به گزارش پارسینه به نقل از همشهری آنلاین، این پیکره ی ناتمام که در منطقه ی مسکونی یک شهر باستانی یافت شده، می تواند اطلاعات ارزشمندی درباره ی زندگی مردم ایتالیا در عصر آهن ارائه دهد.

غواصان در محوطه ی باستان شناسی زیرآبی گران کارو دی بولسنا در آیولا، ایتالیا، یک پیکره ی سفالی با قدمتی بین قرن 9 و 10 پیش از میلاد پیدا کردند. این شیء که ظاهری آیینی دارد، در منطقه ای کشف شد که روزگاری بخشی از محله ی مسکونی یک شهر بنا شده روی پایه های چوبی بوده است. کارشناسان امیدوارند این پیکره ی ابتدایی بتواند درک بهتری از زندگی مردمان ایتالیا در عصر آهن ارائه دهد.

یک پیکره ی سفالی، قرن ها در کف دریاچه باقی مانده، گویی در انتظار دستان سازنده ی خود بوده تا آن را به پایان برساند. در جریان کاوش های زیرآبی در محوطه ی گران کارو دی بولسنا، محققان این پیکره ی خام را از اعماق دریاچه ی آتشفشانی بولسنا بیرون کشیدند. این مجسمه ی ناتمام که به شکل یک زن ساخته شده و به دوره ی بین قرن 9 و 10 پیش از میلاد بازمی گردد، بیشتر شبیه یک پیش طرح اولیه است تا یک اثر هنری تکمیل شده. با این حال، ناتمام ماندن آن باعث نشده که سرنخ های ارزشمندی درباره ی جایگاهش در زندگی مردم عصر آهن باقی نماند.

این پیکره ی کوچک و زنانه، آن قدر تازه به نظر می رسد که به گفته ی کارشناسان، هنوز اثرانگشت های سازنده اش روی آن قابل مشاهده است.

کارشناسان می گویند که این پیکره به اشیایی شباهت دارد که معمولاً در آرامگاه ها پیدا می شوند، اما این نمونه در بخش مسکونی شهر کشف شده است. با این حال، احتمال دارد که در نوعی مراسم آیینی خانگی استفاده می شده یا به معبدی در داخل این محله تعلق داشته است.

منطقه ی آتشفشانی گران کارو دی بولسنا هنوز تاریخ ناشناخته ای دارد. غواصان از دهه ی 1990 به تدریج در حال کنار هم گذاشتن تکه های این معما هستند. در سال 1991، محققان دریافتند که سنگ های پراکنده ی آیولا، در واقع به دلیل وجود چشمه های آب گرم در آن منطقه شکل گرفته اند. چوب های باقی مانده و قطعات سفالی کشف شده در جنوب غربی دریاچه، قدمت آن را به اوایل عصر آهن مرتبط می سازند.

تحقیقات نشان داده است که ممکن است چهار سازه ی سنگی مشابه، اما کوچک تر، نیز در همین دریاچه وجود داشته باشند. چشمه های آب گرم این منطقه، گاز و مواد معدنی را با دمایی تا 40 درجه ی سانتی گراد به بیرون می فرستند. در سال 2020، محققان موفق به کشف تپه ای از خاک در زیر سنگ های این منطقه شدند؛ همان نقطه ای که چوب و سفال های باستانی از آن پیدا شده بود. این کشف، محققان را به این نتیجه رساند که آیولا در دوره ی خانه های پایه دار وجود داشته و یکی از بخش های اصلی روستاهای عصر آهن بوده است. همچنین، کشف سکه ها و ظروف سفالی مربوط به دوران کنستانتین نشان می دهد که این منطقه تا اواخر امپراتوری روم نیز همچنان مسکونی بوده است.

منطقه ی آیولا هنوز داستان های بسیاری برای گفتن دارد، و حالا پیکره ای خام و ناتمام، اثرانگشت های آن تاریخ را با خود حمل می کند.