به نقل از ایسنا، زهـران ممدانی پس از انتخاباتی استثنایی از هر جهت، به اولین شهردار مسلمان شهر نیویورک، قطب مالی ایالات متحده آمریکا تبدیل شد. این نامزد جوان دموکرات توانست در این رقابت ها بر اندرو کومو دموکرات، فرماندار سابق ایالت نیویورک به مدت 11 سال که به صورت مستقل و با حمایت گسترده لابی های پول و تجارت شهر و همچنین حمایت سیاسی آشکار دونالد ترامپ رییس جمهور آمریکا وارد رقابت شده بود، پیروز شود؛ این در حالی است که ترامپ و ممدانی پیش از این در موارد متعددی، از جمله در طول همه گیری کووید-19 ، به شدت علیه یکدیگر موضع گیری کرده بودند.

تنها نکته استثنایی این انتخاب این نبود؛ این اولین باری بود که نیویورک شهرداری مسلمان به خود می دید. این اتفاق در انتخاباتی رخ داد که بیش از دو میلیون نفر از میان 4.7 میلیون رأی دهنده ثبت نام شده در شهر رأی دادند، آماری که از سال 1969 بی سابقه بود.

کمپین ممدانی از نظر بسیاری چپ گرایانه رادیکال تلقی می شد؛ او وعده داده بود که مالیات بر ثروتمندترین ساکنان شهر را افزایش دهد تا پول لازم برای بهبود خدمات به طبقه متوسط را فراهم کند، از جمله رایگان کردن اتوبوس های حمل و نقل عمومی و افزایش سرعت آنها، با توجه به این واقعیت که از هر 5 نفر ساکن نیویورک، یک نفر برای تأمین هزینه بلیت روزافزون وسایل نقلیه عمومی دست و پنجه نرم می کند.

ممدانی همچنین وعده داد که اجاره آپارتمان هایی که بخش بزرگی از درآمد شاغلان شهر را مصرف می کنند، تعلیق کرده و متعهد شد که حداقل دستمزد ساعتی را تا سال 2030 به تدریج به 30 دلار افزایش دهد؛ در حالی که حداقل دستمزد فعلی در شهر نیویورک تنها 16.50 دلار است، رقمی که به گفته مؤسسه سیاست اقتصادی آمریکا، بر اساس هر معیار معقولی برای زندگی در شهر پایین تلقی می شود.

علاوه بر این، ممدانی متعهد شد که فروشگاه های متعلق به شهر برای تأمین امنیت غذایی ساکنان و همچنین ارائه مراقبت های کامل از کودکان تأسیس کند. ممدانی بلافاصله پس از اعلام پیروزی، اظهار داشت که این پیروزی، تفویض اختیاری برای اجرای نوع جدیدی از سیاست و ایجاد تغییری است که رأی دهندگان خواهان آن بودند.

زهـران ممدانی؛ لیست هایی از خشمگین ها

جای تعجب نیست که پیروزی ممدانی بسیاری از کسانی را که از تداوم وضعیت موجود ارتزاق می کنند، آزرده خاطر ساخت. به گزارش خبرگزاری رویترز ، ثروتمندان و صاحبان شرکت های شهر در رأس ناراضیان قرار دارند؛ زیرا وعده های ممدانی مبنی بر افزایش مالیات بر ثروتمندان و شرکت های بزرگ، برخی کارشناسان را به پیش بینی مهاجرت ثروتمندان و شرکت ها از شهر واداشته است؛ امری که ممکن است وعده های شهردار جدید را مختل کند، زیرا در آن صورت او فاقد پولی خواهد بود که انتظار داشت از طریق مالیات بر ثروتمندان به دست آورد. علاوه بر این، کتی هوکول ، فرماندار ایالت نیویورک که به جریانی میانه روتر در حزب دموکرات تعلق دارد، احتمالاً مانع از اجرای این طرح او خواهد شد، به ویژه در زمینه سیاست های اقتصادی.

علاوه بر ثروتمندانی که پیروزی ممدانی آنها را مضطرب کرد، پیروزی او به شدت رییس جمهور آمریکا را نیز آزرده ساخت؛ ممدانی پس از پیروزی مستقیماً او را خطاب قرار داد و گفت: می دانم که تماشا می کنی… صدای تلویزیونت را بلند کن.

در مقابل، ترامپ شهردار منتخب را متهم به اتخاذ گفتمان خشمگینانه کرد و اشاره نمود که اگر ممدانی خواهان موفقیت است، باید احترام بیشتری برای واشنگتن قائل شود. ترامپ همچنین با متهم کردن ممدانی به پیروی از دستور کار کمونیستی ادعا کرد که ایالات متحده بخشی از حاکمیت خود را در نیویورک از دست داده است و انتخابات به شیوه هایی غیرمنصفانه برگزار شده است.

در مقیاس وسیع تر، اتهام کمونیسم یکی از مکررترین عبارات در سخنان ترامپ علیه ممدانی است، تا جایی که او در تلاشی برای منصرف کردن شهروندان از رأی دادن به ممدانی، تهدید کرده بود که بودجه فدرال شهر را به جز حداقل میزان لازم قطع خواهد کرد.

در پرتو این مسائل، پیروزی ممدانی که سناتور برنی سندرز آن را یکی از بزرگترین شگفتی های سیاسی در تاریخ معاصر آمریکا توصیف کرد و معتقد بود که ممدانی عملاً به یکی از رهبران حزب دموکرات تبدیل شده، به هیچ وجه یک پیروزی معمولی نیست؛ این پیروزی بازتاب تغییرات عمیق در سیاست آمریکا بود و شاید پژواک آن به خارج از ایالات متحده نیز کشیده شود.

این پیروزی نوید بازگشت سیاستمداران چپ گرا به اولویت دادن به اقتصاد و دغدغه های فقرا را داد، پس از آنکه گفتمان چپ در غرب کاملاً درگیر مسائل آزادی ها و هویت های جنسی شده بود و مشکلات بزرگتر شهروندان کم شانس تر را به طور آشکار نادیده می گرفت؛ نادیده انگاری ای که موجب تعمیق شکاف بین گفتمان چپ و توده ها شد.

از سوی دیگر، این پیروزی در شهری به بزرگی نیویورک همچنین نشان می دهد که توده ها شاید تشنه گفتمانی متفاوت از گفتمان راست گرایی باشند که در سال های اخیر به ویژه در ایالات متحده و به طور کلی در غرب، با قدرت زیادی به قدرت رسیده است.

و در نهایت، این پیروزی شاید نشان دهنده این واقعیت باشد که مردم در جهان غرب، دیدگاه های به شدت متفاوتی نسبت به نخبگان در خصوص مسئله فلسطین و رژیم اشغالگر دارند. در واقع، مواضع طرفدار فلسطین و ضد اشغالگر ممدانی در سال های گذشته مانعی غیرقابل عبور بر سر راه پیروزی او محسوب می شد، اما این بار، این موضع یکی از مهم ترین دلایل موفقیت ممدانی در شهری بود که بزرگترین کانون یهودیان جهان خارج از اراضی اشغالی محسوب می شود.

به نقل از روزنامه عبری تایمز اسراییل ، حمایت از رژیم صهیونیستی همواره به عنوان شرط پیروزی در آمریکا تلقی می شد، اما ممدانی این سنت را شکست؛ او ائتلافی را تشکیل داد که شامل جریان اصلی یهودی نبود، از خشم دموکرات ها نسبت به اسراییل به دلیل جنگ غزه استفاده کرد و در این کار موفق شد ؛ موفقیتی که اسراییل و همچنین رییس جمهور آمریکا دونالد ترامپ و ثروتمندان نیویورک را به شدت آزار داد.

صهیونیست های خشمگین

از این رو، پس از پیروزی ممدانی، اظهارات و مواضع خشمگینانه ای از سوی رژیم صهیونیستی چه از زبان مقامات و چه در روزنامه های عبری پیوسته صادر شد.

به گزارش روزنامه جروزالم پست ، سیاستمداران اسراییلی از تمام طیف های سیاسی نارضایتی عمیق خود را از پیروزی زهران ممدانی در انتخابات شهرداری نیویورک ابراز کردند. به عنوان مثال، دنی دانون ، سفیر رژیم اشغالگر در سازمان ملل اظهار داشت: انتخاب نامزد چپ گرا و ضد اسراییلی، زهران ممدانی، به عنوان شهردار نیویورک ما را منصرف نخواهد کرد و اظهارات تحریک آمیز او ما را متوقف نخواهد ساخت. جامعه یهودی نیویورک و تمام ایالات متحده سزاوار امنیت و احترام هستند و ما به تقویت روابط خود با رهبران جامعه یهودی برای تضمین امنیت و رفاه آنها ادامه خواهیم داد.

در همین حال، شارون هاسکل معاون وزیر امور خارجه رژیم صهیونیستی اظهار داشت که انتخاب ممدانی با توجه به سابقه او در سخنرانی های ضد اسراییلی و یهودی ستیزی بسیار نگران کننده است و جامعه یهودی نیویورک سزاوار رهبرانی است که از آنها محافظت کنند، نه رهبرانی که آنها را هدف قرار دهند. ایتامار بن گویر ، وزیر افراطی امنیت داخلی نیز اظهار داشت که انتخاب ممدانی به گفته او همیشه یادآور شرمساری خواهد بود ، زیرا پیروزی او به این معنی است که یهودی ستیزی بر منطق سلیم پیروز شده است و ممدانی را حامی حماس، متنفر از اسراییل و آشکارا یهودی ستیز توصیف کرد.

اظهارات بن گویر کاملاً مشابه اظهارات آویگدور لیبرمن ، وزیر سابق و رییس حزب اسراییل بیتنا بود که گفت نیویورک مردی نژادپرست و اسلام گرا را انتخاب کرده است که از حماس حمایت می کند، به اسراییل حمله می نماید و غرب را مسئول تمام بحران های جهان می داند.

فراتر از آن، لیبرمن معتقد بود که نیویورک نماد جهاد خاموش را انتخاب کرده است و حتی پا را فراتر گذاشت و از یهودیان نیویورک خواست تا به وطن واقعی خود در اسراییل مهاجرت کنند؛ در حالی که عوهاد تال ، عضو کنست و رییس فراکسیون روابط اسراییل-آمریکا در کنست اظهار داشت که نیویورک رهبر اسلام گرای کمونیست و یهودی ستیز را انتخاب کرده است.

همین لحن در پوشش مطبوعات عبری نیز حاکم بود، به طوری که یک مقاله سرمقاله در روزنامه برجسته عبری هاآرتص رویکرد رسانه های رژیم صهیونیستی اشغالگر به پیروزی زهران ممدانی را مسخره کرد و نوشت که آنها ممدانی را به عنوان بزرگترین تهدید برای وجود ما به تصویر کشیدند، و استودیوهای خبری و همچنین شبکه های اجتماعی در اسراییل پس از پخش یک آگهی انتخاباتی از ممدانی که در آن به زبان عربی سخن می گفت زبانی که یحیی سنوار، رهبر جنبش مقاومت اسلامی حماس، صحبت می کند دچار وحشت فراگیری شدند .

حتی پس از آنکه باراک اوباما رییس جمهور پیشین آمریکا حمایت خود را از ممدانی اعلام کرد، طبق گزارش هاآرتص ، تمام برنامه های گفتگومحور در کانال 12 اسراییل، که یک شبکه غیردولتی است، ناگهان به جای اشاره به او با نام باراک اوباما ، شروع به خطاب کردن او با نام باراک حسین اوباما کردند و بر کلمه حسین که دارای بار اسلامی است، تأکید می نمودند. یک مقاله سرمقاله دیگر در روزنامه تایمز اسراییل نیز ممدانی را چنین توصیف کرد که هیچ جای شکی باقی نگذاشت که حمایت او از فلسطینیان و امتناع او از به رسمیت شناختن مشروعیت اسراییل به عنوان یک دولت یهودی، جوهر هویت و هدف سیاسی او را تشکیل می دهد.

تمام این حملات از سوی رژیم اشغالگر در حالی صورت گرفت که ممدانی اعلام کرده بود مشتاق به همکاری با تمام رهبران یهودی در شهر نیویورک، چه مقامات منتخب، چه خاخام ها و چه رهبران جامعه مدنی است. او همچنین متعهد شد که از یهودیان نیویورک محافظت کرده، از آنها تجلیل و قدردانی کند و به آنها رفتار ویژه ای ارائه دهد و تأکید کرد که بودجه های جلوگیری از جرایم نفرت پراکنانه را 800 درصد افزایش خواهد داد.

چرا اسراییل می ترسد؟

زهران ممدانی هویت یا مواضع خود را پنهان نمی کند، و شاید به همین دلیل است که سخنان او تا این حد تأثیرگذار است. به گفته ممدانی، ایالات متحده آمریکا شریک اصلی در اشغال فلسطین توسط اسراییل است، و مسئله فلسطین یک مسئله اصلی است، زیرا به گفته او، دیگر امکان ندارد در همه چیز پیشرو باشی مگر در مورد فلسطین.

ممدانی اظهارات پرشور خود مبنی بر حمایت قاطع از آرمان فلسطین را از زمانی که در دانشگاه بود آغاز کرد، و بر اساس گزارشی مفصل از روزنامه نیویورک تایمز، دوستان زهران در دانشگاه تأیید می کنند که هیچ شکی در مورد اشتیاق شدید او به مسئله اصلی که انتخاب کرده بود، یعنی مبارزه فلسطینیان علیه اشغال اسراییل، نداشتند، تا حدی که او شعبه ای از جنبش دانشجویان برای عدالت در فلسطین را در دانشگاه خود تأسیس کرد.

ممدانی از زمانی که دانشجو بود، در بزرگداشت نمادهای فلسطینی، از جمله پوشیدن چفیه فلسطینی و نصب برچسبی روی لپ تاپ خود با عنوان به آپارتاید اسراییلی پایان دهید ، تردیدی نداشت. به گفته برایان بورنل ، استادی که بر پروژه نهایی ممدانی در دانشگاه نظارت داشت پروژه او نظریه قرارداد اجتماعی ژان ژاک روسو را با ایده های فیلسوف مشهور ضد آپارتاید، فرانتس فانون ، پیوند می داد، ممدانی به طور مداوم بحث ها و سؤالاتی را در مورد لزوم استفاده از خشونت در مبارزه علیه استعمار، به ویژه در زمینه مبارزه فلسطین علیه اشغال اسراییل، مطرح می کرد.

در ماه مه 2023، ممدانی به عنوان عضوی از مجمع ایالتی نیویورک (که به عنوان مجلس قانونگذاری ایالت عمل می کند) لایحه ای با عنوان نه به هزینه ما ارائه کرد که هدف آن پایان دادن به تامین مالی خشونت شهرک نشینان اسراییلی توسط ایالت نیویورک بود، و این کار را از طریق ممانعت از دخالت سازمان های غیرانتفاعی در حمایت های غیرمجاز از فعالیت های شهرک سازی اسراییل انجام می داد. در سال 2025 نیز ممدانی اعلام کرد که اگر به عنوان شهردار شهر انتخاب شود، شورای تقویت روابط اقتصادی بین ایالات متحده و اسراییل را که توسط سلف او، اریک آدامز ، تأسیس شده بود، لغو خواهد کرد.

از اکتبر 2023، ممدانی صراحتاً اعلام کرد که اسراییل جنگ نسل کشی علیه نوار غزه را آغاز کرده است و افراد با وجدان باید خواستار توقف حمایت نظامی آمریکا از اسراییل شوند. شاید یکی از جسورانه ترین اظهارات ممدانی، اظهار و تکرار مکرر او مبنی بر قصدش برای دستگیری بنیامین نتانیاهو ، نخست وزیر اسراییل، در صورت سفر به نیویورک بود، زیرا شهر باید ارزش های خود را با قوانین بین المللی همسو کند.

او همچنین اظهار داشت که ایده اسراییل به عنوان یک کشور یهودی با سیستم سلسله مراتبی که به گروهی مذهبی خاص امتیاز می دهد، در مقابل دیگران را نمی پذیرد، و تنها در صورتی می تواند آن را بپذیرد و حمایت کند که به یک کشور شهروندی تبدیل شود که به همه به طور مساوی حقوق می دهد.

اما واقعیت این است که دولت اشغالگر تنها به خاطر مواضع جسورانه ممدانی علیه اسراییل یا حمایت او از حقوق فلسطینیان، این همه خشم و تأسف را متحمل نشده است. در نهایت، جایگاه ممدانی او را قادر نمی سازد که در حال حاضر نقش برجسته ای در تغییر مسیر سیاست آمریکا در قبال دولت اشغالگر ایفا کند، اما او به عنوان یک زنگ خطر بزرگ برای آینده عمل می کند، و این همان بحران بزرگ برای دولت اشغالگر است.

بر اساس گزارش پلتفرم پولیتیکس تودی ، زمانی که ممدانی با وجود تمام پول هایی که میلیاردرهای صهیونیستی برای جلوگیری از پیروزی او هزینه کردند، پیروز شد، در واقع بر اسراییل نیز پیروز شد و ثابت کرد که از آغاز جنگ اسراییل علیه غزه، تغییر بزرگ و بی سابقه ای در ملت آمریکا در حال وقوع است. دیدگاه آمریکایی ها، به ویژه جوانان، نسبت به دولت اشغالگر رو به وخامت گذاشته است، به طوری که مسیحیان آمریکایی نیز کلیساها را ترک می کنند و کشیشانی را که آنها را به دفاع از اسراییل هدایت می کنند، مورد انتقاد قرار می دهند. همچنین بخش بزرگی از مردم آمریکا بدون ترس در مورد دلایل واقعی حمایت ایالات متحده از دولت اشغالگر و آنچه آمریکا از اتحاد خود با کشوری که مرتکب نقض های وحشتناکی مانند اسراییل می شود، به دست می آورد، سؤال می پرسند.

انتخاب ممدانی این وضعیت تغییر ریشه ای را به وضوح منعکس می کند. روزنامه نیویورک تایمز نیز به همین موضوع اشاره کرده و می گوید که در واقع موضع ساکنان نیویورک به موضع ممدانی در قبال اسراییل متمایل شده است، با وجود اینکه این موضع قبل از جنگ اخیر کاملاً از جریان اصلی در ایالات متحده فاصله داشت.

بر اساس نظرسنجی که توسط دانشگاه کویینپیاک در اوایل اکتبر گذشته انجام شد، 41٪ از رای دهندگان بالقوه در شهر نیویورک اعلام کردند که دیدگاه های ممدانی در مورد اسراییل به نظرات آنها نزدیک تر است، در مقایسه با 26٪ که نظرات رقیب او را نزدیک تر به خود دانستند. آسوشیتد پرس این وضعیت را اینگونه توصیف کرد: “حمایت از اسراییل امری قطعی و ضروری برای هر کسی بود که می خواست در نیویورک سیاستمدار باشد، تا زمانی که زهران ممدانی آمد.

نگرانی شدید رژیم اشغالگر از پیروزی ممدانی به آینده ای مربوط می شود که او رقم خواهد زد. توانایی ممدانی برای پیروزی در چنین شهر مهمی در کشوری که مهم ترین متحد دولت اشغالگر از زمان تأسیس آن بوده است، با وجود تمام حمایت هایی که از آرمان فلسطین و تحقیر اسراییل نشان داده است، حاکی از آن است که تغییر عمیقی در افکار عمومی غرب رخ داده و این روند در آینده تقویت خواهد شد. آنچه پیش از طوفان الاقصی و جنگ نسل کشی اسراییل غیرقابل تصور بود، اکنون به واقعیت تبدیل شده است. در سال های آینده ممکن است سیاستمداران در کشورهای غربی بارها پیش از آنکه حمایت صریح خود را از اسراییل نشان دهند، تأمل کنند.

این تغییر عمیق، علاوه بر پیامدهای سیاسی مرتبط با آن، به ویژه ترس شدید از تبدیل شدن حزب دموکرات آمریکا به حزبی ضد اسراییلی در سال های آینده، همان چیزی است که دولت اشغالگر را نگران پیروزی زهران ممدانی کرده است.