به نقل از psychologytoday، حسادت زمانی شکل می گیرد که خودمان را با دیگری مقایسه کنیم و نتیجه بگیریم او وضعیت بهتری دارد. همه ما این تجربه را داشته ایم. حسادت احساسی جهانی است، اما در عین حال مخرب. در یک مطالعه طولی بزرگ روی بیش از 18 هزار بزرگسال، پژوهشگران دریافتند که سطح بالاتر حسادت پیش بینی کننده رفاه پایین تر در سال های بعد است. به زبان ساده: هرچه بیشتر حسود باشیم، در طول زمان احساس بدتری خواهیم داشت.

بیشتر ما دوست داریم کاملاً از این احساس دوری کنیم. اما وقتی پای هدف یا همان حس جهت و معنا به میان می آید، اجتناب از آن سخت تر از همیشه شده است.

اگرچه روان شناسان هنوز نام رسمی برای آن انتخاب نکرده اند، اما حسادت هدف به یک وضعیت مدرن تبدیل شده است. ما در شبکه های اجتماعی اسکرول می کنیم و پر از آدم هایی می بینیم که انگار دقیقاً می دانند چرا اینجا هستند و قرار است چه کنند. آن ها هدفشان را برند کرده اند، زیبا بسته بندی کرده اند و به میلیون ها نفر نمایش داده اند. برای جوان ها این موضوع می تواند بسیار وسوسه انگیز باشد. در جستجوی نسخه ای قابل ارتباط از هدف، آن ها اغلب زندگی شان را بر اساس اینفلوئنسرهایی که دنبال می کنند شکل می دهند: کارآفرینی که کسب وکار میلیون دلاری ساخته، مسافری که در ون زندگی می کند، یا هنرمندی که تا 25 سالگی موفق شده است .

مشکل تحسین نیست. مشکل تقلید است. وقتی هایلایت های زندگی دیگران را با نقشه راه اشتباه می گیریم، در نهایت زندگی ای را دنبال می کنیم که متعلق به ما نیست.

و این فقط مسئله نسل زد نیست.

اعتراف می کنم: خودم هم حسادت هدف را تجربه کرده ام. من طرفدار اسکات گالووی هستم—استاد، پادکستر و نویسنده ای که آثارش (مانند Algebra of Wealth و Prof G Pod) به موضوعاتی می پردازد که برای من اهمیت دارند. او خوش بیان، موفق، ثروتمند و بی تردید هدفمند است.

من به او احترام می گذارم. اما به او حسادت هم می کنم.

این حسادت تا زمانی آزاردهنده بود که چیزی مهم را فهمیدم: هرچقدر هم گالووی را تحسین کنم، واقعاً نمی خواهم جای او باشم. این بینش همه چیز را تغییر داد. نشان داد که رهایی از حسادت هدف شاید ساده تر از آن چیزی باشد که فکر می کنیم.

هر جا نگاه کنید، کسی سعی دارد نسخه ای از هدف را به شما بفروشد.

اینفلوئنسرهای شبکه های اجتماعی آن را با هر چیزی که تبلیغ می کنند گره می زنند. اگر کفش های برند می فروشند، هدف می شود مد. اگر سفر تبلیغ می کنند، هدف می شود دیدن دنیا. اگر مکمل پروتیین می فروشند، هدف می شود تناسب اندام.

تبلیغ کنندگان هم همین کار را می کنند. آن ها هدف را به شکل لوکس، سرزندگی یا موفقیت قاب بندی می کنند. هر چیزی که شما را قانع کند محصولشان شما را کامل می کند. حتی اعضای خانواده می توانند ناخواسته نسخه ای از هدفشان را روی شما بیندازند ( ما فقط می خواهیم فرصت هایی داشته باشی که ما نداشتیم ).

مشکل چیست؟ همه این نسخه های هدف به اهداف خودشان خدمت می کنند، نه به هدف شما.

هدف شما قابل خرید، قرض گرفتن یا به ارث رسیدن نیست. چیزی نیست که با کپی کردن داستان دیگری پیدا کنید. چیزی است که با توجه به آنچه شما را زنده می کند و برایش حاضر به تلاش هستید، می سازید.

حسادت به زندگی دیگران آسان است وقتی فقط پاداش ها را می بینید. اما هدف بر پایه حسادت ساخته نمی شود؛ بر پایه تلاش ساخته می شود.

وقتی خودم را در حال آرزو کردن برای داشتن جایگاه یا حرفه اسکات گالووی می بینم، یک سؤال ساده می پرسم: آیا حاضر هستم کاری را که او می کند انجام دهم تا به آن برسم؟ آیا می خواهم دائماً سفر کنم، هفته های طولانی پادکست ضبط کنم، کسب وکار اداره کنم و سخنرانی کنم؟ آیا می خواهم آن ریتم زندگی عمومی را داشته باشم؟

پاسخ صادقانه: نه.

بسیاری از ما نتایج هدف دیگران را می خواهیم، اما نه فداکاری های لازم برای رسیدن به آن را. ما مقصد را حسادت می کنیم بدون اینکه بخواهیم سفر را طی کنیم. و این نشانه ای است که آنچه واقعاً می خواهیم هدف آن ها نیست—بلکه احساسی از رضایت است که تصور می کنیم دارند.

وقتی این را بفهمید، حسادت شروع به از دست دادن قدرتش می کند.

وقتی خودمان را با دیگران مقایسه می کنیم، معمولاً روی هایلایت ها تمرکز می کنیم: بخش هایی از زندگی شان که قابل حسادت به نظر می رسند. اما به ندرت تصویر کامل را در نظر می گیریم.

ممکن است بخواهم جایگاه گالووی را داشته باشم، اما لزوماً برنامه کاری، فشار یا استرس او را نمی خواهم. مثل بیشتر آدم ها، فقط بخش هایی از زندگی او را حسادت می کنم.

حسادت هدف ما را فریب می دهد تا فراموش کنیم هر زندگی مجموعه ای از بده بستان هاست. نمی توانید بخش های خوب را بدون هزینه های همراهشان داشته باشید. و وقتی دقیق تر نگاه کنید، ممکن است بفهمید که واقعاً کل بسته را نمی خواهید. فقط نسخه ای اصیل تر از زندگی خودتان را می خواهید.

وقتی این را به یاد می آورم، متوجه می شوم زندگی من—هرچند گاهی عادی به نظر برسد—در حال حاضر بازتاب مجموعه ای از انتخاب هایی است که برایم ارزشمندند: زمان با خانواده، استقلال خلاقانه، کاری که بر اساس معیارهای خودم معنادار است.

اینجا طنز ماجراست: حسادت همیشه بد نیست. گاهی مثل قطب نما عمل می کند. به چیزی اشاره می کند که برایتان ارزشمند است اما هنوز آن را پرورش نداده اید. دیدن موفقیت یک نویسنده یا پادکستر دیگر می تواند انگیزه ای برای بهبود مهارت یا تعهد به پروژه ای باشد که مدت ها نادیده گرفته اید.

اما اگر بگذارید حسادت کشتی را هدایت کند، در نهایت به دنبال رؤیاهای دیگران خواهید رفت، نه ساختن رؤیای خودتان.

حسادت هدف بر مقایسه زنده است. وقتی توجهتان را به مسیر خودتان معطوف کنید، محو می شود.

حسادت هدف رایج است، اما به ندرت به ما خدمت می کند. ما را تشویق می کند داستان دیگری را با همه هزینه هایش بپذیریم، به جای اینکه داستان خودمان را بنویسیم.

واقعیت این است که بیشتر ما همین حالا بخش هایی از هدفمان را زندگی می کنیم؛ فقط آن ها را نادیده می گیریم چون بزرگ یا پرزرق وبرق به نظر نمی رسند. حسادتی که نسبت به دیگران داریم می تواند نشانه باشد، نه نفرین: یادآوری برای کنجکاوی درباره آنچه واقعاً ما را به حرکت درمی آورد.

زیرا در نهایت، هدف چیزی نیست که به آن حسادت کنید. چیزی است که با توجه، تلاش و نپذیرفتن تعریف دیگران از معنایش، به دست می آورید.