به گزارش پارسینه ، ساخارین (Saccharin) قندی مصنوعی با بلورهای سفید و فرمول شیمیایی C7H5N3S است که آن را شکر مصنوعی نیز می نامند. میزان شیرین کنندگی ساخارین حدود 300 برابر شکر و 550 برابر ساکاروز است؛ در عین حال در غلظت های بالا دارای طعم تلخ یا فلزی است. ساخارین. در مقایسه با قند های طبیعی کالری ندارد و موجب افزایش قند خون نمی شود. طریقه متابولیسم ساخارین در بدن انسان طوری است که بدون هضم از دستگاه گوارش عبور کرده و در بدن تجزیه نمی شود.

معمولا قندی که در کارخانجات تولیدی مانند آب میوه های صنعتی، نوشابه، کیک و بیسکوییت، شکلات و انواع خوراکی های شیرین استفاده می شود، قندی که ما روزانه مصرف می کنیم نیست، بلکه ماده ای شیمیایی است بنام ساخارین که تنها مزه ی شیرینی دارد و تماماً شیمیایی بوده و ذره ای از آن طبیعی و گیاهی نیست، تماماً دست ساخت بشر و مضر جهت سلامت است.

از ساخارین برای تولید مواد غذایی رژیمی مخصوص افراد مبتلا به دیابت، شربت دارویی، نوشابه های بدون قند استفاده می شود. این ماده یکی از انواع شیرین کننده های مصنوعی می باشد.

تولید ساخارین شامل سه مرحله می باشد.

1- صنایع غذایی

سدیم ساخارین (E954) در انواع غذاها و نوشیدنی ها به عنوان شیرین کننده و تثبیت کننده غیر مغذی استفاده می شود. هم چنین در خمیر دندان و دهان شویه ها نیز به کار می رود.

2 - صنعت دارویی

از سدیم ساخارین در صنایع دارویی به عنوان پوشش بر روی دارو استفاده می کنند. هم چنین قرص های مولتی ویتامین و قرص های جویدنی به منظور بهبود طعم آن ها غالباً حاوی مقداری سدیم ساخارین هستند.

3- صنایع آبکاری

سدیم ساخارین در صنایع آبکاری به عنوان یک افزودنی در مایعات و چسب فلزکاری استفاده می شود. به عنوان مثال سدیم ساخارین در آبکاری نیکل، به عنوان یک الکترولیت به کار برده می شود. استفاده از سدیم ساخارین در آبکاری نیکل به منظور به دست آمدن جلوه روشن تر در پایان آبکاری است. هم چنین از سدیم ساخاریندرآبکاری طلا و آبکاری پالادیوم نیز استفاده می شود.

4 - صنعت کشاورزی

سدیم ساخارین در تولید آفت کش ها و علف کش ها، ماده ای متوسط به شمار می آید. هم چنین یک عامل کاتالیستی در تولید چسب های بی هوازی (چسب هایی که بدون حضور اکسیژن سفت و سخت می شوند) به حساب می آید. چسب های بی هوازی به عنوان اتصالات قفل یا مهر و موم ها نامیده می شوند و برای مهر و موم کردن قطعات سخت گیر به کار برده می شوند.

ساخارین این شیرین کننده مصنوعی بدون تغییر از بدن دفع می شود . البته مطالعات حیوانی انجام شده روی موش ها نشان می دهد در غذای آن هایی که بیش از حد معمول ساخارین استفاده شده بود ، دچار سرطان مثانه شده اند.

این شیرین کننده ممکن است سبب ایجاد آلرژی در افراد مصرف کننده کند. در سال 1970 آزمایشها خبر از بروز سرطان در موش های صحرایی نر داد.

البته مطالعات مکانیکی که در واقع نوع عملکرد این قند در بدن را مورد مطالعه قرار می دهد، مشخص کرد که تاثیر این قند در مثانه فقط در موش مشاهده شده است. در واقع مطالعه ای که در مورد الگوها و علل بیماری های گروهی از مردم انجام شد، ثابت کرد که ساخارین برای انسان بی خطر است .

جالب است بدانید که ساخارین به عنوان نمک سدیم نیز به مصرف می رسد. از دو جنبه مثبت و منفی ساخارین مورد بررسی قرار می گیرد.از جمله نقاط ضعفش، پتانسیل کافی برای القاء سرطان در موش، سگ و انسان را دارد. این مطالعه توسط شخصی به نام آرنولد انجام گرفت.

مطالعات این شخص نشان داد که وقتی موش ها به رژیم غذایی حاوی 5-7 ٪ ساخارین عادت می کنند وجود سرطان در آنها مشاهده می شود و در واقع این در انسان ها به خصوص در مردها نیز مشاهده شد و چون ساخارین متابولیزه نمی شود، به صورت یک هسته است . در نتیجه در کانادا و ایالات متحده ی آمریکا مصرف آن ممنوع شد. از آن زمان ممنوعیت ورود مواد غذایی حاوی ساخارین که بدون برچسب بودند به بازار اعلام شد. در واقع ساخارین را سرطان زای بالقوه می دانستند.

لازم به ذکر است که ساخارین در ایجاد سرطان کبد نقش به سزایی دارد. در بررسی بر روی سمیت کبد در سال 1994 مقاله ای منتشر شد که تاثیر ساخارین بر پاتوژنز، آسیب کبدی را پشتیبانی می کند. برای اطلاع از صحت آزمایش و اطلاع از میزان درست قند در بدن خود لازم است که به توصیه زیر توجه کنید:

وقتی که مقدار قند خون شما افزایش می یابد کلیه ها دیگر نمی توانند مقادیر تصفیه شده ی آن را جذب نمایند و در نتیجه در ادرار قند مشاهده می شود .

اما مشکلی که در آزمایش ادرار وجود دارد این است که، آستانه ای که کلیه ها می توانند تا آن حد قندی را که از کلیه ها تصفیه می شود را باز جذب نمایند در افراد مختلف متفاوت است.

جذب نشدن این ماده در بدن به دلیل تداوم مکرر این چرخه است. ماده تولید شده از تکرار چرخه که همان ساخارین است از کلیه ها خارج می شود و به همین دلیل سازمان غذا و دارو ساخارین را بی خطر می پندارد. ساخارین معمولا به دو شکل پودر سفید یا قرص به فروش می رسد.

در دهه 1970، مطالعاتی نشان داد که مصرف مقادیر زیاد ساخارین ممکن است در موش ها باعث ایجاد سرطان مثانه شود. این موضوع منجر به نگرانی هایی درباره ایمنی ساخارین در انسان شد. با این حال، تحقیقات بعدی نشان داد که نتایج مشاهده شده در موش ها قابل تعمیم به انسان نیست. سازمان های بهداشتی معتبر از جمله:

سازمان غذا و داروی ایالات متحده (FDA)
سازمان بهداشت جهانی (WHO)
سازمان ایمنی مواد غذایی اروپا (EFSA)

مصرف ساخارین را ایمن اعلام کرده اند، مشروط بر اینکه در محدوده دریافت روزانه قابل قبول (ADI) مصرف شود.

محدوده دریافت روزانه قابل قبول (ADI)

مقدار ADI برای ساخارین توسط سازمان های بهداشتی تعیین شده و برابر است با 5 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن در روز. این به این معناست که یک فرد 70 کیلوگرمی می تواند تا 350 میلی گرم ساخارین در روز مصرف کند بدون اینکه نگرانی ای از بابت ایمنی وجود داشته باشد