به نقل از عصر ایران، همیشه این امکان وجود دارد که در مسیر زندگی ما فردی خود شیفته قرار گیرد. اما چاره تعامل با چنین فردی چیست؟ پژوهشگران دانشگاه دوک در آمریکا به چند سوال مهم در این مورد پاسخ داده اند:

آیا اختلال خودشیفتگی ارثی است؟
خیر. هیچ ژن شناخته شده ای برای این اختلال وجود ندارد و هیچ کس خودشیفته به دنیا نمی آید. مثل دیگر بیماری های حوزه روح و روان خودشیفتگی هم بستگی به شرایط محیطی دارد.

کودکانی که به طرزی تشویق می شوند تا این گونه باور کنند که فوق العاده و نیز برتر از دیگران هستند ممکن است در آینده زندگی خود به خودشیفتگی دچار شوند. در مورد این گونه کودکان عموما والدین وجود اعتماد به نفس در آنها را تشویق می کنند در حالیکه همدلی کردن با دیگران برای والدین این کودکان ارزشی ندارد.

آیا امکان رابطه داشتن با فرد خودشیفته وجود دارد؟
بستگی دارد که این فرد همسر ،عضوی از خانواده یا رییس شما باشد. در هر حال رابطه با فرد خودشیفته چالش های فراوان دارد. آنها عموما باعث می شوند که شما احساس حقارت کنید و در نتیجه سلامت روحی و روانی شما دچار مشکل شود.

راه حل این موضوع این است که برای حریم شخصی خود مرز قائل شوید و در صورت تخطی او از این مرز به مرور رابطه را به پایان برسانید.

آیا خودشیفتگی قابل درمان است؟
بله. اما مانند دیگر رفتارهای اکتسابی، برطرف کردن آن نیازمند زمان و تلاش است.مشکل این است که معمولا افراد خودشیفته در خود نیازی به درمان نمی بینند و تنها وقتی به درمان علاقه نشان می دهند که خودشیفتگی در آنها باعث یک مشکل روحی دیگر بشود مثل اضطراب.
البته هیچ درمان و داروی شناخته شده قطعی برای خودشیفتگی وجود ندارد بلکه روان کاوان بسته به شرایط هر شخص خودشیفته، برای او روش های درمانی تجویز می کنند.طبیعتا شناخت این بیماری و ایجاد یک رابطه مبتنی بر اعتماد می تواند در پایان به بهبود فرد بیمار کمک کند.