به نقل از فیلم آنلاین: هستی مهدوی فر در پادکست رختکن بازنده ها از کودکی پر از درد و زخم های خاموش خود گفت؛ تجربه هایی که بسیاری از آنها را در سکوت پشت سر می گذارند، اما او شجاعت بیانشان را داشت و از دل تاریکی ها رویای بازیگری اش را پرورش داد.

به بهانه روایت هستی مهدوی فر از سرگذشت تلخ خود در پادکست رختکن بازنده ها؛ گاهی بعضی روایت ها آن قدر تلخ اند که گفتنشان ساده نیست؛ اما شنیدنشان می تواند زخم های خاموش بسیاری را آشکار کند. گفتگوی اخیر هستی مهدوی فر در پادکست رختکن بازنده ها به میزبانی بهزاد عمرانی و تهیه کنندگی سیاوش صفاریان پور، یکی از همان روایت هاست؛

داستانی از کودکی ای که آرام نبود، از خانه ای که همیشه پناه نبود و از مسیری که برای هر قدمش باید از میان تاریکی گذشت. هستی در روایتش از سال هایی گفت که در آن ها عشق عمیقش به پدر، کنار واقعیت های سختی قرار می گرفت که کودکی را از او می گرفت. سال هایی که فاصله اش از مادر طولانی تر از آن بود که یک کودک تحمل کند و روزهایی که سکوتِ خانه بیشتر از هر چیز دیگری سنگینی می کرد. روایت او تنها مرور یک خاطره نیست.

بازگویی تجربه هایی است که در عمق وجود آدم می نشیند و تا سال ها شکل زندگی را عوض می کند. اما در تمام آن تاریکی، یک چیز مثل رگه ای از نور باقی مانده بود: رویای بازیگر شدن. رویایی که اتفاقاً اولین کسی که آن را دید و باورش کرد، پدرش بود. پدری که جلوی چشمان دخترش به زندگی خود به تلخ ترین شکل پایان داد، امیدوار بود روزی دخترش روی پرده بدرخشد.

شاید عجیب باشد؛ اما همان کسی که در زندگی هستی منشا تضادهای عمیق بود، اولین کسی هم بود که استعدادش را دید و آینده ای روشن برایش تصور کرد. مسیری که نه از دل آرامش، که از دل مقاومت و زخم و ایستادگی می آمد. این همان چیزی است که روایتش را متفاوت می کند؛

او از دل تجربه هایی عبور کرده که بسیاری درباره شان سکوت می کنند، اما او ترجیح داد به زبان بیاورد؛ نه برای درد، که برای رهایی.

این یادداشت، فقط درباره یک بازیگر نیست؛ درباره دختری است که از دل تاریکی های بسیار عبور کرد، و هرچند گذشته اش همیشه با اوست، اما اجازه نداد مسیرش را تعریف کند. درباره این است که چطور یک رویا حتی یک رؤیای نیمه تمامِ پدری که خیلی زود از زندگی اش رفت، می تواند ادامه پیدا کند و تبدیل شود به نقطه روشنی که آدم برایش تلاش کند.

روایت هستی مهدوی فر یادآوری می کند که پشت بسیاری از چهره ها، قصه هایی نشسته که گفتنشان جرأت می خواهد. او این جرأت را داشت و همین روایت، ارزش شنیده شدن دارد.