فرزانه متین فر در چندثانیه نوشت: بخشنامه بودجه 1405 آمد و همان حرف تکراری سال قبل را تکرار کرد: "افزایش 20 درصدی حقوق کارکنان و بازنشستگان". اما این عدد روی کاغذ، در دنیای واقعی با تورم سرسام آور چه می کند؟

محاسبه ساده نیست؛ یک بازی با دو کارت است:

کارت اول: افزایش 20 درصدی پایه

بازنشسته ای که امسال 16 میلیون می گیرد، در نگاه اول سال آینده می شود 19.2 میلیون تومان. اما همین جا ماجرا تمام نمی شود.

کارت دوم: قرعه کشی به نام "همسان سازی"

اینجاست که ماجرا پیچیده و بعضاً تلخ می شود. حقوق نهایی با یک فاکتور مبهم به نام "همسان سازی" تعیین می شود. یعنی ممکن است درصدی به این عدد اضافه شود، اما برای همه یکسان نیست و مثل یک معماست.

بیایید فرض کنیم آن بازنشسته با حقوق 16 میلیونی، با احتساب همسان سازی به رقم بهتری، مثلاً 20 یا 21 میلیون تومان برسد.

آیا این افزایش، کفاف زندگی را می دهد؟ با تورمی که کمر همه را خرد کرده، حتی افزایش 5 میلیونی هم فقط برای جبران بخشی از قدرت خرید از دست رفته است، نه بیشتر. قیمت دارو، گوشت، مرغ و مایحتاج اولیه هر ماه بالاتر می رود.

چشم بازنشستگان به چیست؟ نه به یک عدد روی کاغذ، بلکه به "عدالت" و "قابل پیش بینی بودن" است. آنها چشم به افزایشی دارند که:

* قدرت خریدشان را حفظ کند، نه اینکه فقط عدد حساب بانکی شان را بزرگتر کند.

* شفاف و برای همه یکسان باشد، نه اینکه نتیجه آن به سازوکار پیچیده "همسان سازی" وابسته باشد.

* شانس یک زندگی با حداقل آرامش را به آنها برگرداند.

افزایش 20 درصدی، یک مسکن موقت است برای درد مزمن معیشت. بازنشسته امروز، دغدغه اش نان شب نیست، بلکه دارو، هزینه های پیش بینی نشده و آینده نامعلوم است. تا زمانی که افزایش حقوق پشت پیچ و خم "همسان سازی" قفل شود و پایش به پای تورم نرسد، این دور باطل فقر روزافزون ادامه خواهد داشت.

بازنشسته عزیز،چشم انداز معیشت در 1405، باز هم به "شانس" تو در سیستم همسان سازی گره خورده است. این افزایش، نفس گیری است، اما برای زنده ماندن، نه برای زندگی کردن.