به نقل از psycologytoday، کتاب جدید ادواردو مرکادو سیستم های پیشرفته سونار نهنگ ها را آشکار می کند.

مرکادو شواهدی ارائه می دهد که فرضیات رایج درباره آنچه نهنگ های آوازخوان حس می کنند، می اندیشند و تجربه می کنند را به چالش می کشد.

مانند دلفین ها و خفاش های پژواک یاب، نهنگ های آوازخوان ممکن است برای دیدن جهان خود با صدا، آوا تولید کنند.

او استدلال می کند که نهنگ ها هنگام آوازخوانی در حال اجرا نیستند، بلکه در حال کاوش هستند.

نهنگ ها حیواناتی شگفت انگیز هستند؛ از نظر اندازه و رفتار بسیار متنوع اند، زندگی شناختی و عاطفی غنی دارند و بسیاری از آن ها می توانند محیط اجتماعی و فیزیکی خود را به طرزی پیچیده مدیریت کنند. برخی ساعت ها آواز می خوانند، حتی وقتی تنها هستند، و آوازهایشان از سالی به سال دیگر تغییر می کند.

در کتاب تازه اش با عنوان چرا نهنگ ها آواز می خوانند ، زیست صوت شناس و دانشمند علوم شناختی، ادواردو مرکادو، دریچه ای تازه به درک ما از صداهای اسرارآمیز نهنگ ها می گشاید و نظریه ای نو مطرح می کند: نهنگ ها شاید در واقع آواز نمی خوانند، بلکه در فعالیتی مشابه دلفین ها و خفاش ها—یعنی پژواک یابی—شرکت می کنند که به آن ها امکان می دهد جهان خود را با صدا ببینند.

او توضیح می دهد که در دوران کارشناسی در دانشگاه جورجیا تک، هنگام مطالعه در کتابخانه، کتابی درباره شناخت و رفتار دلفین ها پیدا کرد که شامل فصل هایی درباره مغز، ارتباطات، هوش و پژواک یابی دلفین ها بود. این کتاب او را وارد مسیری 30 ساله کرد و کتاب چرا نهنگ ها آواز می خوانند نتیجه همان بذر اولیه است.

مرکادو می گوید پرسش اصلی اش همیشه این بوده: چه چیزی تعیین می کند یک فرد از نظر ذهنی چه توانایی هایی دارد؟ زندگی ذهنی نهنگ ها و دلفین ها همچنان معماست، زیرا دانشمندان هنوز فرآیندهای مغزی محدودکننده ظرفیت شناختی گونه ها را کشف نکرده اند. نهنگ های گوژپشت کارهایی صوتی انجام می دهند که هیچ پستانداری جز انسان به آن نزدیک نمی شود. این کتاب شواهد میدانی، آزمایش های صوتی، پژوهش های شناختی تطبیقی و علوم اعصاب رفتاری را گرد هم می آورد تا فرضیات رایج درباره حس، فکر و احساس نهنگ های آوازخوان را بازنگری کند.

مرکادو می گوید: بله، اساساً همین است. اجماع علمی این است که آواز نهنگ ها رفتاری نمایشی برای افزایش فرصت های جفت گیری است. پژوهشگران بحث می کنند که آیا نرها برای جذب ماده ها آواز می خوانند یا برای دور کردن رقبا، اما همه موافق اند که نهنگ ها آواز می خوانند تا مهارت های صوتی خود را نشان دهند. بسیاری از متخصصان نهنگ ها را مانند پرندگان آوازخوان زیر آب توصیف می کنند.

اما کتاب چرا نهنگ ها آواز می خوانند این دیدگاه را به چالش می کشد و استدلال می کند آنچه ما آواز می نامیم در واقع نوعی سونار فعال دوربرد است که نهنگ های باله دار برای کاوش محیط اطراف استفاده می کنند. مرکادو این احتمال را بیش از 30 سال پیش مطرح کرد، اما با مقاومت شدید کارشناسان روبه رو شد. با گذشت زمان، شواهدی از حوزه های مختلف علمی جمع شد که دیدگاه نهنگ ها مانند پرندگان آوازخوان هستند را تضعیف و کارکرد سونار برای آواز را تقویت کرد.

او اذعان می کند که تصور توانایی نهنگ ها برای دیدن دیگر نهنگ ها از سه مایل دورتر با ناله ها و غرغرهایشان عجیب به نظر می رسد، اما مطالعات شناختی تطبیقی نشان داده اند توانایی هایی که ابتدا غیرممکن به نظر می رسند، واقعیت دارند—مانند کشف پژواک یابی در خفاش ها.

مرکادو هشدار می دهد که اگرچه شکار نهنگ ها کمتر شده، اما نهنگ های باله دار با چالش های بزرگی روبه رو هستند، از جمله آلودگی صوتی ناشی از کشتی های باری. اگر آواز نهنگ ها صرفاً نمایش تلقی شود، پیامدهای نویز دریایی دست کم گرفته می شود. اما اگر آوازها ابزار سونار باشند، نویز مانند رانندگی در کولاک است. او هشدار می دهد که بدترین سناریو این است که انسان ها ناخواسته کار شکارچیان نهنگ را تمام کنند و انقراض نهنگ های باله دار فاجعه ای برای اکوسیستم های اقیانوسی خواهد بود.