در یک روایت متفاوت و خلاقانه، ایران نه تنها سرزمین فرهنگ ها و اقوام گوناگون، بلکه سفره ای گسترده از طعم ها و غذاهاست. اگر شهرها غذا بودند، تهران شاید پیتزای ترکیبی می شد؛ شلوغ، پرهیاهو و پر از مواد مختلف. اصفهان خورش فسنجان بود؛ اصیل، تاریخی و پررمز و راز. شیراز با کلم پلو و عطر سبزی هایش، شاعرانه و دلنشین. مشهد شله مشهدی ؛ پرشور و مذهبی. جنوب ایران با قلیه ماهی و تندی خاصش، پرانرژی و پرهیجان. کردستان با نان کلانه ؛ ساده اما عمیق و ریشه دار. و گیلان با میرزا قاسمی ؛ خوش رنگ، خوش طعم و محبوب همه.