بدون تردید مجاهد خذیراوی از جمله بازیکنانی بود که اگر دچار بدبیاری نمی شد و البته خودش هم اشتباه نمی کرد، تا بالاترین سطح فوتبال اروپا جلو می رفت.

مجاهد که پس از اتفاقات رخ داده در سال 1381 ترجیح داد سکوت کند، 15 آبان 1389 سکوتش را شکست و حرف هایی را بر زبان آورد که در زمان خود سر و صدای زیادی راه انداخت:

قبل از این که تیم ملی در تابستان سال 1380 با اسلواکی بازی کند، پاسپورتم را در اختیار باشگاه استقلال گذاشتم تا به فدراسیون بدهد اما وقتی به فرودگاه رفتم، گذرنامه ام آن جا نبود! پلاژویچ فوق العاده عصبانی شد و محکم توی گوشم زد چون فکر می کرد من از قصد کاری کردم که با تیم ملی نروم! فردای آن روز وقتی به فدراسیون رفتم، پاسپورتم را لابلای مدارک تیم ملی نوجوانان پیدا کردم! جالب این که وقتی با تیم ملی به ایرلند رفته بودیم، یکی از ملی پوشان من را کنار کشید و گفت مجاهد مراقب باش، می خواهند زیر پایت را جارو کنند!

بعد از برتری استقلال مقابل پرسپولیس در دربی اسفند سال 79 یک فوتبالدوست بازیکنان هر دو تیم را به مهمانی دعوت کرد؛ در آن جا نصف بازیکنان استقلال و پرسپولیس حضور داشتند اما فردای همان شب یک نفر زنگ زد و گفت اگر 10میلیون تومان ندهی، تو را بدبخت می کنم (در آن زمان دلار 700 تومان بود). من این پول را ندادم و چند روز بعد باشگاه استقلال صدایم کرد و بعدا هم محروم شدم. ظاهرا مخفیانه از من در آن مهمانی فیلمبرداری کرده بودند. البته نکته اینجاست که نصف بازیکنان استقلال پرسپولیس آن جا بودند ولی فقط مجاهد محروم شد!

من نه شلاق خوردم و نه در کار صادرات بودم ولی این حرف ها را برایم درست کردند. وقتی با تیم ملی به تایلند رفته بودیم یکی از ملی پوشان کاری کرده بود که قرار بود بین دو نیمه او را شلاق بزنند اما مدیران فدراسیون وارد معرکه شده و مشکلش را حل کردند. مسئله آن بنده خدا حل شد ولی برای من کسی کاری انجام نداد. آقای فتح الله زاده مدیرعامل وقت باشگاه استقلال هم حمایتم نکرد. در واقع مدیران استقلال مرا رها کردند و حقم را نگرفتند. ای کاش مجاهد خذیراوی را می کشتند تا این روزها را نبینم.