به نقل از زومیت، آیا تابه حال کنجکاو بوده اید که چرا زرافه گردنی این قدر بلند دارد؟ پاسخ ساده به نظر می رسد: گردن بلند به زرافه امکان می دهد تا به برگ های آبدار بالای درختان بلند اقاقیا دسترسی پیدا کند و به خوبی غذا بخورد.

وقتی به زرافه فکر می کنیم، اولین چیزی که به ذهن می رسد، همین گردن بسیار بلند است که باوقار به سمت برگ های آبدار درختان در ساوانای آفریقا کشیده شده. این مزیت آشکار است؛ منبع غذایی انحصاری که دیگر حیوانات به آن دسترسی ندارند و زرافه با دسترسی به آن، حتی در خشک ترین فصول نیز می تواند زنده بماند.

اما گردن بلند، هزینه ای گزاف برای بدن زرافه دارد: قلب زرافه باید مثل موتوری بسیار قدرتمند باشد تا خون را چندین متر برخلاف گرانش زمین به مغز برساند. فشار خون یک زرافه بالغ بیش از 200 میلی متر جیوه، یعنی دو برابر بیشتر از انسان و دیگر پستانداران است.

نبرد دائمی با گرانش، انرژی فوق العاده ای مصرف می کند. اما پژوهشی جدید نشان می دهد که قلب زرافه در این مبارزه تنها نیست و دستیارانی پنهان دارد: پاهای بلندش. به گزارش وب سایت کانورسیشن، مطالعه ای تازه نشان می دهد که پاهای بلند زرافه نقشی حیاتی در بهینه سازی مصرف انرژی قلب ایفا می کنند که تاکنون نادیده گرفته شده بود.

پژوهشگران برای درک بهتر سازوکار بدن زرافه، یک موجود خیالی به نام الافه را شبیه سازی کردند. این موجود ترکیبی از بدن یک گاو کوهی معمولی آفریقایی با پاهای کوتاه و گردن بلند یک زرافه بود. هدف پژوهشگران این بود که ببینند اگر قلب زرافه در ارتفاع پایین تری قرار داشت، چه اتفاقی می افتاد.

نتایج تکان دهنده بود: قلب الافه مجبور بود 21 درصد از کل انرژی دریافتی بدن را صرف پمپاژ خون به مغز کند. در حالی که این رقم برای زرافه واقعی 16 درصد و برای انسان تنها 6٫7 درصد است.

یعنی زرافه با داشتن پاهای بلند و فاصله ی نزدیک قلبش به سر، به طور خالص 5 درصد در مصرف انرژی صرفه جویی می کند. شاید این عدد کوچک به نظر برسد، اما در طول یک سال، صرفه جویی معادل بیش از 1٫5 تن غذاست. در محیط بی رحم ساوانا، این مقدار غذا می تواند تفاوت میان مرگ و زندگی باشد.

یافته ها با آنچه گراهام میچل، جانورشناس، در کتابش با عنوان عملکرد زرافه ها مطرح کرده، همخوانی دارد. او نشان می دهد که نیاکان زرافه ها، پیش از آنکه گردن هایشان بلند شود، پاهای بلندی داشتند. از منظر انرژی کاملاً منطقی است: تکامل ابتدا با بلندکردن پاها، کار را برای قلب آسان تر کرد و سپس به گردن امکان داد تا بلندتر شود.

البته این پاهای بلند بی دردسر هم نبودند؛ زرافه ها برای نوشیدن آب مجبورند پاهای جلویی خود را به شکلی نامتعادل باز کنند که آن ها را در برابر حمله ی شکارچیان آسیب پذیر می کند.

محدودیت انرژی برای قلب، یک سقف طبیعی برای ارتفاع حیوانات زمینی تعیین می کند. برای مثال، دایناسور غول پیکر جیرافاتیتان (Giraffatitan) با گردنی به ارتفاع 8٫5 متر، برای رساندن خون به مغزش به فشار خونی حدود 770 میلی متر جیوه نیاز داشت. چنین فشاری آن قدر انرژی از قلب می گرفت که از کل انرژی مصرفی باقی بدن بیشتر می شد.

بنابراین، دایناسورهای جیرافاتیتان احتمالاً هرگز نمی توانستند سر خود را کاملاً بالا بگیرند. در واقع، بعید است هیچ حیوان خشکی زی در تاریخ توانسته باشد از ارتفاع یک زرافه نر بالغ فراتر برود. این موجود زیبا، نماد بهینه سازی تکاملی بی نظیر است؛ وقتی که پاها، راه را برای گردن هموار کردند.