هم نه. اتاق رامبد. به قول خودشان- رامبد نشسته و منتظر است تا او به تمرینات المپیک بپیوندد و شروع کند به دویدن. از یک کانس دیگر سامان احتشامی بیرون می آید. از جای دیگری وحید آقاپور، از گوشه دیگر مهراب قاسمخانی، از پشت سرت سینا ساعی. مهسا طهماسبی هم که دائم مقابل دوربین است. محمد شریفی که گویا خودش را برای قهرمانی دوی صد متر آماده می کند از همه سرعت بالایی در راه رفتن دارد. پیدایش می کنی و می گویی: آقای شریفی، لحظه ای صبر برای گفت وگو! شریفی دستت را می گیرد و تو هم با همان سرعت باید همراهش بدوی. می شوی حریف تمرینی اش. اول در کافه می نشینید و وقتی صدای تمرین های موسیقی حواستان را پرت می کند، راند دوم دویدن آغاز می شود می روید در یک کانکس دیگر. حالا روبه روی تهیه کننده، کارناوالی می نشینی که برخی می گفتند، جانشین خندوانه و عصرجدید خواهد شد و برخی ها هم که خوشبین نبودند آن را شکستِ هنری رامبد جوان می دانستند. شریفی می گوید ممنونیم که آمدی و با خودت تعجب می کنی و می گویی: مگر این دیالوگ ما مجری ها و خبرنگار ها نیست؟ مصاحبه را با صدای موشک آغاز می کنی البته اگر صدای کوک کردن ساز کارناوالی ها بگذارد.

وقتی از خواب با جنگ بلند می شوی
ما چهارشنبه شب، افتتاحیه کارناوال را پخش کردیم و بامداد جمعه جنگ شد. یک سال و چند ماه زحمت کشیدیم تا این دکور را بسازیم، گروه ها آماده شوند، ماریو استفانو را با کلی مکافات آوردیم. زمانی که افتتاحیه پخش شد، من همه گروه را دعوت کردم به خانه ام تا با هم آن را ببینیم، رأس ساعت هشت برنامه پخش شد و موجی از بازخورد های مثبت راه افتاد. همه تماس می گرفتند با ما و تبریک می گفتند. خلاصه خیلی خوش و خرم بودیم. از طرفی هم وصول چک ها و پرداختی های برنامه را انداخته بودیم برای شنبه و قرار بود، از اول هفته پول ها هم به حساب واریز شود. یک حجم عجیبی چک داشتیم و من هم به عنوان تهیه کننده کار در ابر ها بودم. حوالی دو بامداد جمعه خوابیدم و قرار بود که هفت صبح جمعه برویم سر ضبط کارناوال. خانه من نزدیک منزل یکی از مقامات است و حوالی ساعت سه شب، با انفجار از تخت پرتاب شدم پایین و اصلاً به ذهنم نمی رسید که جنگ باشد. با خودم می گفتم که لابد لوله ترکیده. ولی یک کم که حواسم جمع شد فهمیدم نه تنها شیشه ها شکسته، بلکه چهارچوب در هم از جایش در آمده. هاج و واج مانده بودم. ناگهان جنگ شد. این جملات آغازین شریفی ا ست. او پیش از این با مهران مدیری اسکار را تهیه کرده و با آنکه سی و چهار سال بیشتر ندارد و تهیه کننده نسبتاً با سابقه ای در نمایش خانگی محسوب می شود؛ اما موضوع کارناوال با اسکار، ام شو و پیشگو کاملاً متفاوت است. شریفی می گوید: ما اکنون که ضبط را در روز پنجشنبه انجام می دهیم، پخش آن چهارشنبه هفته آینده خواهد بود. ببینید، جنگ واقعاً یک اتفاق تکان دهنده بود. منزل من نیز دچار تخریب شد؛ یک واقعه بسیار عجیب. منزلم در پی این اتفاق آسیب جدی دید. من به تازگی بازسازی اساسی در خانه انجام داده بودم و متأسفانه آسیب اساسی به آن وارد شد. پس از آن، تماس هایی برقرار شد که تأکید داشتند آن چک ها را به بانک نبرید ، چک هایی که قرار نبود موجودی داشته باشند.
در حقیقت، من هم نگران بودم و هم یک ماجرای تلخ برایم پیش آمد که مربوط به اعضای تیم کارناوال بود. این مسئله فشار زیادی بر من وارد کرد. بسیاری از آن ها با من تماس می گرفتند و درخواست کمک می کردند که بتوانند به شهرشان بازگردند. خب، در آن زمان، من و رامبد نیز به شدت تحت فشار بودیم و واقعاً نمی دانستیم چه سرنوشتی در انتظارمان است. من فقط از خانه بیرون آمدم و در گروه کارناوال یک پیام صوتی (ویس) ارسال کردم که: بچه ها، ضبط فردا کنسل است تا ببینیم چه اتفاقی می افتد. همچنین مدام با رامبد تماس می گرفتم تا او را در جریان بگذارم، اما تلفن همراهش در دسترس نبود. ما با رامبد همسایه هستیم. او خواب مانده بود و اصلاً متوجه ماجرا نشده بود؛ البته خدا را شکر که منزل او فاصله اش بیشتر بود و آسیبی ندیده بود. ساعت 7:30 صبح رامبد با من تماس گرفت و جویا شد که چه اتفاقی افتاده است. من توضیح دادم و او شوکه شد. ساعت 9:30 صبح رامبد دوباره تماس گرفت و گفت: من فکر نمی کنم آنجا خبری باشد. به نظرم فردا ضبط را بگذاریم. من گفتم: رامبد، دست نگه دار! به هرحال، خدا را شکر که این ماجرا تمام شد و ما برای ضبط بازگشتیم. با این حال، روند ضبط و پخش ما با مشکل مواجه شد. از آنجا که کارناوال شامل بخش های مختلفی از جمله بخش اسپانسری و آیتم های متنوع است و ما ممکن است برخی قسمت ها را پشت سر هم ضبط نکنیم، پخش متوقف شد تا آن دوازده روز سپری شود. فکر می کنم در مجموع، ضبط ما به دلیل ماجرای جنگ حدود بیست روز متوقف ماند. حالا مسئله دوباره جمع شدن این گروه است و البته چیده شدن اجرا هایی که باید متفاوت باشد، تا برای رامبد جوان یک عقبگرد به حساب نیاید، از شریفی می پرسم: برای من همیشه در زمان خندوانه سؤال بود که چگونه آقای جوان توانستند امین حیایی را متقاعد کنند که بیاید و استندآپ کمدی اجرا کند. چیدن این تنوع و مدیریت این حجم از اجرا های صحنه ای (بیش از بیست ساعت اجرا و موارد دیگر) فرایندی پیچیده است. شریفی هم شرحِ ماجرای یکی از پرهزینه ترین تولیدات نمایش خانگی را برایمان می گوید: تولید کارناوال وحشتناک است. تعداد افرادی که درگیرند تا یک اجرا روی صحنه برود، باورکردنی نیست؛ از بچه های صحنه، گریم، لباس، تولید، تا ساندچک، نور و تصویر. آماده سازی هر یک از این اجرا ها از نظر زمان، سرمایه و انرژی انسانی قابل باور نیست. تجربه این کار اصلاً با سه تا چهار پروژه تهیه کنندگی قبلی من (مانند اسکار ) قابل مقایسه نیست و از نظر تولیدی، جهان متفاوتی دارد. واقعیت این است که در پخش چند قسمت دچار مشکل حادی شدیم؛ ساترا (سازمان تنظیم مقررات صوت و تصویر فراگیر) اعلام کرد که اجازه نمی دهد این قسمت ها پخش شوند. عزیزان در ساترا نکاتی داشتند. واقعیت این است که ماجرای پخش فینال، چالش های بسیار زیادی داشت. فینال برنامه به دلیل یک هم خوانی که چند خانم در اجرای آن حضور داشتند، با مشکل حادی مواجه شد. موارد چالش برانگیز دیگری نیز داشتیم؛ یک مورد سر اجرای خانم میرعلمی و یک مورد سر اجرای امیرحسین رستمی. مجبور به حذف بخش هایی شدیم و قطعاً تمامی برنامه هایی که شما می بینید، قسمت های حذفی داشته اند؛ محال است که برنامه ای بدون حذف به پخش برسد. ما به هر طریقی که شد، محتوا را پخش کردیم. باید صادقانه بگویم، برخی نکات و لحن هایی که از عزیزان شنیدیم، برایم عجیب بود. ما قطعاً متوجه این نکته هستیم که مسئولان ساترا نیز با ایده و نکات خاصی تذکر می دهند و دغدغه هایی دارند؛ اما در جلسات، گاهی این گونه بود که یکی از عزیزان می گفت: من واقعاً عصبانی ام از دست شما ها که این را دادید ما ببینیم. واقعیت از سمت من این است که عصبانیت ندارد که؛ ما دادیم ببینید، نکته را بفرمایید ما هم آن را حذف می کنیم. چرا عصبانی می شوید؟ من که پخش نکردم! برای من غیرجالب بود که فردی به عنوان مسئول می گوید: آقا این چیست که به ما نشان دادید؟ خب برادر من! مگر من فیلم مستهجن داده ام؟ نهایتاً دو تا بازیگر دو تا جمله گفته اند. دادم به تو که مسئولش هستی ببینی و بگویی این اجازه پخش ندارد. من به عنوان یک تهیه کننده جوان (33-34 ساله) که کار سنگینی را در دست دارد، بار ها به مسئولان گفتم: آقا، من واقعاً اگر این قسمت پخش نشود، ضرر و زیان هنگفتی می کنم. لطفاً همراهی ام کنید و بگویید چطور قابل پخش می شود تا من متضرر نشوم. ضرر و زیان ما 50 میلیون، 100 میلیون یا 500 میلیون تومان نیست که بگوییم عیبی ندارد، پرداخت می کنم. عددی است که تکان دهنده است. هزینه تولید هر قسمت 15 میلیارد تومان بود و در مجموع بیش از 300 میلیارد بود. تازه ضرر و زیان ناشی از عدم پخش اسپانسر ها بسیار بیشتر است. پاسخ برخی این بود: به ما ربطی ندارد ضرر کنید! من متوجه نمی شوم؛ پس وظیفه شما چیست؟ من نزد شما آمده ام تا از شما کمک بگیرم! البته خیلی ها هم در ساترا بودند که واقعاً با ما راه آمدند و محبت داشتند، اگر آن ها نبودند کارناوال به اینجا نمی رسید و ازشان واقعاً تشکر می کنم؛ هرچند که راضی نیستند اسمشان را ببرم.

باید طوری رفتار کنیم که بشود به محتوا نظارت داشت
شریفی در ادامه صحبت هایش به سراغ یکی از جلساتش با ساترا و جمله ای می رود که رامبد جوان در آن جلسات گفت: نکته ای که رامبد جوان یک بار در جلسه ساترا به مسئولان گفت، بسیار درست بود. رامبد در مورد پروژه دیگری صحبت می کرد و گفت: آقا، کاری نکنیم که این محتوا را بردارد ببرد در یوتیوب پخش کند که دیگر هیچ نظارتی نباشد. این حرف بسیار درستی است. ما دیدیم که وقتی صداوسیما ضعیف شد، مردم سراغ ماهواره رفتند؛ اما شبکه نمایش خانگی باعث شد ماهواره فراموش شود؛ چون محتوایی را می دیدند که حداقل زیر نظر حکومت است. اگر این بستر نمایش خانگی هم به همین شکل سخت شود، مردم می روند سمت یوتیوب یا ماهواره. این یعنی ما کنترل را از دست می دهیم. مثال بارز آن امیرحسین قیاسی است که به یوتیوب رفت. به نظر من اجرای او قابل پخش بود. وقتی فرد توانمندی مثل او می بیند که در یوتیوب هم پول در می آورد و هم این طرف مدام به او می گویند نه و اجازه نداری، خب طبیعی است که به سمت یوتیوب سوق پیدا می کند. رامبد کاملاً درست می گفت؛ باید طوری رفتار کنیم که بتوان بر محتوا نظارت داشت.

رامبد جوان واقعاً چطور کار می کند؟
از شریفی درباره همکاری با رامبد جوان می پرسم و صاحب آن اتاقی که روی درش، فامیلی حک نشده، در کار کردن چطور خصلت هایی دارد. او جواب می دهد: رامبد بسیار هایپر است؛ من آدم هایپر زیاد دیده ام؛ اما رامبد فراتر از همه است. در کارناوال با وجود این همه پرسنل، رامبد با همه عوامل، حتی نیرو های خدماتی، بسیار محترمانه و صمیمی برخورد می کند و حال همه با او خوب است. شاید من از رامبد سنم بیست سالی کمتر باشد اما او تا حالا با من از جایگاه بالا برخورد نکرده. او هرگز از موقعیت رامبد جوان بودن خود استفاده نمی کند، مگر آنکه در جایی تشخیص دهد که یک قلدری و زورگویی وجود دارد و کار فقط با واکنش متقابل راه می افتد. در آن لحظه، می داند که باید از جایگاهش استفاده کند و ترسناک می شود. غیر از آن مواقع محال است با کسی از بالا به پایین نگاه کند. با همه این صحبت ها هنوز هم یک سؤال در ذهنم باقی مانده، چرا کارناوال چیزی به راه انداخته به نام دفاعیه . دفاعیه ای که مردم تعیین می کنند چه کسی منتخب شود و با هم بحث می کنند، از شریفی این سؤال را مطرح می کنم و جواب می دهد: رامبد جوان از مدت ها قبل این زمینه را در ذهن خود چیده بود که بیاید و بر سر این تقابل هایی که با گفت وگو حل می شود، بایستد و صحبت کند. هدف اصلی او جا انداختن فرهنگ گفت وگو بود. او می خواست مخاطب بفهمد که می تواند بیاید و حتی از سلبریتی ها انتقاد کند. او حتی در اوایل همکاری به من می گفت که وقتی چالشی با کسی دارم، باید بروم و همان را با او مطرح کنم و سر 100 مسئله با هم گفت وگو کنیم. نه آنکه مسائل را جمع کنیم و ناگهان تبدیل به خشم و فریاد شود.
شریفی در آخر صحبت هایش اشاره می کند به اینکه کارناوال2 احتمالاً از تابستان سال آینده ضبط و پخشش آغاز می شود و وقتی از او می خواهم که آنچه از این تجربه را به دست آورده بگوید، نفسی بیرون می دهد و می گوید: من ذاتاً فردی ریسک پذیر و نترس هستم و در دل ماجرا می روم، هرچند ممکن است خرابکاری هم کنم. رامبد جوان این ویژگی را در من ستایش و تشویق کرد. وقتی برای اولین بار او دکور را کشید، در دلم گفتم رامبد هم دلش خوش است، کی می تواند این را بسازد؟ اما رفتیم در دل ماجرا و ساختیم. من از برخی جنبه ها، به ویژه شرایط مالی می ترسیدم؛ اما این تجربه به یک کارنامه عالی و یک تجربه خوب برای من تبدیل شد.